กฎของคนแพ้ (ณกันต์+จันทร์เจ้า)

"กรี๊ด! อุบซ์! อื้อออ"

           "เงียบ! อย่ามาส่งเสียงร้องกรี๊ดกร๊าดให้แสบแก้วหู รำคาญมากๆเข้าฉันซัดไม่เลี้ยงจริงๆด้วย"

           ทันทีที่เดินก้มหน้าก้มตาออกมาจากห้องน้ำร่างบอบบางของหญิงสาวก็ถูกจับจูงหรือจะใช้คำอธิบายว่าลากหรือกระชากจนตัวปลิวคงจะเหมาะสมกว่า ใบหน้าอ่อนใสซีดเผือดลงภายในใจตื่นตระหนกจนเลือดในกายเย็นเฉียบด้วยอาการหวาดหวั่นอย่างที่สุด จันทร์เจ้านึกตำหนิตัวเองที่ประมาทเลินเล่อ เธอไม่ควรบอกกับพี่ชายว่าดูแลตัวเองได้ไม่ต้องให้อีกฝ่ายมารับที่สนามบินเพราะจะต่อรถมาเองถึงในตัวจังหวัดบ้านเกิด แล้วนี่ยังไงล่ะ ยังไม่ทันข้ามคืนก็เกิดเรื่องเสียแล้ว

           เธอลืมไปได้อย่างไรว่าที่นี่ อำเภอนี้ยังเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้วแต่เรื่องแบบนี้ก็ยังคงใช่ว่าจะหายไปตามความเจริญที่แทรกซึมเข้ามา อิทธิพลด้านมืด นักการเมืองประจำท้องถิ่น หรือพวกอันธพาลสันดานหยาบ...

           ข้อสันนิษฐานหลายอย่างประดังประเดเข้ามาแต่ก่อนที่เธอจะพอจะแยกแยะหรือช่วยเหลือตัวเองได้สติสัมปชันญะและการรับรู้ของหญิงสาวก็ค่อยๆดับมืดลงไปพร้อมๆกับที่ใบหน้ารกรุงรังไปด้วยหนวดเคราและดวงตาคมปราบแสนคุ้นเคยที่สะกิดความทรงจำบางอย่างให้โลดแล่นขึ้นมาก็พล่าเลือนดับมืดหายไปในเวลาเดียวกัน