ตะวันของไม้

ไม้ หญิงสาวผู้ซุ่มซ่ามเปิ่นโก๊ะ...ใครจะรู้ว่าภายใต้ความบื้อนั้นซ่อนไหวพริบและความเข้มแข็งไว้เต็มเปี่ยม 

ตะวัน ชายหนุ่มมาดนิ่ง สุขุม และเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ใครจะคิดว่าเขาจะกลายเป็นแสงตะวันที่อบอุ่นที่สุดในชีวิตของเธอ 

จากรุ่นพี่ที่ใช้มุขเสี่ยวคอยเต๊าะเด็กหนุ่มให้ใจอ่อน สู่เพื่อนร่วมงานที่คอยช่วยเหลือ และในที่สุด...กลายเป็น "แฟน" ที่ใครๆ ก็อิจฉา! 

ความรักของพวกเขาจะพิสูจน์ให้เห็นว่า แม้จะต่างกันสุดขั้ว แต่เมื่อมี "ตะวันของไม้" อยู่เคียงข้าง โลกก็สดใสและเต็มไปด้วยความสุขเสมอ 

.................................................. 

"อ่ะตะวัน! นี่พี่ให้" เธอเอื้อมมือไปยื่นขนมโอรีโอ้ห่อใหญ่ให้เขา ที่ตัวขนมมีโพสอิทสีเหลืองแปะอยู่ ลายมือโย้เย้เหมือนเด็กห้าขวบเขียนข้อความว่า "จะเป็นทำไมคนเหงา มาเป็นคนของเราดีกว่า" 

ตะวันมองขนม มองข้อความบนโพสอิทสลับกับมองหน้าเธอด้วยสายตาที่เย็นชากว่าอุณหภูมิในห้องแอร์เสียอีก เขาไม่ได้ยื่นมือมารับ 

"ขอโทษครับ" น้ำเสียงเรียบติดจะเย็นชาของตะวันทำให้ไม้ที่ยังคงยื่นโอรีโอ้ค้างอยู่กลางอากาศต้องชะงัก "ผมไม่ชอบขนมหวานครับ" 

มือของไม้ค่อยๆ หดกลับเข้ามาอย่างเงียบเชียบ เธอแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่งในใจ ความผิดหวังพุ่งเข้าชนแต่ก็แปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นในทันที 

"คิดอยู่แล้วว่านายอาจจะไม่ชอบของหวาน" ไม้เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว เธอหยิบถุงอีกอย่างที่ซ่อนไว้ด้านหลังขึ้นมา 

ถุงปลาหมึกตากแห้งขนาดกลางส่งกลิ่นคาวอ่อนๆ ลอยมาเตะจมูก "งั้นไม่เป็นไร อันนี้ไม่หวานแน่นอน!" 

คราวนี้โพสอิทบนถุงปลาหมึกเขียนว่า "ที่ไปเที่ยวเพราะอยากพัก ที่เข้าไปทักเพราะอยากคบ" พร้อมกับรูปหัวใจเบี้ยวๆ ตะวันมองถุงปลาหมึกแล้วก็ถึงกับนิ่วหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะนิ่งเฉยเริ่มมีแววรังเกียจปรากฏขึ้นมาบางๆ 

"ปลาหมึกก็ไม่ชอบครับ..."