เมื่ออดีตคนคุ้นเคย (ทางกาย) กลายเป็นลูกค้ารายใหม่
บารมิตาต้องรับงานที่ไม่อาจปฏิเสธ
ทั้งที่หัวใจยังไม่ลืม และความลับยังไม่พร้อมเปิดเผย
เธอเคยหนีเขามาไกล แต่ก็ค้นพบว่าไม่เคยหนีความรู้สึกของตัวเองได้เลย
ภัทรวิชญ์ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก... ไม่ใช่แบบนี้ ทันทีที่ประตูห้องประชุมเปิดออก และเธอก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มในมือ ภัทรวิชญ์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนหัวใจเขากระตุกวูบ ราวกับเครื่องดนตรีที่ถูกดีดแรงเกินไปจนสายสะบั้น ดวงตาเขาจับจ้องใบหน้าที่ฝังอยู่ในความทรงจำ หญิงสาวในชุดเรียบง่ายแต่สง่างามเธอดูผอมลงนิดหน่อย แต่แววตาเข้มแข็งขึ้น ดวงหน้าปราศจากรอยยิ้มแต่เธอยังคงสวย — สวยจนใจเขาเจ็บ เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ลมหายใจขาดช่วงทุกภาพในอดีตถาโถมกลับมาเหมือนหนังที่ฉายย้อนในมโนสำนึกอีกครั้ง
คืนที่เธอเคยร้องไห้ในอ้อมแขนเขา... เสียงหัวเราะของเธอเมื่อแกล้งหยอกล้อเขา... ริมฝีปากที่เคยพูดว่า 'อย่ามาเจอกันอีก' เธอเห็นเขาแล้ว — และเขาก็เห็นความตกใจในแววตาเธอชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหนีอย่างเร็ว ราวกับต้องการบอกว่าไม่มีอะไรให้จดจำอีกแล้ว บารมิตาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เธอนอนได้โดยไม่ต้องคิดถึงเขา... สัมผัสของเขาคือเมื่อไรกัน...
Guest
