เกิดใหม่ทั้งที... ดันมาเป็นคนใช้พระเอก ซะได้! (อ่านฟรี)

นคเรศ x แป้งร่ำ 

กิ่งทอง x ใบรับแพทย์ มาแล้วจ้าาาาา 

พระเอกเรื่องนี้ ธงดำมากจ้าใครไม่ชอบสามารถเลื่อยผ่านไปได้เลย เพราะชั่วเกินพิกัด ส่วนนางเอกน้องสู้มือพระเอกสุดๆ ฟาดพระเอกเลือดออกมาหลายรอบเลย 

- สปอย - 

“นิยายมีเป็นร้อยเป็นพันเรื่อง ทำไมไม่เลือกเกิดในเรื่องที่มันดีกว่านี่ไม่ได้หรือไง!” เธอเผลอตะโกน ก่อนจะทึ้งผมตัวเองอย่างหัวเสีย 

ยิ่งนึกถึงเนื้อเรื่องก็ยิ่งหนาวสั่น เพลิง ตัวละครพี่ชายของร่างนี้…ในกลางเรื่องเขาจะหักหลังนคเรศ หันไปเข้ากับฝ่ายศัตรู และนั่นหมายความว่า “แป้งร่ำ” ในฐานะน้องสาวจะถูกลากเข้าไปพัวพันด้วยเต็มๆ 

“โอ๊ย… ตายแน่ๆ ฉันต้องตายแน่ๆ …” รสาทรุดลงกับโต๊ะ น้ำตาคลออีกระลอก 

“ซี๊ดด…” เสียงหายใจฮึดฮัดของนคเรศดังลอดไรฟัน เขาหลับตาแน่น ก่อนเสียงเข้มจะเอ่ยประชดลอดออกมาอย่างชัดเจน 

“สาบานว่านั่นน้ำหนักมือคน…” 

แป้งร่ำชะงัก เงยหน้ามองเขาตาโต “ฉันก็พยายามอยู่นะคะ!” เสียงสั่นเครือ แต่ยังแฝงความดื้อรั้น 

ทว่าคำพูดยังไม่ทันจบ อุปกรณ์ในมือก็ถูกแย่งไปอย่างง่ายดายด้วยแรงจากมือใหญ่ของเขา นคเรศหอบหายใจแรง แต่ยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบแข็ง 

“ไม่ต้องทำแล้ว ฉันทำเอง…ให้เธอทำ มีหวังแผลคงเน่าไม่เหลือ” 

คำพูดนั้นเหมือนตบหน้าเธอฉาดใหญ่ แป้งร่ำชะงักไป ก่อนสีหน้าจะแดงขึ้นเพราะโกรธ 

“นี่! พูดให้มันดี ๆ หน่อยนะคะ คนเขาอุตส่าห์ช่วย” 

“ถ้าคุณเก่งนัก ทำไมไม่ทำเองตั้งแต่แรกล่ะคะ!” 

“ถ้ารู้แบบนี้…” เสียงเธอสั่นแต่เด็ดเดี่ยว “…ฉันน่าจะปล่อยให้คุณหมดเลือดตายไปตั้งแต่ตอนนั้น!” 

คำพูดนั้นทำเอาห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ลูกน้องสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่ถึงกับเหลือบตามองกันเงียบ ๆ เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวตัวเล็กที่ถูกพันธนาการจะกล้าลุกขึ้นท้าทายชายที่คนทั้งวงการต่างหวาดกลัว 

นคเรศหยุดก้าว หันสายตามองเธอเต็ม ๆ อีกครั้ง สีหน้าที่เรียบนิ่งพลันเปลี่ยนเล็กน้อย มุมปากกระตุกขึ้นคล้ายรอยยิ้มเย้ยหยัน แต่ก็เป็นเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่มันจะหายวับกลับสู่ความเย็นเยียบดังเดิม 

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นช้า ๆ แต่หนักแน่น 

“ปากเก่งนักนะ…ทั้งที่อยู่ในสภาพนี้” 

“คุย?” เธอแค่นหัวเราะในลำคอแผ่วต่ำ เสียงสั่นด้วยความกราดเกรี้ยว “นี่หรือที่คุณเรียกว่าคุยดี ๆ …ลากฉันมากักขังอย่างสัตว์ แล้วทำร้ายฉันแบบนี้?” 

คำพูดตรงไปตรงมาแทงเข้าอก นคเรศสะดุดวูบเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่สีหน้าจะกลับมาแข็งกระด้าง เขากระชากข้อมือเธอขึ้นบังคับให้ลุกจากเตียง ร่างสูงกดแรงลงมาจนหญิงสาวแทบเสียหลัก 

“ฉันชักจะหมดความอดทนกับผู้หญิงอย่างเธอแล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยลอดไรฟัน 

“ก็ดี…” แป้งร่ำกัดฟันตอบกลับ ไม่ยอมแพ้แม้ร่างกายสั่นระริก “…เพราะฉันเองก็เริ่มหมดความอดทนกับคุณเหมือนกัน!” 

“ถ้าคุณจะฆ่าเขา...” เสียงหวานสั่นพร่าแต่เด็ดเดี่ยวดังขึ้น แป้งร่ำยกมือขาวนวลเอื้อมไปจับปลายกระบอกปืนที่นคเรศจ่อพี่ชายไว้ แล้วค่อย ๆ ขยับมันหันมาที่กลางอกของตัวเองแทน 

เธอเงยหน้าขึ้น จ้องดวงตาคมดุของชายหนุ่มด้วยสายตากลมโตแน่วแน่ ไร้ซึ่งความหวาดหวั่น “คุณก็ฆ่าฉันไปด้วยสิ” 

ปลายนิ้วเธอสั่นเล็กน้อย แต่แววตากลับเด็ดขาดจนชายหนุ่มตรงหน้าต้องนิ่งงันไปชั่วครู่ 

นคเรศขมวดคิ้ว สายตาคมพลันสะท้อนแววสับสนวูบหนึ่ง ราวกับไม่คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าจะกล้าทำถึงเพียงนี้ 

“เงียบทำไมล่ะ?” เสียงเธอสั่นสะท้านแต่ยังแฝงความเด่ดเดี่ยว “แค้นนักไม่ใช่เหรอ? ถ้าจะฆ่าพี่ชายฉัน ก็ฆ่าฉันไปด้วยสิ!”