ตัวละครและสถานที่ในเรื่องไม่มีอยู่จริงและนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากจินตนาการของนักเขียนเพื่อความบันเทิงเพียงเท่านั้น มิได้มีเจตนาดูหมิ่นหรือก้าวล่วงถึงหน่วยงานใดทั้งสิ้น หากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
พันประการ ฉัตรโยธิน
“ถ้าพี่มันไม่ดีขนาดนั้น ก็ไปหาคนอื่นที่เปียคิดว่ามันดีกว่าเถอะ พี่ก็รับความสัมพันธ์ท็อกซิกแบบนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
ปรียาดา รัตนกุล
"เธอก็มีเรื่องที่ไม่เคยเล่าและก็ยังเป็นแผลเป็นอยู่อย่างนั้น บางวันที่มันไม่ไหวก็ต้องแอบร้องไห้คนเดียว"
ปรียาดาเห็นชายหนุ่มยืนกอดอกรออยู่หน้าประตูบ้าน เธอจึงลอบถอนหายใจน้อยๆ เมื่อรู้ว่าวันนี้คงไม่แคล้วปะทะฝีปากกันอีก
“ทำไมกลับช้าจัง”
“ติดงานน่ะค่ะ พี่พันกลับมาเอาของเหรอ หาเจอรึเปล่า ให้เปียช่วยมั้ย”
พันประการได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับแค่นยิ้มด้วยอารมณ์คุกรุ่น เธอไม่คิดจะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเขาเลยรึไง เอะอะจะให้เก็บเสื้อผ้าหนีอย่างเดียวเลย!
“ที่เร่งให้พี่ขนของออกจากบ้านขนาดนี้ เพราะจะรีบพาคนใหม่เข้าบ้านเหรอ”
ปรียาดากำลังจะเดินผ่านเขาเข้าไปในบ้านแต่พอได้ยินคำพูดสกปรกของเขา เธอก็ชะงักเท้าทันที
“อุบาทว์” หญิงสาวตอกกลับสั้นๆ ก่อนจะเดินเบียดไหล่กำยำเข้าไปในตัวบ้าน พันประการยืนนิ่งด้วยความตกตะลึงเพราะไม่เคยโดนปรียาดาพูดหยาบคายใส่ขนาดนี้!
“มาคุยกันให้รู้เรื่องดิเปีย” มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กก่อนจะดึงร่างบางเข้าหาอย่างแรง
ปรียาดารู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งชนกำแพงหินเพราะร่างกายสูงใหญ่ของพันประการเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง เมื่อก่อนเธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว
“ที่คอยเอาเรื่องจ่ามาชวนทะเลาะ ความจริงแล้วเปียแค่อยากทิ้งพี่ไปหาคนใหม่ใช่มั้ย”
“เปียไม่ได้ปัญญาอ่อนขนาดนั้น”
“เปีย” เขาเอ่ยปรามเสียงเข้มแต่หญิงสาวกลับไม่นึกกลัวเลยสักนิด
“เปียไม่เคยคิดจะโยนบทคนเลวให้พี่แล้วให้ตัวเองรับบทเหยื่อหรอกนะ ที่ผ่านมาก็ทะเลาะเรื่องแฟนเก่าพี่มาตลอด แต่พี่ก็ไม่เคยคิดจะแก้ปัญหานี้เลย แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเปียท็อกซิกใส่พี่อีก พี่เต็มมั้ยหนิ”
พันประการถึงกับหน้าเหวอ ปรียาดาไม่ได้ด่าหยาบเลยสักนิดแต่พูดออกมาแต่ละคำมันตำใจเขาฉิบหาย!
“เปียไม่ใช่ลูกหลานนายพลเหมือนพี่ แต่เปียก็ใช้ชีวิตมาอย่างดีและก็เคารพตัวเองมากพอ เกินกว่าจะเอาตัวเองมาอยู่กับความสัมพันธ์แบบนี้ เปียว่ามันไม่คุ้ม”
“ตลอดเวลาที่คบกัน เปียคิดเรื่องกำไรขาดทุนมาตลอดเลยงั้นสิ” พันประการแค่นยิ้มอย่างนึกสมเพช
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนอื่นเลยสักนิด
ปรียาดากลอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ เธอพูดจนเจ็บลิ้นแต่เขากลับจับประเด็นไม่ได้เลย สอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารได้ไงวะ!
“เอาเถอะ ถ้าเปียคิดว่าคบกับพี่มันไม่คุ้มงั้นพี่ก็จะจ่ายค่าเสียหายก็แล้วกัน” เขาพูดพร้อมกับเหลือบตามองเรือนร่างที่เขาหลงใหล ก่อนจะรื้อกระเป๋าเป้ใบใหญ่แล้วหยิบเช็คมาเซ็นให้เธอ
“เอาไปสิ”
“ถ้าทำแบบนี้แล้วสบายใจก็เอาเลย” ปรียาดาไม่ได้เต้นเร่าไปกับการยั่วโมโหของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้พันประการเดือดจนเลือดขึ้นหน้า
“รับไปเถอะ แล้วเอาแหวนญาติพี่คืนมา”
คราวนี้ปรียาดามีปฏิกิริยาแล้ว ดวงตากลมโตไหววูบและหยาดน้ำใสก็เอ่อท้นจนตาแดงก่ำ พันประการเห็นแบบนั้นก็ย่ามใจขึ้นมาทันที อย่างน้อยเธอก็เจ็บอย่างที่เขาเจ็บบ้าง ไม่ใช่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ได้!
ปรียาดาหุนหันไปเอาแหวนรุ่นของเขาที่ครั้งหนึ่งชายหนุ่มเคยสวมมันให้เธอ หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างฝืดฝืนแต่ก็ต้องตัดใจคืนมันให้เขา
พันประการเหลือบตามองแหวนที่เธอส่งให้ ก่อนจะรับมันมากำไว้แน่น
“จบกันด้วยดีนะปรียาดา”
หญิงสาวไม่ตอบ เธอเบือนสายตาไปมองทางอื่นเพราะกลัวว่าหยาดน้ำใสจะไหลกลิ้งออกมาประจานความพ่ายแพ้ของตัวเอง
ทุกจังหวะการก้าวเดินของเขามันทั้งมั่นคงและแข็งแรง แต่น่าใจหายตรงที่…ตอนนี้เขากำลังเดินไปจากเธอ ไม่ใช่ก้าวเข้ามาสวมกอดกันเหมือนในวันวานแล้ว
****************************
ยู้ฮูวววว กระถินกลับมาแล้วค่าาา มีใครคิดถึงกระถินบ้างม้ายยย มาเก็บนิยายขึ้นชั้นกันหน่อยเร็วววว หลังจากที่ห่างหายไปนานก็เลยมาหย่อนผู้การพันประการให้นักอ่านหายคิดถึงค่ะ เรื่องนี้อ่านแยกกับนับอนันต์ได้นะคะ แต่ถ้าใครยังไม่เคยอ่านผู้ฝูงนับอนันต์ก็แวะไปอ่านได้น้าาา
เซ็ต 4 เหล่ารัก
นับอนันต์ (มี Ebook แล้ว)
พันประการ
ปราณคีรี
พีรดนย์
ขอเรียนเชิญแม่ๆ มารอสาปบรรดาลูกเขยคนเปรตได้เลยค่าาา
WARNING!!
ตัวละครมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม มีการบรรยายถึงฉากเซ็กซ์ 18+ และการใช้ความรุนแรง
กดเพิ่มเข้าชั้นไว้ด้วยนะคะ และที่สำคัญกระถินขอกราบบบบช่วยกดหัวใจให้กระถินด้วยน้าาา ถือว่าส่งกำลังใจให้กระถินมาอัปนิยายตรงเวลาทุกวันงับ // กะพริบตาปริบๆ
Guest
