“มึงดูไว้!”
เสียงทุ้มต่ำของไทตะโกนก้องลงไป “ว่ากูทำให้เจย์มีความสุขได้มากกว่ามึง”
ไรอันชะงักฝีเท้า เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของเสียง
ดวงตาที่บวมช้ำเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสองร่างยืนแนบชิดกันอยู่ที่ระเบียงชั้นสี่
เขายืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเสียใจ ความเจ็บปวด และความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้า
“ไอ้เหี้ย !” ไรอันชูนิ้วกลางให้ไท
ไทเห็นดังนั้นก็ยิ่งโกรธ โฉบปากซุกหน้าของตัวเองลงกับซอกคอเด็กหนุ่ม
“ไม่!!! ปล่อย พี่ไทบ้าแล้วเหรอ นี่มันระเบียงนะ”
ไทผละใบหน้าหล่อออกมาจากซอกคอของเจย์ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงมาบนปากเด็กหนุ่มอย่างแรงจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปาก ไทกดปากของตัวเองให้แนบชิดมากขึ้นอีกราวกับว่ากำลังลงโทษบางอย่าง
“หยุดนะ..หยุด อื้อ~”
แควก!!!
เจย์รีบร้องห้ามไทที่กำลังจะทำเลยเถิดไปมากกว่านี้ แต่เหมือนไทจะไม่ฟังเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ไทกระชากเสื้อของเขาจนขาดติดมือ
” อือ~”
เสียงครางในลำคอของเจย์ก็ถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อไทจูบบดริมฝีปากลงอย่างแรง แม้จะเจ็บแต่เพียงแค่จูบของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาร้อนรุ่มไปหมด ยิ่งมือสอดเข้าไปจับแก่นกายของเขาไว้มันยิ่งทำให้เขาขัดขืนไม่ได้ ใช่เขาไม่เคยขัดขืนไทได้สักครั้ง
” อ๊า!!!”
Guest
