ไม่เคยลืมคุณ

ทันทีที่ได้สบเข้ากับดวงตากลมโตทั้งสี่ดวง ปรินทร์ก็สัมผัสได้ถึงความพิเศษบางอย่าง 

ยลรดา... 

เด็กสองคนนี้คล้ายกับยลรดานัก  

"พ่อแม่ไปไหนหรือครับ ทำไมถึงมานั่งเล่นที่ศาลากันแค่สองคน" เดินเข้าไปใกล้อีกนิด พิศมองให้ถี่ถ้วนกว่าเดิม เหมือนมาก เหมือนจนใจของเขาสั่นสะท้าน 

"แม่อยู่ในศาลาค่ะ น้องโปรดกับน้องปรานก็เลยออกมานั่งเล่นที่นี่" เด็กแฝดทั้งสองขยับตัวเข้ามาจนนั่งตัวติดกันแล้วพร้อมใจกันมองคนแปลกหน้าที่ยืนห่างไม่ถึงเมตรด้วยท่าทีระแวดระวัง 

"พี่โปรด เรากลับไปหาแม่แยมกันเถอะ น้องปรานกลัว" แฝดผู้น้องจับมือของพี่แน่นพลางมองไปยังคนแปลกหน้าสลับกับมองหน้าพี่สาว กระตุกมือพี่ถี่รัวเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นก้าวฉับเข้ามาหาอย่างไว 

"เมื่อกี้หนูพูดว่าแม่หนูชื่ออะไรนะครับ" ย่อตัวนั่งลงต่อหน้าเด็กแฝดทั้งสองด้วยความร้อนใจ เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาด เด็กน้อยคนนี้เอ่ยชื่อใครบางคนที่เหมือนกับชื่อของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด 

"อย่าเข้ามาใกล้พวกหนูนะ ไม่อย่างนั้นหนูจะฟ้องแม่แยม!" เด็กหญิงปรินดาโน้มตัวบังน้องสาวไปทั้งตัวแล้วพูดเสียงแข็ง ทำหน้าดุใส่คนแปลกหน้าที่ทำท่าทางแปลก ๆเห็นเขาลุกขึ้นแล้วขยับออกไป แฝดผู้พี่ก็คว้าข้อมือของน้องสาวแล้วดึงให้ลุกวิ่งออกไปจากศาลาริมน้ำทันที 

'แม่แยม'  

"ใช่แยมคนเดียวกันกับที่พี่ตามหาหรือเปล่า" พึมพำกับตัวเองแล้วมองตามแผ่นหลังของเด็กทั้งสองที่วิ่งหายเข้าไปในศาลาอย่างมีความหวัง ถ้าลูกยังอยู่ก็คงมีอายุเท่ากับเด็กสองคนนี้ เขามันโง่และสารเลวนัก เลวที่ทิ้งเมียกับลูกได้อย่างลงคอ