🌧️ บทนำ
“ความรักมันไม่มีอยู่จริง...ฉันรู้ ฉันเห็น และฉันจำ”
ฤดูฝนปีนี้เหมือนจะนานกว่าทุกปี...หรืออาจเป็นเพราะใจของเธอยังเปียกอยู่ก็ไม่แน่ใจนัก
เสียงฝนตกกระทบหน้าต่างแก้วดัง “แปะ...แปะ...” ซ้ำ ๆ เหมือนใจคนที่ยังไม่ยอมลืม
หญิงสาววัยสามสิบผู้มีชื่อว่า “ปลายฝน” นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาผ้าสีเทาอ่อนในคอนโดสูงกลางเมือง ตรงหน้าเธอคือกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล กับจอแล็ปท็อปที่เปิดค้างไว้หน้าเดิมมาสองชั่วโมงแล้ว
เธอไม่ใช่คนเย็นชา
แต่เธอไม่เชื่อในความรัก
ไม่เชื่อเลยสักนิด
---
“แกนี่มันคนโลกมืดด้านความรักของแท้เลยว่ะฝน”
เสียงของ “อิงฟ้า” หนึ่งในเพื่อนสนิทของเธอดังขึ้นขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งทำเล็บเท้าข้าง ๆ เธอในร้านกาแฟโทนวินเทจ
“ไม่มืด แค่ฉันมองเห็นมันในมุมที่พวกแกไม่กล้ามอง”
ปลายฝนตอบเสียงเรียบ ขณะที่อีกคนหัวเราะเบา ๆ
“พอเหอะฟ้า ฝนมันก็มีเหตุผลของมัน”
เสียงนิ่ง ๆ ของ “เมษา” เพื่อนอีกคนที่ต่างจากอิงฟ้าสุดขั้วดังขึ้น เธอเป็นหมอ พูดน้อยแต่เฉียบคม และเป็นคนเดียวที่เคยเห็นปลายฝนร้องไห้เมื่อห้าปีก่อน...ตอนที่ความรักของเธอจบลงอย่างไม่ควรจบ
“แต่จะไม่เชื่อเลยจริงดิ แกก็ผู้หญิงนะฝน”
อิงฟ้าไม่ยอมแพ้ ยังยิ้มพลางดูดน้ำปั่นแก้วโตอย่างสบายอารมณ์
“ถึงจะเจ็บแค่ไหน แต่สักวัน...รักมันจะเดินกลับมาหาแกเอง”
ปลายฝนหัวเราะในลำคอ
“ถ้ามันเดินมาจริง ฉันจะเดินสวนมันกลับเลยล่ะ”
---
ชีวิตของเธอตอนนี้เรียบง่าย
ฟรีแลนซ์สายคอนเทนต์ที่รับงานเท่าที่อยากทำ รายได้ดีพอให้มีชีวิตแบบไม่ต้องอธิบายใคร ไม่ผูกติดกับระบบ ไม่ถูกบีบคั้นจากใคร
แต่ทุกครั้งที่อิงฟ้าหัวเราะเสียงดัง หรือเมษายกยิ้มบาง ๆ ขณะเล่าเรื่องชีวิตรักของคนไข้...
ลึกลงไปในใจ ปลายฝนก็สงสัยอยู่เงียบ ๆ ว่า...
“แค่เคยผิดหวังครั้งเดียว มันพอจะทำให้คนคนหนึ่งไม่คู่ควรกับความรักไปตลอดชีวิตเลยหรือเปล่า”
---
ในขณะเดียวกัน...
เสียงหัวเราะของผู้ชายห้าคนดังก้องอยู่ที่โต๊ะริมสนามบาสใต้ตึกสำนักงาน
“มึงจะไม่จีบจริง ๆ เหรอวะ กูว่าคนนี้ใช่เลย”
ต้นกล้า หนึ่งในกลุ่มห้าคนหันไปถามชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าสงบนิ่งที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ข้าง ๆ
“ใช่ แต่ไม่จำเป็นต้องจีบ”
ชายคนนั้นตอบเรียบ ๆ สายตาของเขายังคงมองไปยังมุมหนึ่งของลาน ที่มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ
“โห ต้นหนาว...มึงนี่มันผู้ชายรักสงบจริง ๆ”
“แต่เวลาแม่งเดินเข้าประชุมที คนเงียบหมดนะเว้ย”
“ยอมใจ...รักเงียบก็มี รักนิ่งก็มี มึงจะมีรักเมื่อไหร่วะ ฮ่า ๆ ๆ”
ต้นหนาวไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง แล้วสายตาก็กลับไปที่มุมเงียบ ๆ มุมนั้นอีก
เขาเชื่อในความรัก
แต่ไม่คิดจะวิ่งตามมัน
ถ้ารักคือการ “อยู่” มากกว่า “เอ่ยปาก”
เขาก็ยินดีที่จะรอ...
ไม่ว่าเธอคนนั้นจะเคยเจ็บแค่ไหนก็ตาม
Guest
