“คุณหมอ...ไม่ต้องถอดหมดก็ได้นะคะ เช็ดแค่แขนก็พอแล้ว”
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย มือก็ยังคงบิดผ้าขนหนูแน่นด้วยความเก้ๆ กังๆ
หมอพัฒน์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ “งั้นเช็ดเฉพาะช่วงบนลำตัวก็แล้วกัน”
เขาว่าแล้วเอนตัวพิงหมอน ปล่อยให้เธอนั่งเช็ดแขนอย่างตั้งอกตั้งใจแต่แก้มแดงมากเหมือนเป็นคนไข้เสียเอง
ดาวเรืองพยายามไม่เงยหน้ามองเขา รีบสลัดความคิดลามกออกไป แล้วเริ่มเช็ดจากซอกคอ ไล่ลงมาช้าๆ ผ้าลูบผ่านต้นแขน ลงสู่ช่วงหน้าอก พยายามไม่มอง ไม่คิด ไม่ไหวหวั่น แต่เสียงหัวใจตัวเองกลับดังกว่าเสียงใดในห้องนั้น
เธอกำลังเช็ดแผ่นอกเขาเบาๆ มือสั่นน้อยๆ จนหมอพัฒน์อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม
“หน้าแดงเชียว...เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปะ...เปล่าค่ะ” เธอรีบตอบเสียงสั่นหวิว หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“หรือว่า...” เขาหยุดพูดแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกแทบแตะกัน“...ไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้ามาก่อน”
“หมอพัฒน์!”
เธอเงยหน้าขึ้นทันควัน ตาโต หน้าแดงจัดเหมือนลูกตำลึงสุก เขาหัวเราะเบาๆ อย่างพอใจ
“อย่าบอกนะว่า คุณกับนายทศพลยังไม่เคย”
ดาวเรืองได้ยินเขาถามด้วยน้ำเสียงดูถูก เธอจึงตอบเขาด้วยความขุ่นเคืองว่า “ฉันกับพี่ทศพล เป็นแค่คนรู้จักกันค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
เธอทิ้งผ้าเช็ดตัวลงในอ่างน้ำ แล้วลุกขึ้นอย่างโมโห “ฉันเช็ดตัวให้คุณหมอเสร็จแล้ว ขอตัวนะคะ”
ดางเรืองวางอ่างน้ำลง แล้วรีบเดินออกจากบ้านเขาไป ในขณะที่หมอพัฒน์นอนอมยิ้ม “อ่อ... แสดงว่ายังโสดสินะ”
Guest
