“บางครั้ง…คนที่เราไม่เคยคิดว่าจะรัก กลับกลายเป็นคนที่หัวใจเฝ้ารอในทุกคืนจันทร์”
เสียงคลื่นที่กระทบฝั่งเบาบาง เสมือนกระซิบความลับของทะเลที่ไม่มีวันบอกใคร ใบไม้ไหวสะท้อนเงาจันทร์อ่อนโยน บ้านไม้หลังเก่าที่เงียบเหงาริมทะเล เหมือนรอคอยใครบางคนให้กลับมาสัมผัสอีกครั้ง...และวันนี้ "จันทร์" ก็กลับมาแล้ว
เธอเดินช้าๆ ไปบนระเบียงไม้เก่าแก่ ฝีเท้าเบาราวสายลม แต่เสียงในใจหนักแน่น ดังก้องยิ่งกว่าทุกเสียงที่เคยได้ยิน เส้นผมยาวปลิวไสว ดวงตาคู่เดิมที่มีร่องรอยของเรื่องราวมากมายซ่อนอยู่ สะท้อนประกายแสงจันทร์อ่อนโยน เหมือนน้ำตาที่กลั้นไว้มานาน กำลังจะไหลรินโดยไม่มีใครเห็น
เธอไม่แน่ใจนักว่าทำไมถึงกลับมาที่นี่
บางทีเพราะความเงียบของที่แห่งนี้ช่วยให้เธอหายใจได้เต็มปอด
หรือบางทีเธอแค่ต้องการที่ว่างพอให้หัวใจได้ยินเสียงของตัวเองชัดขึ้น
ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงนกร้องแผ่วหวานที่แว่วมาจากสวนหลังบ้าน เป็นเสียงที่แสนคุ้นเคยของนกตัวน้อยที่เธอเคยฟังครั้งยังเยาว์วัย เสียงนั้นเบาเกินกว่าจะรบกวน แต่ก็ดังชัดพอที่จะสั่นไหวในใจเธอ
เธอยังอยู่ตรงนี้ และที่แห่งนี้ก็ยังคงโอบกอดเธอไว้ เหมือนเดิม...อย่างที่มันเคยเป็นเสมอมา
จันทร์เคยผ่านคืนวันแห่งความผิดหวัง
เคยตกอยู่ในความสัมพันธ์ที่มีแต่ความเงียบและคำพูดที่ไม่มีใครกล้าเอ่ย
คนบางคนผ่านมาแค่เพื่อให้เธอรู้จักคำว่า “ความจริงใจ”
และคนบางคนก็ทำให้เธอรู้ว่าความรักที่ไม่รักษาหัวใจเราไว้ ไม่มีค่าพอจะถูกเก็บไว้ในความทรงจำ
เธอเคยเงียบ...เพียงเพราะไม่อยากทะเลาะ
เคยยิ้ม...ทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอจนแทบจะหยด
เคยยอม...ทั้งที่รู้ดีว่าใจเหนื่อยเกินทน
และคืนนี้...เธอแค่อยากหยุดพักและมีพื้นที่ให้หัวใจได้ปลอดภัยอีกครั้ง
แม้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ ในคืนจันทร์ที่เงียบงันเช่นนี้
เธอวางกระเป๋าลงที่มุมห้อง เดินขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบนที่เคยคุ้น เปิดหน้าต่างรับสายลมเย็นที่พัดเข้ามาอย่างแผ่วเบา แสงจันทร์ละมุนส่องกระทบผ้าม่านเก่า เธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รับรู้ได้ถึงหัวใจที่ค่อยๆ สงบลงทีละนิด
ที่นี่ไม่มีเสียงของความผิดหวัง ไม่มีข้อความที่อ่านแล้วไม่ตอบ
ไม่มีคำพูดที่ทำให้รู้สึกตัวเล็ก ไม่มีสายตาที่มองผ่านไปเหมือนไร้ตัวตน
ที่นี่มีแต่เสียงคลื่นกระทบฝั่ง มีแต่เสียงนกที่ร้องเพลงกล่อมหัวใจ
มีแต่แสงจันทร์อ่อนโยนที่ลูบไล้ใบหน้า
และมีเพียงตัวเธอเองที่ยังคงยืนอยู่ตรงนี้ได้
แม้หัวใจจะบอบช้ำและสั่นไหวมาตลอดการเดินทาง
จันทร์หยิบสมุดบันทึกเล่มเก่าขึ้นมา พลิกไปหน้าสุดท้ายที่ยังว่างอยู่ แล้วเขียนข้อความสั้นๆ เพียงประโยคเดียว...
> “ฉันไม่ได้อยากรักใครอีก แต่ถ้าเธอคนนั้น…อยู่ใต้แสงจันทร์เดียวกันกับฉันคืนนี้ ฉันจะไม่หนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว”
เธอยิ้มบางๆ อย่างไม่แน่ใจนักว่ารอยยิ้มนั้นจะส่งให้ใคร
อาจเป็นรอยยิ้มที่มอบให้ตัวเอง เพื่อเป็นกำลังใจ
หรืออาจเป็นให้ใครบางคนที่อยู่ที่ไหนสักแห่งใต้แสงจันทร์ดวงเดียวกัน
เพราะบางครั้ง “รักแท้” ไม่ได้เริ่มต้นจากการตามหาใครสักคน
แต่เริ่มจากการกล้ายืนอยู่กับหัวใจตัวเองอีกครั้ง
และรอคอยให้แสงจันทร์ในใจได้พบใครคนนั้น...ในคืนจันทร์ที่สวยงามที่สุด
........
Chinese (Simplified Chinese / 中文简体) “有时候……那个我们从未想过会去爱的人，却成了我们每个满月夜里心中等待的人。” 轻柔的海浪拍打着海岸，仿佛海洋在低语永远不会被说出口的秘密。树叶在月光下轻轻摇曳，映照出柔和的光影。那座海边的老木屋依旧静谧孤独，仿佛等待某个人再次踏入触碰……而今天，“月亮”回来了。 ...
> “我并不想再去爱谁，但如果那个人……今晚与我共沐一轮月光，那我将不再逃避自己的心。” ... 因为有时候，“真爱”并不始于寻找某个人，而是重新学会与自己内心并肩而立，然后等待心中的月光，引领我们遇见那个人……在最美的月夜里。
..........
Japanese / 日本語 「時には……愛するとは思わなかった誰かが、満月の夜ごとに心が待ち続ける人になることもある。」 波の音が静かに岸を打ち、まるで海が誰にも言えない秘密をささやいているよう。木々の葉が月の光に揺れ、優しい影を映し出す。海辺の古い木の家は今も静けさに包まれ、まるで誰かをもう一度迎え入れるのを待っているよう……そして今日、「月」は帰ってきた。 ...
> 「もう誰かを愛したいわけじゃない。でも、もしその人が……今夜私と同じ月の光の下にいるなら、私はもう自分の心から逃げたりしない。」 ... 時には、「本当の愛」は誰かを探すことから始まるのではなく、自分の心ともう一度向き合うことから始まる。そして、心の月明かりが導いてくれるその人に出会うまで……美しい月の夜に。
.........
Hindi / हिंदी "कभी-कभी... वह इंसान जिसे हम कभी प्यार करने की नहीं सोचते, वही हमारे दिल की हर पूर्णिमा की रात में प्रतीक्षा बन जाता है।" सागर की लहरें किनारे से टकराती हैं, जैसे समुद्र कोई ऐसा रहस्य बयां कर रहा हो जिसे कभी कहा नहीं जा सकता। पेड़ों की पत्तियाँ चाँदनी में झूमती हैं, और वह पुराना लकड़ी का घर, जो समुद्र के किनारे अकेला खड़ा है, जैसे किसी का इंतज़ार कर रहा हो… और आज "चाँदनी" लौट आई है। ...
> "मैं किसी और से फिर प्यार नहीं करना चाहती, लेकिन अगर वही इंसान… आज रात मेरे साथ इसी चाँदनी के नीचे है, तो मैं अब अपने दिल से भागूँगी नहीं।" ... क्योंकि कभी-कभी “सच्चा प्यार” किसी को खोजने से शुरू नहीं होता, बल्कि खुद के दिल के साथ खड़े होने की हिम्मत से शुरू होता है, और तब तक इंतज़ार करना जब तक चाँदनी हमें उस व्यक्ति से न मिला दे… उस सबसे सुंदर चाँदनी की रात में।
.......
Guest
