*** ปกชั่วคราว***
“ฐาคะ เจ้าสาวของคุณกลับมาแล้วนะคะ เรายังจะใช้ห้องนี้ต่ออีกหรือ”
“ช่างเขาเถอะ คุณนอนต่อได้ อย่าไปสนใจเธอเลย” ฝ่ามือหยาบเอื้อมสูงขึ้นไปรั้งให้หญิงสาวเอนตัวกลับลงมานอน ท่อนแขนกอดกระชับขยับชายผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงไหล่
“ถ้าทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ไหว คืนนี้เธอจะลงไปนอนห้องคนรับใช้ข้างล่างก่อนก็ได้นะ”
เป็นการแสดงความห่วงใยจากสามี ที่พา ‘หญิงอื่น’ มาหลับนอนบนเตียงที่ควรเป็นเพียงของเขาและเธอ ปุณณดาแค่นยิ้มออกมาในเงามืด มือวางผ้าเช็ดตัวชื้นใส่ลงไปในตะกร้าหวาย ก่อนจะหันมาส่งยิ้มเยือกเย็นอย่างท้าทาย
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ ฉันไม่ได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลก้องเกียรติไพบูลย์ เพื่อที่จะมานอนบนเตียงหลังนี้หรอกนะคะ ฉันมีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น”
*
*
*
“เห็นแม่บ้านบอกว่าคุณไม่ยอมนอนบนเตียงหลังนั้น ทำไมรังเกียจหรือ ที่ผมพาอรสิมาขึ้นมานอน ใช้มันก่อนคุณ”
กลางห้องนั้นเตียงนอนหลังใหม่ถูกเอามาวางไว้แทนเตียงหลังเดิม ปุณณดาแสยะยิ้มเวทนาแล้วเดินผ่านเข้าไปวางกระเป๋าถือและแฟ้มงบดุลการเงินลงไปบนโต๊ะ
“ทำไม รังเกียจหรือ”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้รังเกียจเตียงนอนราคาหลักแสนของคุณ แต่ฉันไม่อยากล้มตัวลงไปนอนทับที่ใคร เผื่อว่าคุณอรเธอกลับมานอนซ้ำ เดี๋ยวเธอจะไม่คุ้นกลิ่น”
*
*
*
“ผมย้ายเตียงหลังนั้นไปไว้ที่ห้องนอนของผมแล้ว ส่วนห้องนี้ ถ้าคุณอยากอยู่...ก็อยู่ไป”
“อ๋อ...จริงสินะ มันเป็นเตียงส่งตัว ระหว่างคุณกับอรสิมานี่นา ในเมื่อคุณกับเธอรักกันมากขนาดนี้ ฉันยิ่งไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของพวกคุณ”
“อย่าบอกนะว่าคุณหึง”
“หึง...ฉันจะหึงพวกคุณทำไม มีอะไรให้ฉันต้องหึง เราสองคน นอกจากพินัยกรรมของคุณฐาพลกับทะเบียนสมรส เราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
“ดูเหมือนสิ่งที่คุณต้องการ มีเพียงอำนาจในบริษัทของผมใช่หรือเปล่า”
“ค่ะ ฉันต้องการแค่นั้น”
“ฮึ ฮึ ดี...”
“คุณย้ายเตียง ย้ายของออกไปอย่างนี้ หมายความว่าคุณจะไม่กลับมานอนห้องนี้อีก กลัวยัยอรเข้าใจผิดหรือคะ”
“อรเขาไม่ใช่คนเรื่องมาก คิดเล็ก คิดน้อยขนาดนั้น”
“เขาไม่คิดเล็ก คิดน้อย หรือว่าไม่มีสมองให้คิดกันแน่”
“ปุณ!”
Guest
