รักนี้เกิดจากศัตรูคู่เวร

📖 บทนำ: ยินดีต้อนรับสู่โลกของแพทย์...ที่ไม่ค่อยเหมือนใคร

---

> "ถ้ามึงยังปากหมาไม่เลิก กูจะย้ายชื่อมึงไปอยู่แผนกจิตเวช"

> "เออ ก็ดี จะได้อยู่ใกล้คนไข้ประเภทเดียวกับมึง :)"

ยินดีต้อนรับสู่คณะแพทยศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่อง…การกัดกันแรงกว่าเชื้อไวรัสโควิด

ที่นี่ไม่มีตำราเล่มไหนบอกไว้ว่า...

จะต้องอยู่เวรกับคนที่มึงเกลียดสุดชีวิต

จะต้องวางยาแก้ปากหมาให้เพื่อนทุก 3 ชั่วโมง

หรือจะต้องกลั้นขำตอนหัวใจเต้นแรงเพราะอีกคนมัน...ยิ้ม

ในห้องเรียน A-201 ที่เต็มไปด้วยความฝันในการช่วยชีวิตผู้คน มี "ธาร" หมอหนุ่มปากหมาแห่งปี ที่ปากไวกว่าเครื่องวัดความดัน และ "ไทน์" ผู้ชายที่ทำให้คณะแพทย์มีเสียงหัวเราะวันละ 3 เวลา ทั้งสองคือ 'คู่กัด' ประจำรุ่น ที่ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้ว...

มันอาจเป็นการกัด...ที่กลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง

พวกเขาไม่ได้มาคนเดียว

ยังมี...

"น้ำ" รุ่นพี่ที่เย็นชากว่าชาเขียวแต่คำพูดคือมีดโกน

"พาย" เพื่อน LGBTQ+ ผู้ล้วงใจเก่งยิ่งกว่าล้วงต่อมลูกหมาก

"ฟ้า" สาววายปีหนึ่ง ผู้มีแท่งไฟ BTS มากกว่าเตาแก๊สที่บ้าน

และ "ซัน" ทอมสุดเท่ที่สยบด้วยคำขอของรุ่นน้องได้ทุกสถานการณ์

พวกเขาไม่ใช่กลุ่มคนธรรมดา...

แต่คือ “ทีมหมอ(เกือบ)บ้า” ที่ชีวิตในรั้วมหา’ลัยคือการเอาตัวรอดจากกันและกันในทุกเวร

จากเวทีดาวเดือนปีหนึ่ง...สู่เวรดึกห้องฉุกเฉิน

จาก "แซะกันหลังเวที" ...สู่ "แอบมองตอนเผลอยิ้ม"

จาก "มึงอะตัวปัญหา" ...สู่ "แม่ง...หัวใจกูเต้นแรงทำไมวะ"

---

📌 คำเตือน:

> โปรดอย่าอ่านระหว่างดื่มน้ำ เพราะมึงอาจพ่นใส่หน้าเพื่อน

> นี่ไม่ใช่นิยายวายธรรมดา แต่มันคือนิยายแพทย์...ที่รักษาโรคหัวเราะมากเกินไปไม่ได้

---

พร้อมจะเข้าสู่เวร (หัวใจ) ดึกกับพวกมันหรือยัง?

ถ้าพร้อม...เปิดบทที่ 0 ได้เลย ❤️‍🔥