ขอทานเช่นข้าจะเป็นนางร้ายจอมใสซื่อ

แม้เป็นเพียงขอทานแต่ใช่ว่าจะไร้ค่า ในเมื่อศักดิ์ศรีถูกเหยียบย่ำ หญิงสาวผู้ตํ่าต้อยเช่นนางจะลุกขึ้นพลิกชะตาตนเองให้ดู ภายใต้หน้ากากของสตรีใสซื่อทว่าเปี่ยมไปด้วยเล่ห์กลเฉียบคมที่พร้อมสนองคืนให้คนที่มารังแกนาง

-----------------

ยามค่ำคืนมาเยือนฟากฟ้าแลดูหม่นหมองราวกับเก็บงำความหมองเศร้าเอาไว้ในม่านเมฆ ร่างบางเดินกลับมายังห้องของตนอย่างไร้สุ้มเสียง แผ่นหลังบอบบางนั้นแข็งราวกับเหล็กกล้า ในอกกลับปะทุไปด้วยเพลิงแค้นที่โหมกระหนํ่าไม่อาจดับลงได้

เมื่อผลักบานประตูไม้แผ่วเบาเข้ามา นางปิดประตูลงอย่างระมัดระวัง ลมหายใจสั่นระรัว สองมือกำชายเสื้อแน่นจนปลายนิ้วซีดเผือด

แววตาของลี่ฮวาที่มองมาอย่างเหยียดหยามยังคงตราตรึงอยู่ในใจ

"สูงส่งนักหรือ ชาติกำเนิดดีนักหรือ"

ซีซางแค่นเสียงเยาะหยันในลำคอ ดวงตาเรียวยาวเปล่งประกายเย็นเยียบ นางสาวเท้าไปยังโต๊ะเล็กกลางห้องก่อนจะหยิบมีดสั้นสำหรับปอกผลไม้ขึ้นมา ด้ามมีดไม้ไผ่เย็นเฉียบแตะต้องฝ่ามืออย่างเจ็บแปลบ

นางหยิบลูกพลับสีทองสุกงอมขึ้นมากดคมมีดลงบนผิวบางเบานั้นอย่างเชื่องช้า เฉือนทีละน้อยอย่างใจเย็น แต่แววตานั้นกลับคมกริบราวกับใบมีดที่กำลังเคลื่อนไหว

ในขณะที่น้ำหวานจากลูกพลับไหลซึมออกมา ร่างเล็กเอ่ยถ้อยคำออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"ยามเมื่อหมามันถูกต้อนจนมุม มันย่อมหาหนทางดิ้นรนเพื่อปีนขึ้นสู่ที่สูงให้ได้แม้ว่าจะต้องเหยียบหัวผู้อื่นขึ้นไปก็ตามที"

ปลายนิ้วเรียวยังคงกรีดลงบนลูกพลับอย่างชำนาญ เปลือกสีทองปลิวร่วงลงทีละชิ้นราวกับความอ่อนโยนของนางที่ถูกลอกทิ้งไปทีละชั้น

ซีซางยิ้มเย็นก่อนจะเอียงหน้ามองมีดในมือ

"หากคิดว่าขอทานผู้ต่ำต้อยไม่มีค่าพอจะยืนเคียงข้างสามีของเจ้า ข้าจะทำให้รู้เองว่าขอทานผู้นี้นี่แหละที่จะช่วงชิงหัวใจสามีเจ้ามาครองด้วยความร้ายกาจที่ใสซื่อ"

นางวางมีดลงพลันหยิบชิ้นลูกพลับขึ้นมาใส่ปากแล้วเคี้ยวช้าๆ ดวงตาจับจ้องไปยังแสงเทียนที่พลิ้วไหวบนโต๊ะ

"ในวันหนึ่ง" ซีซางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความกร้าวแกร่ง "สตรีผู้สูงส่งเช่นเจ้าจะพ่ายแพ้ต่อขอทานผู้น่าสงสารอย่างข้า และจะต้องพ่ายแพ้ราบคาบโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ยื่นมือมาขอความเมตตา"

สายลมกลางคืนพัดผ่านบานหน้าต่างราวกับเป็นเสียงสรรเสริญหรือสาปแช่งก็สุดจะทราบได้ เส้นผมดำขลับของนางปลิวไหวแผ่วเบาคล้ายม่านเงาที่กำลังร่ายรำใต้จันทรา

ดวงตาของซีซางเยือกเย็นแต่เต็มไปด้วยไฟลุกโชนในใจ นางก้มหน้ามองเงาตนเองที่ทอดยาวบนพื้นไม้พลางยิ้มเยาะเงานั้น

"ข้าจะปีนขึ้นไปไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยโคลนตมเช่นไร ข้าจะย่ำมันด้วยสองเท้าของข้าเอง"

คืนนั้นร่างเล็กนั่งเงียบอยู่หน้าโต๊ะจวบจนเทียนเล่มสุดท้ายดับลง แต่ในใจกลับสว่างไสวด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่นที่ไม่มีสิ่งใดอาจดับได้