ข้าคือฮองเฮาของทรราช

“ยกกระถางนั่นไปวางตรงนั้น”ซูซูชี้ไปยังกระถางดอกเหมยกุ้ยที่เพิ่งถูกวางลง 

           “ขอรับ”เจียงซารีบก้มลงยกกระถางนั้นกลับขึ้นมาอีกครั้ง 

           “ไม่ๆ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว เอาไปวางตรงโน้นน่าจะดีกว่า”นางชี้ไปยังอีกฝั่ง 

           “ขอรับ”เขาแอบยิ้มให้กับตัวเอง 

           ทางด้านหยางซูซูก็หันหลังให้ แล้วแอบยิ้มเช่นกัน 

           ทุกคนต่างก็มองว่าเจียงซาโดนนางกลั่นแกล้งอีกแล้ว 

           แม้แต่จงเจียวก็อดสงสารเขาไม่ได้ 

           “ท่านหญิง ทำไมแกล้งเขาอีกแล้วเจ้าคะ แผลเขาเพิ่งหายแท้ๆ”จงเจียวเป็นห่วงชายหนุ่มรุ่นลูกที่โดนกลั่นแกล้ง  

           “ไหนบอกว่าบาดแผลเขาหายแล้วมิใช่หรือ”หยางซูซูสีหน้าเคร่งเครียดทันใด แล้วมองไปยังร่างของบ่าวหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าราวกับเทพเซียนผู้นั้น 

           “สั่งเขาให้ยกกระถางดอกไม้นั่นเข้ามาในเรือนข้า”นางสั่ง 

           “เจ้าค่ะ”จงเจียวรีบตะโกนบอกเจียงซาทันใด 

           เมื่อได้ยินคำสั่งนั้น เจียงซาก็ใจเต้นแรง 

           แค่คิดว่าจะได้เข้าไปใกล้ๆ นาง ใจเขาก็สั่นรัวๆ 

           ทันทีที่เจียงซาเข้ามา หยางซูซูก็สั่งให้วางกระถางดอกไม้ลงตรงมุมห้อง 

           “จงเจียว ท่านออกไปก่อน ข้ามีเรื่องต้องพูดคุยซักถามเจียงซาหน่อย ก่อนหน้านี้เขาทำให้ข้าโกรธจนทำโทษโบย ดังนั้น ข้าอยากรู้เหตุผลที่เขาไม่ปกป้องข้า”หยางซูซูกล่าว “ท่านปิดประตูด้านนอก แล้วเฝ้าที่ประตูด้านใน ..ห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด” 

           “เจ้าค่ะ”จงเจียวน้อมรับคำสั่ง แล้วเดินไปปิดประตูด้านนอกตามคำสั่ง โดยที่ตัวเองก็มานั่งเฝ้าอยู่ตรงห้องโถงใหญ่ก่อนที่จะถึงห้องของหยางซูซู 

ตอนนี้ประตูห้องนอนได้ถูกปิดลงแล้ว โดยที่ด้านในมีเพียงเจ้านายสาวสวยและบ่าวรับใช้หนุ่มรูปหล่อ 

           “ ..”หยางซูซูเดินมานั่งบนเตียง แล้วมองไปยังเจียงซา “ถอดเสื้อออก” 

           “เอ่อ ..ท่านหญิง”เขาอายหน้าแดง 

           “เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไร ข้าไม่ตาต่ำเอาเจ้ามาเป็นสามีหรอก” 

           คำพูดนั้นดับฝันของคนฟัง 

           เจียงซาจึงถอดเสื้อออกด้วยใบหน้าเศร้าๆ 

           “ ..”หยางซูซูเดินมาทางด้านหลังของเขา เพื่อมองแผล 

           นิ้วของนางค่อยๆ ไล่ไปตามรอยแผลบนแผ่นหลังแกร่งของอีกฝ่าย 

           “เจ็บมากหรือไม่”น้ำเสียงของนางดูห่วงใย จนทำให้ใจเขาหวั่นไหว 

           “ไม่ขอรับ” 

           “จุ๊บ!”หยางซูซูจูบแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยแผลของเขาเบาๆ “ข้าขอโทษ” 

           สองมือของนางสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง ขณะที่ริมฝีปากก็จูบซับรอยแผลราวกับจะปลอบประโลม “ยังเจ็บมากหรือไม่” 

           “ไม่เจ็บแล้ว” 

           “โกรธข้าหรือไม่” 

           “ไม่ขอรับ”เจียงซาตอบตามจริง 

           “ ..”หยางซูซูค่อยๆ คลายอ้อมกอด แล้วเดินมาเผชิญหน้ากับเขา “คืนนั้น ..เจ้าทำอะไรข้า” 

           “เอ่อ ..”เจียงซาก้มหน้างุด กลัวนางจะลงโทษที่เขากล้าล่วงเกินนางเช่นนั้น 

           ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นเขาไม่ได้สติ ทุกอย่างที่ทำ ล้วนมาจากจิตใต้สำนึก 

           “เจ้าจำเรื่องของเราคืนนั้นได้ ใช่หรือไม่”นางถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพื่อให้ได้ยินกันเพียงสองคน 

           “ขอรับ”เขาพยักหน้า 

           “เช่นนั้น ..ตอนนี้เจ้าทำเช่นนั้นกับข้าอีกได้หรือไม่”หยางซูซูเชยคางเขา เพื่อให้มองสบตานาง ไม่อยากให้ก้มหน้าหลบสายตาเช่นนั้น “ข้าอยากให้เจ้าทำอีก” 

           “ ..”เจียงซามองสบตาซูซู 

           นางกำลังยั่วยวนเขา  

           มือของหยางซูซูค่อยๆ เคลื่อนไปลูบไล้แผ่นอกของเขา ขณะที่สายตามองสบตากัน  

           “ไม่อยากทำหรือ”นางถาม ก่อนจะประทับริมฝีปากจูบอกแกร่งของเขาเบาๆ จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง “อยากทำหรือไม่” 

           “จุ๊บ!”เจียงซาก้มลงจูบนางทันใด เขาทนถูกนางยั่วยวนไม่ไหวแล้วจริงๆ 

.