เมียเด็กท้ายไร่

เขาหน้าดุ หนวดเคราเฟิ้มแถมยังตีหน้าขรึมไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่ทั้งที่นึกกลัวเขาแทบตายเธอก็ยังทำเรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิตด้วยการปีนเข้าหาเขาในคืนหนึ่งซึ่งอีกฝ่ายเมามายไร้ซึ่งสติ 

           หญิงสาวยังจำเช้าวันนั้นได้ดี ตอนที่ตื่นขึ้นมาและรับรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาก็ทำสีหน้าเหมือนอยากจะบีบคอใครสักคน 

           "ระยำ!"  

           เสียงสบถอย่างหยาบคายคำเดียวที่เธอได้ยินจากปากเขา ชายหนุ่มยกมือขึ้นคลึงหนักๆไปทั่วหน้าผาก ใบหน้าเขาขรึมจัดจนดูกระด้าง 

           "ฉันบังคับเธอหรือเปล่า" คำถามต่อมาเล่นเอาปริมนิดาใบหน้าซีดเผือด ความอับอายและอารมณ์คล้ายรู้สึกผิดในอกตีแสกขึ้นมาจนใบหน้าเธอชาดิก ดูจากท่าทางของเขาก็รู้แล้วว่านอกจากความรู้สึกผิดแล้ว เขาไม่มีเยื่อใยหรือคววามรู้สึกพิศวาสอื่นใดให้เธอสักนิด บางส่วนของแววตานั้นเธอเห็นอารมณ์คล้ายเขานึกรังเกียจปนดูถูกพฤติกรรมที่เธอทำลงไปด้วยซ้ำ! 

           "ให้ป้าจงย้ายมาอยู่ที่นี่ มาจัดการดูแลความเป็นอยู่ทุกอย่างให้ที ถ้ามีเรื่องอะไรให้ติดต่อผ่านป้าทั้งหมด ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในชีวิตเขาให้ไปเบิกได้ที่ลุงชา ฉันจัดการไว้หมดแล้ว ที่สำคัญคือต้องให้เรียนหนังสือ เพราะไม่ใช้สมองถึงได้ถูกคนอื่นเขาจูงจมูกเอาง่ายๆแบบนี้ไง แล้วผลการเรียนทุกเทอมต้องรายงานฉันด้วย"