"พี่คราม ฮึก"
"พี่ครามพายุ่งไปอยู่โรงแรมได้มั้ย หรือเรากลับไปกางเตนท์นอนโซนบูฯ ก็ได้ ยุ่ง ฮึก ยุ่งไม่อยากอยู่ที่นี่"
"โซนบูฯ รีโนเวตอยู่ จะไปนอนในเขตก่อสร้างได้ไง"
"งั้นไปนอนที่โรงแรมก็ได้ ฮึก ยุ่งไม่อยากอยู่ที่นี่ ฮือออ"
"อย่าเรื่องมากได้มั้ยยุ่ง พี่ทำงานก็ปวดหัวมากพอแล้ว กลับบ้านก็ยังต้องมาเจอแต่อะไรก็ไม่รู้ มันเหนื่อยใจรู้มั้ยวะ"
"คนที่นี่ไม่ชอบยุ่ง เขาแกล้งยุ่งจนยุ่งเกือบตาย แล้วพี่ยังจะให้ยุ่งทนอยู่อีกเหรอ!"
"ยุ่งใจเย็นๆ อย่าร้อง"
"พี่ไม่ต้องมาวุ่นวายกับยุ่ง!"
"เป็นอะไรวะ ร้องไห้โวยวายจะเอาอะไรอีก"
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ ยุ่งไม่อยู่แล้ว! จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว!"
"เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีกหา! ใจเย็นๆ หน่อยสิ"
"แม่พี่ไม่รักยุ่ง ฮึก" เธอร้องไห้จนสำลัก "แล้วจะให้ยุ่งเย็นไปถึงเมื่อไหร่"
"อย่าลามปามถึงแม่พี่ ถ้าไม่รักไม่เคารพครอบครัวพี่ เธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้!"
"พี่หมายความว่าไง"
"ถ้ามันยุ่งยากนักก็ไปเซ็นใบหย่าแล้วอยากจะไปไหนก็ไป!"
"ที่พูดเรื่องหย่าบ่อยๆ เพราะอยากกลับไปหาเมียเก่าใจจะขาดแล้วใช่มั้ย"
"ใช่! พี่เบื่อชีวิตคู่เวรๆ นี่เต็มทีแล้ว! เราหย่ากันสักทีเถอะ"
ในเมื่อเขาพูดมาขนาดนี้เธอก็ไม่คิดจะยื้ออีกแล้ว ไม่ว่าความรักมันจะหลงเหลืออยู่หรือเปล่า เธอก็ไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้ว
ทั้งต้องมาทนกับแม่ของเขาและลิ่วล้ออย่างสองป้าหลานนั่นแล้วยังต้องมารับรู้เรื่องที่เขาลืมแฟนเก่าไม่ได้อีก เธอก็เจ็บจนไม่เห็นหนทางจะไปต่อแล้วเหมือนกัน
...เมื่อมันถึงเวลา ต่อให้ไม่มีหนทางไปเธอก็จะไม่ทนอยู่อีกแล้ว...
*************
ฮั่นแน่~~~ พี่ครามมันยังไม่รู้ฤทธิ์แม่ยายบ้านนี้สินะ ลูกเขยมาทรงนี้ทีไร โบ้หนักจนแทบจะกราบตีนเมียทุกรายเด้อออ
นิยายที่ขมไม่ใช่นิยายที่พระนางไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่แรกแต่เป็นนิยายที่เปิดเรื่องมาว่ามันเป็นผัวเมียกันอยู่แล้วต่างหาก 555555555
**เรื่องนี้เป็นนิยายสั้นนะคะ จะปล่อยอีบุ๊กเร็วๆ นี้แต่ก็ยังอัปให้อ่านจนจบเหมียนเดิมมมม**
เรื่องนี้ดราม่ากรุบกริบแต่ความจริงแล้วเป็นฟีลกู้ดเอาไว้อ่านฮีลใจช่วงสิ้นปีค่ะ อ่านฉลองคิดตะมาดกับปีใหม่กันนะคะทุกคนนนน
บุคคลในเรื่องไม่มีอยู่จริง เนื้อหาในนิยายก็เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นค่า
ฝากกดหัวใจ เก็บเข้าชั้น คอมเมนต์ติชมเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ เหงามาก แงแอ
Guest
