วันสิ้นโลก: ขบวนรถไฟสู่รุ่งอรุณ
จุดเริ่มต้นแห่งรัตติกาลนิรันดร์
ความหนาวระดับทำลายทุกชีวิตมาเยือนพร้อมกับพายุที่ไม่เคยหยุดพัก
ซากเมืองกลายเป็นถิ่นอาศัยของฝูงศพเดินได้ กลิ่นเน่ากัดกินแม้แต่ลม
พื้นดินแยกตัวเปิดปากเป็นหุบเหวที่ไร้ก้นบึ้ง ลึกพอจะกลืนทั้งประเทศลงไป
และในท้องฟ้า... ท่ามกลางม่านหมอกเหนือเมฆชั้นบนสุด ร่างไร้วิญญาณขนาดมหึมาบดบังแสงอาทิตย์ค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาช้า ๆ ไม่มีใครรู้ว่ามันมาจากไหน
ช่วงพระอาทิตย์ขึ้นค่อย ๆ สั้นลง ขณะที่รัตติกาลยืดยาวขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่นานโลกก็จักจมอยู่ในรัตติกาล ไม่มีรุ่งอรุณ ไม่มีฤดูกาล ไม่มีความหวัง
เพื่อความอยู่รอด ในวันนั้น สถานีวิทยุวันสิ้นโลกได้ส่งสัญญาณครั้งสุดท้ายถึงผู้คนทั่วโลกว่า
“ทุกคน จงหนีไปทางตะวันออก จงหนีไปหาฟ้าสาง!”
...
“หลินเซี่ยน” เป็นหนึ่งในคนไม่กี่คนที่ยังกล้าฝัน เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่ไม่เหมือนเดิม หัวใจกลจักร
มันทำให้เขากลืนเครื่องจักรเข้าไปได้ ดูดซับพิมพ์เขียว และควบคุมกลไกได้เพียงคิด
เขาจึงลากเอาหัวรถจักรยักษ์ที่ถูกทิ้งร้าง มาประกอบขบวนรถใหม่จากซากที่หลงเหลือ
ตู้หนึ่งปลูกพืช
ตู้หนึ่งรักษาโรค
ตู้อีกบรรทุกคน
เขาเปลี่ยนมันให้กลายเป็นป้อมปราการเคลื่อนที่ และเริ่มต้นการเดินทาง 320,000 กิโลเมตร ไปตามทางรางที่ทอดผ่านวันสิ้นโลกทั้งใบ
เป้าหมายของเขา... คือการไล่ตามแสงเช้าที่ทิศตะวันออก
Guest
