ทะลุมิติมาเป็นภรรยาของตัวร้ายอันดับหนึ่ง

หลิงซิงอีอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่เอาผ้าพันกายแทนผ้าขนหนู บนศีรษะมีผ้าพันไว้หลังจากสระผมแล้ว 

           ที่บ้านของนางออกแบบห้องน้ำมีห้องอาบน้ำในตัว ส่วนห้องสุขาอยู่ทางด้านหลังสุดของบ้าน ขณะที่ห้องอาบน้ำก็อยู่ใกล้ๆ กัน 

           แต่ทั้งสองห้อง ล้วนอยู่ในตัวบ้านทั้งสิ้น เพียงแต่กำแพงห้องน้ำด้านบนสุดจะมีช่องระบายอากาศ เพื่อระบายกลิ่น  

           ดังนั้น ต่อให้อาบน้ำดึกสักหน่อย อย่างไรก็ปลอดภัย เพราะอยู่ภายในตัวบ้านที่สร้างอย่างมั่นคง  

           หลิงซิงอีผลิตทั้งสบู่และยาสระผม ดังนั้น เมื่อนำมาใช้กับตัวเองก็ย่อมหอมติดตัวเป็นธรรมดา 

           ทว่า ทันทีที่เดินมายังกลางบ้าน ก็ต้องชะงัก มองผู้ชายที่เดินออกมาจากห้องนอนของนางและลูกๆ ด้วยความตกใจกลัว 

           นี่มันตัวร้ายนี่นา 

           เขากลับมาแล้ว! 

           “ ..”หลิงซิงอีถอนเท้าหนีด้วยความหวาดกลัว 

           “ ..”หยางเหว่ยขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นนางมีท่าทีเช่นนั้น 

           ปกตินางไม่เคยกลัวเขา มีแต่จะวิ่งเข้าหา 

           ทว่า ครั้งนี้ต่างออกไป 

           ทันใดนั้น พลันคิดถึงภาพตอนที่นางโดนเขาบีบคอจนหมดสติไป 

           อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น เลยทำให้นางจำฝังใจ จึงทำให้หวาดกลัวเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  

           “ ..”หยางเหว่ยเดินตรงเข้าไปหา 

           “อย่าเข้ามานะ”หลิงซิงอีรีบห้ามเพราะกลัวตาย 

           “หึ!”เขายิ้มมุมปากราวกับเย้ยหยัน 

           ยิ่งนางห้าม เขาก็ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ 

           ราวกับจะประกาศให้รู้ว่าคำพูดของนาง ไร้ความหมายต่อเขาโดยสิ้นเชิง 

           “อย่าเข้ามา”หลิงซิงอีรีบถอยหลัง จนทำสะดุดเท้าตัวเองจนหกล้ม 

           ทันใดนั้น หยางเหว่ยรีบรับร่างของนางไว้อย่างไว 

           กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่และยาสระผม ทำให้กลิ่นตัวของหลิงซิงอีหอมยั่วยวนยิ่งนัก 

           หยางเหว่ยอยากรู้ความหอมมาจากที่ใด จึงยื่นหน้าเข้ามาสูดดม 

           “อย่านะ”นางหลับตาปี๋ด้วยความกลัว 

           ทันใดนั้น จมูกของเขาได้ฝังซุกลงบนลำคอระหงส์ของนาง 

           หอมเหลือเกิน 

           เหตุใดจึงหอมยั่วยวนเช่นนี้ 

           หยางเหว่ยรู้สึกว่าไม่ใช่แค่ลำคอของนางที่หอมละมุน แต่เนื้อตัวของนางตั้งแต่บนลงล่าง น่าจะหอมเช่นเดียวกัน 

           ใบหน้าของเขาจึงค่อยๆ เคลื่อนลงมายังเนินอกอวบอิ่ม  

           แต่ดูเหมือนผ้าพันกายจะเป็นอุปสรรค 

           เขาจึงกระตุกปมแล้วดึงผ้าผื่นนั้นออก  

           หลิงซิงอีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกโลงไปทั้งตัว 

           “คนบ้า ท่านจะทำอะไร”นางพยายามจะผลักเขาออกห่าง แต่เรี่ยงแรงก็ไม่อาจสู้อ้อมแขนแข็งแกร่งของเขาที่โอบกอดนางไว้แนบแน่น “ปล่อยข้า” 

           “คราวก่อนเจ้ายังพยายามยั่วยวนข้าไม่ใช่หรือ”หยางเหว่ยยกเรื่องเก่ามาอ้าง 

           “นั่นมัน ..”นางจะบอกได้อย่างไรว่านั่นมันไม่ใช่นาง แต่เป็นเจ้าของร่างนี้คนก่อนต่างหาก