บทนำ
ภายในห้องพักฟื้นระดับ VVIP มีร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งบนตัวเต็มไปด้วยสายน้ำเกลือห้อยพาดไปมาดูยุ่งเหยิง ใบหน้าอ่อนเยาว์หลับตาพริ้มมีเครื่องช่วยหายใจถูกใส่ไว้
บรรยากาศในห้องอึดอัดเล็กน้อยเมื่อนอกจากร่างบางที่อยู่บนเตียงนั้นยังมีชายหนุ่มอีกสี่คนนั่งมองหน้ากันทำสงครามประสาทไม่มีใครพูดจาผ่านไปสักพักก่อนจะมีคนเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“กูว่าเราควรแยกย้ายกันก่อน”
“ไม่” มีเสียงเอ่ยโต้แย้งขึ้นทันที
“เราควรแก้แค้น”
“…” ทุกคนที่ได้ฟังต่างเงียบตกอยู่ในความคิดของตัวเอง
“รอให้…ฟื้นก่อนเราจะคุยเรื่องนี้อีกที”
“มึงกลัวหรอ”
“…” ชายหนุ่มมีใบหน้าเย็นชามองเพื่อนนิ่งไม่พูดอะไรเพราะรู้ว่าถ้าหากพูดออกไปคงได้เกิดการทะเลาะกันอีกแน่
“วันนี้แยกย้ายแค่นี้เถอะ”
“เพื่อนเราตายไปหนึ่ง มึงยังใจเย็นอยู่อีกหรอ”
“อีกคนก็ไม่รู้จะฟื้นขึ้นมาหรือเปล่า” สายตามองไปยังคนบนเตียงพักฟื้นที่ไม่มีท่าทีจะตื่นเลยหมอบอกว่าอีกฝ่ายจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ความหวังในการตื่นขึ้นมาก็ยิ่งริบหรี่
พวกเขายังจำวันนั้นได้ดี ในคืนฝนตกหนักพายุโหมกระหน่ำ เด็กน้อยในกลุ่มพวกเขาแบกร่างของเพื่อนลงมาจากวัดบนภูเขาสภาพเลือดอาบท่วมตัวกว่า 397 ขั้นบันได ในตอนนั้นกว่าพวกเขาจะไปถึงที่เกิดเหตุก็ไม่ทันการ แม้ระหว่างทางอีกฝ่ายยังหายใจอยู่แต่พอส่งถึงมือหมอกลับไม่สามารถช่วยเอาไว้ได้ ส่วนเด็กน้อยก็หมดสติตั้งแต่ตีนเขาอาการโคม่ากลายเป็นเจ้าชายนิทรา
Guest
