ภายในห้องพักฟื้นของเอวา บรรยากาศดูเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องมือทางการแพทย์ทำงานเบาๆ ราม เดินเข้าไปเพียงลำพัง สายตาของเขาจับจ้องไปยังร่างของ เอวา ที่นอนอยู่บนเตียง โดยมีสายออกซิเจนเสียบอยู่ที่รูจมูก ใบหน้าของเธอดูซีดเซียว แต่ก็ยังคงความงดงามไว้ไม่เสื่อมคลาย
"รามขอโทษ" รามเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง มือหนาของเขาค่อยๆ เอื้อมไปสัมผัสแขนของเอวาอย่างแผ่วเบา แต่เอวาไม่ได้ตอบอะไร ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาเลยแม้แต่น้อย เธอหลับตาแน่น พยายามจะหลีกเลี่ยงการสบตากับเขา
"ถ้ารามเลือกได้ รามจะขอเป็นคนอยู่ในสภาพนี้แทนเอวา" รามพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาของเขาฉายแววเจ็บปวดราวกับกำลังจะขาดใจ
เอวายังคงเงียบงัน ไม่ตอบโต้ใดๆ เธอรู้ดีว่าหากเธอพูดอะไรออกไป มันอาจจะทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิงไปกันใหญ่
"รามขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ทำลงไป ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ" รามสารภาพด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกสิ่งที่เคยทำลงไป
เอวายังคงหลับตาแน่น ราวกับว่าหากเธอยิ่งนิ่งเงียบเท่าไหร่ รามก็จะยิ่งยอมแพ้ไปเอง
"เอวาอย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ ถ้าเอวาเป็นอะไรไป รามคงได้ตายตามเอวา" รามพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตที่ไม่มีเอวาอยู่ได้เลย
ทันใดนั้น เอวาก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำจากการร้องไห้ เธอหันใบหน้ามาทางรามอย่างช้าๆ แววตาของเธอฉายแววเหนื่อยหน่ายและสิ้นหวัง
"ถ้ารามไม่หยุด...เอวาก็จะไม่หยุด!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
รามถึงกับชะงักกับคำพูดของเธอ
"หมายความว่าไง" เขาถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ
"ถ้ายังอยากให้อยู่บนโลกใบนี้ต่อ...ได้โปรด! ปล่อยกัน" เอวาขอร้องด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ดวงตาของเธอมองรามอย่างอ้อนวอน
"รามคงไม่มีวัน...จะได้เอวาคนเก่ากลับคืนมาอีกแล้วใช่ไหม" รามถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาของเอวา อีกคนสิ้นหวังที่จะได้เธอกลับคืนมา ส่วนอีกคนหมดหวังที่จะอยู่ต่อหากยังมีเขาอยู่ในชีวิต
"เอวา...คนนั้น ไม่มีอีกแล้วราม!" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"รามต้องปล่อย...เอวาไปจริงๆ เหรอ" น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาจากดวงตาของรามอย่างห้ามไม่อยู่ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียถาโถมเข้ามาจนเขาแทบจะยืนไม่ไหว
"รามเลือกเอาเองแล้วกัน ระหว่างให้เอวาได้ใช้ชีวิตของเอวาโดยไม่มีราม หรือจะยอมให้เอวาตายไปจากโลกนี้" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว เธอต้องการให้รามเลือกทางใดทางหนึ่ง
"ให้รามตายดีกว่า ถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีเอวา รามจะอยู่ได้ยังไง" รามตอบกลับทันทีโดยไม่ลังเล เขาไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตที่ปราศจากเธอได้เลย
"........"เอวาเงียบงัน
"รามรักเอวา...เอวาคือผู้หญิงคนเดียวที่จะอยู่ในใจราม" รามเอื้อมมือไปกุมมือบางของเอวาไว้แน่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความเจ็บปวด
"........." เอวายังคงนิ่งเงียบ
"รามคงต้องเลือกจริงๆ ใช่ไหม" รามถามซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาไม่อยากยอมรับความจริงนี้เลย
"ปล่อยเอวาไปเถอะนะ ราม...ความจริงก็คือความจริง เอวาไม่ได้รักราม เอวาขอโทษ ตอนนั้นเอวายังเด็ก อาจจะพูดอะไรโดยไม่คิด" เอวาพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เธอไม่ต้องการให้รามต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
"เอวารักรามจริง แต่รักในฐานะเพื่อน! ตอนนี้ถึงรามจะได้ตัวของเอวาไป แต่รามไม่มีวันที่จะได้ครอบครองหัวใจของเอวา" เอวาพูดความจริงออกไปอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ต้องการให้รามต้องหลงผิดไปมากกว่านี้
รามเงียบงัน ดวงตาของเขาฉายแววเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดลงไปที่หัวใจ
"อย่าต้องให้มีการสูญเสียเกิดขึ้นจริงๆเลยนะ เอวาเองก็สงสารพ่อ" เอวาพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน เธอไม่อยากให้พ่อต้องมาเจ็บปวดเพราะเรื่องของเธออีก
"ได้! รามยอมแพ้แล้ว ยอมแล้ว" รามพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง เขายอมรับความพ่ายแพ้ในที่สุด น้ำตาลูกผู้ชายยังคงไหลรินอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย
"รามจะปล่อยเอวา หลังจากนี้ เอวาจะได้ใช้ชีวิตของเอวาโดยไม่มีราม" รามพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขายอมปล่อยเธอไป แม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม
"ราม..." เอวาเรียกชื่อเขาเบาๆ เธอไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของราม
"ขอแค่เอวา...ไม่คิดจบชีวิตอีกก็พอ!" รามพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนและหวาดกลัว เขากลัวที่จะต้องสูญเสียเธอไปจริงๆ
"ขอบใจนะราม" เอวายิ้มบางๆ หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้ม เธอรู้สึกปลดเปลื้องจากพันธนาการที่รัดตรึงมานาน
"ถ้ารามต้องเห็นเอวาตาย รามขอเป็นคนตายแทนดีกว่า" รามพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและความเจ็บปวด
"แค่รามรับปากว่าจะปล่อย เอวาก็ยังไม่คิดทำแบบนั้นอีกแล้ว" เอวาตอบรับด้วยรอยยิ้มที่สดใสขึ้นเล็กน้อย
"สัญญานะ จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก" รามถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
"อื้ม" เอวาพยักหน้ารับคำ
ทั้งสองสบตากันอีกครั้ง ดวงตาของรามเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวที่ต้องปล่อยคนที่เขารักไป แต่ในขณะเดียวกัน ดวงตาของเอวาก็เต็มไปด้วยความปลดทุกข์และความโล่งใจที่ได้เป็นอิสระเสียที
"พักผ่อนเถอะ" รามลูบหัวของเอวาอย่างแผ่วเบา นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันมากขนาดนี้ เอวาหลับตาลงอย่างช้าๆ เหมือนทุกอย่างที่อัดอั้นมานานได้คลายลง
พันธนาการรักที่เคยถูกมัด บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว เธอได้อิสระที่ต้องการสักที...
Guest
