เรือสำราญสีชมพู

“ทำไมกัน?” ผมยาวสีดำยุ่งเหยิง ใบหน้าบวมช้ำ มุมปากเลือดซึมแดงฉาน ชุดเดรสสีขาวสกปรกขาดวิ่น นิ้วเรียวยาวทั้งสิบมีบาดแผลกำลังจับทับรอยสักผีเสื้อสายรุ้งตัวเล็กบนข้อเท้าของสตรี

“เอาตัวไป”

“ไม่...ไม่...ไม่...ช่วยด้วย!...ช่วยด้วย!”

สายตาวิงวอน น้ำเสียงเจ็บปวดเปล่งออกมาอย่างสิ้นหวัง ขณะร่างกายกำลังถูกลากครูดไปบนพื้นออกจากโกดังร้าง แต่ก่อนที่ประตูเหล็กจะปิดลง

ปั้ง! เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด

หญิงสาวแทบหยุดหายใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง...

------------------------------------ 

...6 ปีต่อมา 

“เฮ้!...!!!!” หนุ่มผิวขาวอมชมพู เส้นผมสีน้ำตาลประกายเทา สวมแว่นตาหนา อยู่ในอาการหัวเสีย หลังจากที่ถูกชนจนล้มหัวคะมำ

“ฉันขอโทษ...คุณเป็นอะไรมากมั้ย?” น้ำเสียงตกใจพูดเป็นภาษาอังกฤษของผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้ง ขณะที่เธอกำลังพยายามปรี่เข้าช่วยชายชาวต่างชาติลุกขึ้นจากพื้น

“ไม่เป็นไร” มุมปากยกขึ้นหนึ่งข้าง มือขวาลูบไล้เอวบางในจังหวะที่สาวเอเชียกำลังช่วยพยุงตัวขยับขึ้นจากท่านั่ง

เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั่วตัวขณะมีนิ้วมือสัมผัสเนื้ออุ่น แต่ด้วยนิสัยสุขุมจึงไม่ได้กระโตกกระตาก “ฉันขอโทษอีกครั้ง”

“...” เขาพยักหน้ารับนิดหนึ่ง ก่อนขยับเท้าเดินจากไป พร้อมกับผู้ชายผิวสีแทน เส้นผมทองที่มาด้วยกันตั้งแต่แรก

“นายควรตรวจดูกระเป๋าตังค์ด้วยนะว่าอยู่ครบมั้ย” หนุ่มหัวทองเอ่ยเบาราวกระซิบ

ทว่าสาวสวยได้ยินทุกคำที่หนุ่มๆ สนทนากัน เธอจึงตะโกนเป็นภาษาอีสานไปว่า “กูบ่ได้เป็นขี้ขโมยเด้อ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ผู้หญิงผิวขาว ผมยาวหยักศกที่เดินตามมาทีหลังเอ่ยถาม

“ก็ผู้ชายสองคนนั้น พูดยังกะดาเป็นนักตบทรัพย์” มือเท้าสะเอวตะโกนเสียงดัง เพราะถึงยังไงเธอคิดว่าชายชาวต่างชาติที่เดินชนกันเมื่อครู่คงฟังภาษาอีสานไม่รู้เรื่อง

ทว่าสองหนุ่มกลับหยุดเท้าเดินและหันหลังกลับมามองพวกเธอด้วยความเงียบ ก่อนพวกเขาจะเดินต่อไปยังสระว่ายน้ำ ที่มีผู้หญิงหลากหลายเชื้อชาตินุ่งเสื้อผ้าน้อยชิ้น

คนทั้งหมดอยู่บนเรือสำราญลำใหญ่ที่กำลังแล่นกลางมหาสมุทร...

เรือสำราญสีชมพู 

---------------------------------------------- 

เนื้อเรื่อง ตัวละคร สถานที่ และทุกๆ อย่างในนิยาย ล้วนแล้วแต่ถูกแต่งขึ้น ตามจินตนาการของผู้เขียน เพื่อความบันเทิงเท่านั้น หากนิยายเรื่องนี้มีข้อผิดพลาดประการใด ทางผู้เขียนต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ 

บทพูดในนิยายบางครั้งเป็นภาษาอังกฤษบ้าง ภาษาอีสานบ้าง ทว่าผู้เขียนไม่ได้เขียนเป็นภาษานั้นๆ เลย โดยเฉพาะภาษาอังกฤษจะเขียนเป็นภาษาไทยทั้งหมด ส่วนภาษาอีสานจะเขียนแค่บางคำเท่านั้น เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจง่าย ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขออภัยผู้อ่านหากบทพูดไม่สมจริง 

----------------------------------------------------------------- 

ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 

ห้ามทำการคัดลอก เลียนแบบ หรือดัดแปลง ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยาย รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่าในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น 

นุตรา/ผู้เขียน