สัมพันธ์ซ่านสวาท ระเริงกามใต้ร่างพ่อเลี้ยง [NTR]
ลุงโซ่ + เซียร์ร่า
..........................................................................................................................
พวกเราค่อยๆ ถูกดึงดูดให้ใกล้ชิดกันจนคืนที่เธอเมา
และเผลอความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็เปลี่ยนเป็นสัมพันธ์สวาทเพียงหนึ่งคืนก็เกินต้าน
ต้องแอบระเริงกามกับพ่อเลี้ยงเพราะติดใจในเรื่องกาม!
..........................................................................................................................
เหมือนกับหูของเธอกำลังอื้อเลย...ทั้งที่สองคนตรงหน้าไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดเลยแท้ๆ แต่ความเงียบนั้นกลับทำลายโสตประสาทหูได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือแม่ผู้ให้กำเนิด อีกคนก็เคยเป็นเพื่อนของพ่อผู้ตายจากโลกนี้ไปนานถึงห้าปี
เวลามันนานพอสมควรที่แม่จะทำใจได้ เปิดใจมีรักใหม่ และเลือกอดีตเพื่อนของพ่อมาเป็นสามีใหม่ของตัวเอง!
“แม่ว่าเราคงไม่ต้องแนะนำกันอีกรอบใช่ไหม?” ใช่...ไม่จำเป็นต้องแนะนำ เธอก็รู้จักเพื่อนของพ่อคนนี้ดีอยู่แล้ว “เอาเป็นว่าแม่จะไม่บังคับให้เรายอมรับความสัมพันธ์ใหม่ของแม่กับลุงโซ่หรอกนะ แต่ขอแค่อย่าทำตัวงี่เง่า เป็นเด็กไม่ยอมโต ลูกก็รู้ดีนี่ว่าแม่เองก็เป็นคน การจะมีรักใหม่มันไม่ใช่ความผิด”
“แม่วางใจเถอะค่ะ เซียร์เข้าใจดี” เซียร์ร่าตอบเสียงเบา เธอไม่มองแม่และคนข้างกายด้วยซ้ำ หลุบสายตามองต่ำลงที่พื้น ไม่ได้อยากทำตัวอย่างที่แม่ไม่ชอบออกมา เพราะระหว่างที่แม่หายตัวไปทำใจเรื่องพ่อ เธอต้องทนอยู่บ้านคนเดียวมาโดยตลอด แม้จะดูแลตัวเองได้แล้วจนแม่เป็นห่วงน้อยลงได้แล้ว แต่มันไม่ได้หมายความว่าเธอเองไม่ต้องการแม่เลย
ในระหว่างที่เธอถวิลหาความรักของผู้ให้กำเนิดมาโดยตลอด อีกฝ่ายคงไม่คิดเช่นเดียวกัน คงอยากยกเอาความเครียดออกไปให้พ้นตัว โดยการหาใครสักคนมาอยู่ข้างกาย เป็นเพื่อนคอยรักษาแผลใจ ให้หายดี
หากอีกฝ่ายเป็นคนที่ไม่คุ้นเคย และเขาไม่เคยเป็นเพื่อนของพ่อเธอมาก่อน เธอก็คงจะไม่รู้สึกต่อต้านลึกๆ อยู่ในใจมากแบบนี้ เซียร์ร่ารู้สึกไม่ดี ยิ่งมองเห็นภาพพวกเขาโอบกอดกัน ความรู้สึกอึดอัดก็พวยพุ่ง อยากจะอ้วกมันออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่สุดท้ายก็ได้แต่เอ่ยขอตัวแล้วพุ่งออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะฟังเสียงเรียกของแม่เลย
แม่นะไม่รักพอแล้วหรือยังไง...เกิดคำถามนี้ขึ้น หลังจากวันนั้นที่แม่ได้พาสามีใหม่มาแนะนำตัว ช่องว่างระหว่างแม่กับเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เซียร์ร่าต่อต้านด้วยความเงียบ แม้กระทั่งคุณลุงผู้แสนดีในอดีตที่เลื่อนสถานะขึ้นมาเป็นพ่อเลี้ยงของเธอเองก็โดนไปด้วย
“เซียร์ร่ากินนี่สิ อร่อยนะ” ปลาที่ถูกและเป็นชิ้นสวยงามวางลงที่จานข้าง เซียร์ร่าชะงักมือ เห็นสายตากดดันให้พูดอะไรบางอย่างจากแม่ ก็ยอมเอ่ยว่า “ขอบคุณค่ะ” เสียงเบามาก แน่นอนว่ายอมรับ แต่เธอไม่ยอมกิน เนื้อปลาชิ้นนั้นจากพ่อเลี้ยงยังคงแน่นิ่งอยู่บนจานข้าวตำแหน่งเดิม
เช่นเดียวกับความเหินห่างที่เพิ่มมากขึ้น ก่อตัวหนาราวกับชั้นปูน เคยคิดว่ามันคงจะเป็นอย่างนี้ไปตลอดชีวิต เธอยอมรับความสัมพันธ์ใหม่ของแม่และเพื่อนพ่อไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้ก็คงจะไม่มีวันเปิดใจให้กับความรักของพวกเขา จนกระทั่งวันหนึ่ง จังหวะชีวิตมันเล่นตลก ให้คนอย่างเธอได้เจอด้านใหม่ของพ่อเลี้ยงที่ทำให้ใจสั่นอย่างที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น!
“สรุปแล้วพวกเธอสองคน...พวกเธอสองคนแอบคบกันมานานแล้วอย่างนั้นเหรอ?” น้ำตาไหลอาบสองแก้ม เมื่อรู้ความจริงว่าเพื่อนสนิทและแฟนหนุ่มลักลอบแอบมีอะไรกันมานานมากกว่าเจ็ดเดือนแล้ว
แปดเดือนคือระยะเวลาความสัมพันธ์ของเธอและแฟนหนุ่ม ระยะเวลาเจ็ดเดือนแสดงว่าเธอนั้นถูกพวกเขาสองคนสวมเขาให้มาโดนตลอด ใจมันเจ็บปวด รวดร้าว อยากจะพุ่งเข้าไปตบหน้าของใครสักคน แต่มันกลับไม่ขยับไปไหนเลย
“เข้าใจแล้ว” ได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บปวด พูดออกไปว่าเข้าใจแม้จะไม่เข้าใจสิ่งใดเลยก็ตาม เมื่อร่างกายขยับได้ สิ่งแรกที่ทำไม่ใช่การทำร้ายเพื่อระบายอารมณ์แต่เซียร์ร่ากลับเลือกที่จะยิ้มทั้งน้ำตาแล้ววิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
เธอร้องไห้กลางสายฝน...วิ่งออกมาจากโรงเรียนราวห้านาทีได้ รู้ตัวอีกทีเธอก็มาโผล่ในซอยอื่น ที่ไม่ใช่เส้นทางรอรถประจำทางเพื่อเดินทางกลับบ้าน แต่มันคือเส้นทางที่คุ้นเคย ในซอยนี้มีหอพักและอะพาร์ตเม้นต์มากมาย เป็นสถานที่อยู่อาศัยของครอบครัวหลายร้อยครอบครัว
และในอดีตครอบครัวของเธอก็เคยอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนพ่อจะซื้อบ้านได้หนึ่งปีเท่านั้นก็เสียชีวิตลง นับดูแลเธอไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่นานมากตั้งแต่ย้ายบ้านไป แต่ละย่างก้าวมันช้าลงเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าตึกบ้านเก่า ความทรงจำนานับวิ่งวนอยู่ในหัว ผสมกับอารมณ์เศร้าตอนนี้ ยิ่งทำให้เธอดิ่งมากขึ้น
ไม่สนใจว่าชุดนักเรียนของตนจะเปียกจนผ้าขาวลู่ตัวไปมากเท่าไหร่ นั่งคุดคู่ลงที่พื้น ซุกใบหน้าลงกับเข่า แล้วร้องไห้ออกมา เสียงมันดังมาก แต่เสียงฝนก็ดังมากกว่าจนกลบได้ทุกอย่าง
พอสบายใจได้ว่าจะไม่มีใครมาต่อว่าเรื่องเสียงจนเธอต้องหยุดการร้องไห้กะทันหัน เพราะทุกคนคงไม่มีใครอยากจะออกมาเจอกับสภาพอากาศอึมครึมของท้องฟ้าที่มีแต่เมฆฝน เสียงสะอื้นเลยดังขึ้น ดังขึ้น เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้ว เธอก็จะจากไป
“เซียร์ร่าเหรอ?” แต่เหมือนฟ้าจะไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ ส่งผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลัง เงาของเขาซ้อนทับเงาของเธอ ร่มขนาดกลางถูกยื่นมาบดบังสายฝนให้ เป็นเวลาเดียวกับที่เซียร์ร่าเงยหน้าขึ้นมา เธอก็พบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือพ่อเลี้ยงของเธอเอง
การพบกันในวันฝนพรำวันนั้น...เธอแทบไม่อยากคิดเลยว่ามันจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเรายุ่งเหยิงลากยาวมาจนถึงปัจจุบันแบบนี้ หากไม่เจอกับอีกฝ่ายเลย เธอจะทำผิดกับแม่แท้ๆ ของตัวเอง จนลักลอบเป็นชู้กับพ่อเลี้ยงไหม? เพราะเธอไม่รู้ จุดเริ่มต้นในวันนั้น จึงยังคงเดินไปตามทางของมัน...
“ลุงโซ่” ทำไมลุงถึงมาอยู่ที่นี่ละ...คือคำถามที่เธอยังไม่ทันเอ่ยอีกฝ่ายก็เอ่ยประโยคเดียวกันถามเธอกลับมา
“ทำไมเรามาอยู่ตรงนี้ล่ะ? ร้องไห้กลางสายฝนอีก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? ใครทำอะไรเราบอกลุงมาได้ไหม?” น้ำเสียงและสีหน้าที่เขาแสดงออกมา แม้ฝนจะตกเสียงดังแต่ก็ไม่อาจบดบังความร้อนรนได้เลย นี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มีคนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย หัวใจที่ว่างเปล่าเหมือนค่อยๆ ถูกเติมเต็มทีละนิด ประตูที่ปิดกั้นก็ค่อยๆ เริ่มแง้มออก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เซียร์แค่หลงทางมา” อีกฝ่ายถอนหายใจ เขาคงไม่เชื่อในสิ่งทีเธอพูด แต่ก็ไม่คิดเค้นถามอะไร เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่อยากให้เขาถามอะไรมากนักในตอนนี้ อีกฝ่ายพยักหน้า
“ไม่อยากบอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุงพากลับบ้าน” เขาเอ่ย ยื่นร่มมาให้เด็กสาวที่ตอนนี้มีสถานะเป็นลูกเลี้ยงของตน รอเธอขยับเขาจะได้ขยับเดินตาม แต่เด็กสาวกลับยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับตัว
“หนูกลับเองได้ค่ะ ขอบคุณ” กล่าวจบ เด็กสาวก็เดินออกจากรัศมีร่ม กอดอกแล้วทำท่าเหมือนจะเดินฝ่าสายฝนออกไป แต่พ่อเลี้ยงก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน ดูท่าแล้วเด็กสาวคงไม่อยากกลับบ้าน เขาที่อยากจะแสดงให้อีกฝ่ายรู้ถึงความเป็นห่วง จึงได้กระชากแขนเด็กสาว ดึงให้เธอเดินตามเข้าไป
ปัง!
“ปล่อยหนูนะ!”
“ปล่อยแล้ว” เขาพาเธอเข้ามาในห้อง น่าจะเป็นห้องพักของเขาเอง พร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นทำเหมือนยอมแพ้ “ตอนนี้เราคงไม่อยากกลับบ้าน ลุงก็จะไม่บังคับ ไม่บอกแม่เราด้วย แต่รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป ปล่อยให้ตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวจะป่วยเอานะ”
“ลุงต้องการอะไร” เด็กสาวเอ่ยถาม เธอไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย นอกจากการที่อีกฝ่ายทำตัวดีด้วย แถมบอกว่าจะไม่บอกกับแม่เธออีก จะใจดีเกินไปหรือเปล่า เขาต้องการอะไรกับเธอกันแน่
“ลุงไม่ได้ต้องการอะไร แค่อยากให้เราเลิกปิดกั้นแล้วยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างลุงกับแม่เราก็พอ”
“แค่นั้นเองเหรอ ลุงต้องการแค่ให้หนูยอมรับ ที่ผ่านมาหนูทำเหมือนไม่ยอมรับหรือไง ก็ไม่ได้ต่อว่าหรือทำตัวคัดค้านแบบสุดโต่งนี้ ลุงยังอยากจะให้หนูยอมรับอะไรอีก”
“ไม่ได้คัดค้านสุดโต่ง แต่ความเงียบที่เราแสดงออกมานั่นแหละคือคำว่าไม่ยอมรับไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ลุงเลยต้องทำอะไรบางอย่างให้เราเลิกตั้งแง่ใส่กัน ครอบครัวใหม่ของเราจะได้มีความสุขกันทุกคน”
“แค่นั้น” เธอถาม
“ใช่ แค่นั้นเลย ลุงแค่อยากให้พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันสักที อยากให้เราเลิกตั้งแง่ใส่ลุง แลกกับเรื่องที่เรานั่งร้องไห้กลางสายฝนวันนี้ แม่เราจะไม่มีวันรู้” เธอชั่งใจ ไม่อยากจะตอบรับคำเขา
การตั้งแง่มันจะยังมีอยู่ แต่เมื่อพิจารณาถึงความเหมาะสมแล้ว หากแม่เธอรู้ก็จะต้องรีบบึ่งรถกลับมาจากต่างจังหวัด เพื่อมาถามไถ่เธอสองสามคำ แล้วต่อว่าเธอจนเกิดความรำคาญใจขึ้นมาอีก เขาไม่บอกแม่ก็ดีเหมือนกัน
“ตกลง” แล้วคืนนั้น จบลงที่อีกฝ่ายไม่ยอมให้เธอกลับไปบ้านคนเดียว ฝนตกหนักขึ้นฟ้าก็ส่งเสียงร้อง อีกฝ่ายก็ไม่คิดที่จะเดินทาง เลยจำต้องนอนอยู่ที่ห้องพักเขา บนโซฟาหน้าห้องจนถึงเช้าของอีกวัน
“ชุดนักเรียนลุงซักให้แล้วนะ” เธอพร้อมไปเรียนได้ทันที ซ้ำยังมีอาหารเช้าสองจานวางอยู่บนโต๊ะ เหมือนแต่ก่อนที่แม่ของเธอมักจะเตรียมเอาไว้ยาม คล้ายกับตอนที่พ่อเธอยังมีชีวิตอยู่ แม้จะรู้ว่าเขาทำเพื่อเอาใจกัน แต่ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
นี้เลยเป็นเหตุการณ์แรกๆ ที่ทำให้จากที่ไม่คิดจะเข้าใกล้กับสามีใหม่ของแม่เลย เปลี่ยนมาเป็นเธอมักจะอยู่กับเขาทุกเย็นก่อนกลับบ้านแทบทุกวัน ไม่มีเรื่องไม่ดี เพียงแค่เหมือนหาเพื่อนระบายความเศร้าและทุกข์ใจของกันและกัน
เขาเล่าเรื่องความงี่เง่าของแม่ที่มากขึ้นทุกวัน ราวกับเป็นโรคประสาท ส่วนเธอก็เล่าเรื่องของแฟนคนใหม่ที่นิสัยแทบไม่ต่างจากมารดาผู้ให้กำเนิด ทุกเย็นในห้องพักขนาดหกสิบห้าตารางวานี้ จะเหมือนหลุมหลบภัย ก่อนกลับไปเผชิญสู่โลกของความเป็นจริง
“แฟนหนูนะไม่ได้เรื่อง นิสัยไม่ดี ไม่ดีเลย ผู้ชายก็เหมือนกันหมดทุกคนนั่นแหละ นิสัยเสียเหมือนกันหมด~” คืนวันเรียนจบชั้นมัธยมปลาย กลับมาจากงานเลี้ยงฉลองกะทันหันเพราะแฟนใหม่ของเธอเกิดทำนิสัยเสียจนสุดจะทน เซียร์ร่าตะโกนบอกเลิกเขาเสียงดังกลางงานเลี้ยง แล้วนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน
แน่นอนว่าบ้านที่เธอเลือกจะไปไม่ใช่บ้านที่พ่อของเธอเป็นคนซื้อ หากแต่เป็นห้องพักขนาดหกสิบห้าตารางวานี้ต่างหากที่เธอเลือกจะไประบายความรู้สึกโกรธ เศร้า ร้องไห้ฟูมฟาย ข้างกายมีกระป๋องเบียร์หลายกระป๋องวางอยู่ พร้อมกับพ่อเลี้ยงที่นั่งฟังเธอบ่นอยู่ข้างๆ ไม่ห่าง
“อย่าเหมารวมสิ ลุงไม่เกี่ยวด้วยนะ”
“ลุงก็เหมือนกันนั่นแหละ ผู้ชายก็เหมือนกันหมดทั้งโลก” ลูกเลี้ยงที่เมาชี้หน้าเขา พอถูกปักตก ก็ยกขึ้นมาชี้หน้าเขาอีก ทั้งสองต่างชี้และปัดป้องพร้อมเถียงกันอยู่อย่างนั้น อารมณ์ของเซียร์ร่าขึ้นทันที เด็กสาวยกตัวขึ้น แล้วชี้หน้า เหมือนจะเอาเรื่องอีกฝ่ายให้ได้ แต่ดันเสียจังหวะเพราะอีกฝ่ายผลักเธอแรงขึ้น ไม่ทันได้ตั้งตัวจนสองร่างของเรานอนทับกัน
“ซ...เซียร์ร่า...เรากำลังทับลุงอยู่นะ” พ่อเลี้ยงเอ่ย เสียงเขาสั่นแบบควบคุมไม่อยู่ ร่างกายมันร้อนวูบวาบ และร้อนรุ่ม ความต้องการบางอย่างมันตีขึ้น บางสิ่งที่หลับใหลแม่ไม่ควรตื่นเพราะลูกเลี้ยงของเขาเป็นคนกระตุ้นกลับดีดพึ่งขึ้นมา นี่มันแย่แล้ว...การเสียดสีขากลูกเลี้ยงให้เขาเกิดอาการตื่นตัวอย่างหนัก หากปล่อยเอาไว้ เขาคงห้ามตัวเองไม่อยู่ และเรื่องผิดศีลธรรมก็คงจะเกิดขึ้น
“รีบลุกขึ้นเถอะ ลุงจะไปนอนแล้ว”
“อื้อ ไม่ให้ไป!” คนเมาเอ่ยอู้อี้ ดันหน้าอกของพ่อเลี้ยง กดให้เขานอนลงเหมือนเคย ดวงตาปรือฉ่ำ แก้มแดงปลั่ง “คืนนี้ลุงต้องอยู่กับหนู อยู่ฟังหนูบ่น บ่นพวกผู้ชายงี้เง่าให้จบ” สั่งอย่างเอาแต่ใจ
คนเมากะพริบตาปริบ ปากยู้อย่างไม่พอใจ เอ่ยต่อว่าแฟนใหม่ให้เขาฟังต่อในท่าที่ไม่สมควรนี้ ยามเอ่ยถึงคนคนนั้นแล้วเกิดอารมณ์โมโห บางครั้งร่างกายเธอก็ขยับ แน่นอนว่ามันทำให้บางอย่างเกิดแรงเสียดสี จนเขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“นี่!” เด็กสาวเอ่ยเสียงดัง “มาจับกันแบบนี้ได้ยังไง คนหื่น! หนูยังไม่ได้อนุญาตให้จับเลยนะ!” ไม่พอใจ จนอีกฝ่ายรีบเอ่ยขอโทษอย่างคนลุกลี้ลุกลน แต่เด็กสาวกลับโกรธหนัก เธอดันร่างหนาจนแผ่นหลังกระแทกพื้นอย่างจัง
“คนหื่น นิสัยไม่ดี กับลูกเลี้ยงก็ไม่เว้น หื่นแบบนี้ต้องถูกลงโทษ”
“อึก!” เขาคิดว่าจะถูกเธอลงโทษด้วยการตบลงที่หน้าอย่างจังเข้าให้แล้ว แต่มันกลับเปลี่ยนเป็นอีกอย่างเธอปล่อยให้เขาหลับตาคอยเก้อรอแรงทาบลงที่แก้ม แต่เธอกลับลงโทษเขาด้วยการถกชายเสื้อขึ้นสูง ก่อนจะทำการลากลิ้นเล็กกวัดรอบเนินปทุมของเขาเข้าอย่างแรง
“ซ...เซียร์ร่า” เธอทำเขาขนลุกซู่ คิดจะเรียกชื่อเธอน้ำเสียงดุกว่านี้ มือก็คิดจะผลักร่างเล็กที่มาลงโทษเขากันแบบแปลกๆ นี้ออกไป แต่มันกลับทำได้แต่เอ่ยเสียงกระเส่า ซ้ำมือยังอ่อนแรงเมื่ออีกฝ่ายใช้ปลายฟันขบกัดลงมาที่จุดเดิมแรงๆ
“ซ...เซียร์ร่า...ไม่ได้นะ...ไม่งั้นลุงจะ...อ่าห์” พูดไปเขาก็ร้องครางไป ร่างเล็กเล่นงานเขาหนักขึ้นทุกที “ไม่ดีแน่...อืมม..เราเมาก็จริงแต่ไม่ควรทำแบบนี้นะ...ไม่ดีเลย..โอ้...ลุงไม่ใช่ตัวแทนของแฟนเรานะ”
“แล้วใครว่าใช่กัน” ลูกเลี้ยงของเขาตอบแบบหน้าตาเฉย ราวกับว่าสติสัมปชัญญะของเธอยังคงอยู่ครบถ้วน แต่องค์ประกอบบนใบหน้าเช่นแก้มและตาที่แดงก่ำ บอกว่าเธอไม่มีสติอย่างที่บอกเลยแม้แต่น้อย “ลุงไม่ใช่แฟนเซียร์ ไม่มีวันเป็นแฟนเซียร์ด้วย” พูดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ม...ไม่ใช่ก็..ล..ลุกออกไปจากตัวลุงเลยสิ...ซี้ดดด” ยิ่งเธอเห็นร่างกายเขากำลังตื่นตัว ก็ยิ่งชอบ เพิ่มแรงเบียดแทรก เธอพูดว่าไม่ลุก แล้วปลุกปั่นเขา .......ของพ่อเลี้ยงเปียกปอน ทำตัวราวกับทารกที่หิวจัด
เธอกลืนกินมันจนเสียงทุ้มไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดได้อีกนอกจากคำว่า...อ่าห์...และ...ซี้ดด...ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ร่างกายและมือของเขาสั่น หอบหายใจหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามห้ามสายตาไม่ให้มองภาพลูกเลี้ยงกำลังปลุกปล้ำเขาโดยที่เธอไม่รู้ตัว
แต่ตาเจ้ากรรมก็ดันไม่เชื่อฟัง มันหลุบมองต่ำ เห็นภาพที่เธอกำลังหยอกล้อ.......เข้าอย่างจัง เขาถึงกับใจกระตุก ลืมเรื่องของศีลธรรมไปกะทันหัน ราวกับมันไม่เคยมีอยู่ในสมอง เพราะลูกเลี้ยงคนนี้คนเดียว
คนที่เขาเคยคิดอยากจะชนะใจเพื่อเริ่มต้นคำว่าครอบครัว และเป็นพ่อเลี้ยงที่ดี แต่ตอนนี้เส้นความอดทนของเขาคาดพึ่งแล้ว ไม่มีคำว่าผิดหรือถูก ปล่อยให้สัญชาตญาณดิบพาเขาเดินตกลงสู่หลุมแห่งบาปอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะคืนนี้ลูกเลี้ยงจอมยั่วจะกลายเป็นของเขาเหมือนกับแม่ของเธอ!
..........................................................................................................................
!!คำเตือน!!
/ เเนว NTR / การจงใจทำให้เกิดสัมพันธ์ต้องห้าม / พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง /
/ PWP / นิยายเรื่องสั้น / ของเล่นผู้ใหญ่ / เล่นชู้ / ลับหลัง / สัมพันธ์บาป / ผิดศีลธรรม /
นิยายเรื่องนี้มีการบรรยายถึงฉากการมีเพศสัมพันธ์อย่างโจ่งแจ้ง
ตัวละคร สถานที่ และการกระทำทุกอย่างไม่มีอยู่จริงเป็นเพียงสิ่งที่นักเขียนจินตนาการขึ้นมาเท่านั้น
นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานการเขียนของ
Blue Hestia
ห้ามคัดลอก ดัดแปลง และแก้ไข หรือนำบางส่วนในนิยาย
ออกไปเผยแพร่ไม่ว่าจะด้วยกรณีใดใดทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากเจ้าของผลงาน
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2558
หากฝ่าฝืนมีโทษตามที่บัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2558
เน้น PWP เป็นหลัก
Enjoy Reading Kah
Guest
