เมื่อผู้ชายคนหนึ่งเคยเป็นทั้งสามีที่ดี พี่ชายที่ปกป้อง และนักสืบที่ไร้ความกลัวแต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป... เมื่อเขาสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต
เอริค ฟอสส์ เคยเชื่อในกฎหมาย แต่วันหนึ่งเขาก็เลือกใช้มือเปล่าจัดการความยุติธรรมเองเขาล้มเหลวในชีวิตคู่พังทลายในหน้าที่และติดอยู่ในห้องแคบของความรู้สึกผิด—ที่ไม่มีใครรู้
จนกระทั่ง... โทรศัพท์สายหนึ่งจากเพื่อนเก่าดังขึ้น“ฉันยังเชื่อในนาย เอริค—แม้ในวันที่นายแตกสลาย นายก็ยังเห็นชัดกว่าคนอื่น”
จากออสโลสู่กรุงเทพฯจากเงามืดของอดีตสู่เกมอันตรายในโรงแรมหรูจากคำกระซิบที่ไม่มีใครลืม“คุณยังเชื่อใจผมอยู่หรือเปล่า”
เขาไม่รู้ว่าใครเป็นเหยื่อใครเป็นผู้ล่าหรือแม้แต่... ใครคือศัตรูในเงาของหัวใจตัวเอง
-------
แสงแดดยามเช้าสาดลอดผ่านม่านหนาของห้องพักบนชั้นสูงสุดของโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพฯ เสียงฝนเมื่อคืนเงียบหายไป เหลือเพียงอากาศชื้นเย็นกับกลิ่นกรุ่นบางอย่างที่ยากจะบอกว่าเป็นอะไร ความเงียบแผ่ปกคลุมเหนือทุกสิ่ง ราวกับห้องนี้หยุดเวลาไว้
ปาริฉัตรยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง 2407 หัวใจเต้นแรงผิดปกติ ทั้งที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรับมือกับเหตุการณ์ร้ายแรง แต่ภาพพนักงานรูมเซอร์วิสที่หน้าซีดเผือดมายืนขอความช่วยเหลือเมื่อตอนเช้า ยังคงติดอยู่ในหัว ทั้งเสียงกระซิบแผ่วเบาและมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายทำให้เธออดขนลุกไม่ได้
“ขอโทษค่ะ... มีบางอย่างแปลก ๆ ในห้องนั้น” เสียงกระซิบแผ่วเบาก้องในความทรงจำ
เธอเสียบคีย์การ์ดเข้าไป ประตูเปิดออกพร้อมเสียง 'ติ๊ด' ที่คุ้นเคย แต่สิ่งที่รออยู่ข้างในไม่เหมือนทุกครั้ง
เสียงนาฬิกาเรือนเล็กบนผนังดังติ๊ก ๆ ผสมกับเสียงน้ำหยดจากก๊อกในห้องน้ำ เหมือนเวลาทุกอย่างหยุดชั่วคราว
ผ้าม่านข้างหน้าต่างปลิวไหวแผ่วเบา รับกับสายลมเย็นที่ลอดเข้ามาจากรอยแง้มของหน้าต่าง เครื่องสำอางค์ที่ตกอยู่บนโต๊ะปลายเตียงมีคราบนิ้วมือเลือนราง ลิปสติกสีเดียวกับคราบบนแก้วไวน์
กลิ่นไวน์ผสมกลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยมาแตะจมูก แสงแดดตัดกับเงามืดบนเตียงขนาดใหญ่ ร่างของชายชาวต่างชาตินอนนิ่ง ไม่ขยับ เสื้อคลุมสีขาวหลุดลุ่ย มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์ไว้แน่น
ปาริฉัตรเบิกตากว้าง โลกทั้งใบหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ลมหายใจติดขัด เธอพยายามจะสูดลมหายใจแต่กลับรู้สึกเหมือนอากาศในห้องนี้หนาแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เสียงกรีดร้องหลุดออกมาจากลำคออย่างไม่รู้ตัว ร่างของเธอเหมือนลอยอยู่ในความฝัน มือสั่นจนต้องกำผ้ากระโปรงไว้แน่น
เธอได้กลิ่นเหงื่อเย็น ๆ ของตัวเอง กลิ่นสบู่และกลิ่นเลือดจาง ๆ ที่แทรกในอากาศสองขาสั่นเทา ร่างกายแข็งค้างอยู่กับที่ ดวงตาไม่อาจละไปจากร่างที่นิ่งสนิทบนเตียง สองมือเย็นเฉียบ เธอสั่นเทาไปทั้งตัว แต่ฝืนเอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขฉุกเฉินของโรงแรม “ช่วยด้วย...ที่ห้อง 2407...รีบมาด่วน!” เสียงสั่นเครือแทบฟังไม่ได้ศัพท์ เธอก้าวถอยหลังอย่างเชื่องช้า ขณะหัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด สุดท้าย เมื่อหลังเธอแตะกับผนังหน้าห้อง ปาริฉัตรทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น้ำตาคลอเบ้า สายตายังไม่อาจละจากประตูที่เปิดแง้ม โลกทั้งใบหมุนช้า ๆ อย่างพร่าเบลอ
Guest
