ครรภ์ร้าว

“ถ้าคุณฟืนแต่งงานกับคุณลดา เรื่องของเรา...ต้องจบเลยใช่ไหมคะ?” เสียงของเธอขาดไปจังหวะหนึ่งแล้วจึงพูดต่อให้จบ

ฌานนิ่งไปทันที ดวงตาเบือนหนีจากขอบฟ้า มองต่ำลงพื้นหญ้า เขาไม่ได้ตอบในทันที เหมือนกับกำลังต่อสู้กับตัวเอง เสียงนกป่าขับขานเบื้องหลังช่างขัดแย้งกับความเงียบที่กดทับอยู่ระหว่างทั้งสองอย่างสิ้นเชิง แล้วเขาก็พูด...

ด้วยน้ำเสียงที่สั่นน้อยๆ แต่ชัดเจนทุกคำ

“ผมไม่อยากเสียออยไป”

เธอหันมามองหน้าเขาช้าๆ ดวงตาของเธอเบิกเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะดีใจ แต่เพราะผิดหวัง

“คุณฟืนหมายความว่าไง? จะให้ออยอยู่แบบนี้?”

เขาไม่ตอบ สีหน้าเรียบเฉยแต่ซ่อนความเจ็บปวดไว้อย่างแนบเนียน

“คุณฟืนกำลังจะแต่งงาน ทำไมต้องรั้งออยไว้อีก”

“ไม่มีผม ออยอยู่ได้เหรอ?” เขาไม่ได้อยากถามเจนนารีแบบนี้เพราะรู้ดีว่าที่เธอยังอยู่กับเขา ยังทนอยู่ในสถานะที่ไม่มีตัวตนก็เพราะคำว่า ‘รัก’ คำเดียว

“ออย...” เจนนารียิ้มเศร้าๆ เธอส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองทิวเขาเบื้องหน้า ลมหายใจสั่นไหว ดวงตาร้อนผ่าวอีกครั้ง

เธออยู่ไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีฌาน

ทั้งร่างกายและหัวใจมอบให้เขาไป...หมดแล้ว

“ถึงผมจะแต่งงานผมก็อยากมีออยอยู่ดี” เจนนารีจะคิดว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ถ้าให้ปล่อยเธอไปตอนนี้ เขายังทำไม่ได้ “ที่ผ่านมาก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่ ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าออยเป็นเมียผม”

“คุณฟืนจะให้ออยเป็น...เมียน้อย?”

หัวใจของเจนนารีเหมือนถูกบีบ เธอเจ็บ เจ็บเพราะรักและเทดทูนฌานมาก ใช่อยู่ที่ว่าเธอยอมเป็นคนในความลับ ขณะที่เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว

แต่ถ้าเขาแต่งงาน เธอก็ไม่อาจที่จะทำร้ายหัวใจของตัวเองและทำร้ายหัวใจของพิมพ์ลดาได้

“อย่าด้อยค่าตัวเองสิ สำหรับผม ออยมีค่ามากกว่านั้นอีก” ฌานพูดทุกอย่างจากใจ เจนนารีมีค่ามากกว่าคำว่า ‘เมียน้อย’ เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาต้องการ

ถ้ามีโอกาสได้เลือก เขาก็ต้องเลือกเจนนารี

“คุณฟืนเห็นแก่ตัว” เธอพูดด้วยเสียงเบาจนแทบกลายเป็นกระซิบ “จะเก็บออยไว้ ทั้งที่ตัวเองจะสร้างครอบครัวกับคนอื่น แล้วออยล่ะ? ออยต้องยืนอยู่ตรงไหนในชีวิตของคุณฟืน?” ต้องเป็นผู้หญิงในความลับของฌานไปตลอดชีวิต? ต้องอยู่ในมุมมืดที่ออกไปรับแสงไม่ได้

ต้องกล้ำกลืนฝืนทน มองดูฌานสร้างครอบครัวไปกับพิมพ์ลดา ทั้งที่เธอก็เป็นเมียของเขาอีกคน

“ออยไม่น่า...รักคุณฟืนเลย”