เด็กดื้อของลุงชา

“มาทำไมทุกวัน” 

เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาจากหลังบานประตูเหล็กดัดที่ยังปิดสนิท ร่างสูงโผล่หน้าออกมาเพียงนิด แววตาดุดันแต่กลับแฝงความเอ็นดูอย่างไม่รู้ตัว 

“ก็มาหา คิดถึงลุง เอาขนมมาฝากด้วย” 

เด็กสาวตอบกลับทันควัน ยิ้มหน้าบานพลางยื่นถุงขนมใส่มือที่โผล่มาจากช่องประตู 

“แล้วก็...หนูขอเข้าไปกินน้ำหน่อย” เธอรีบพูดต่อ ดวงตากลมโตมองเขาอย่างอ้อนวอน 

“ไม่ได้” 

เขารีบดันประตูปิดแน่นกว่าเดิม ใจเต้นโครมคราม มือหนึ่งกุมขอบประตู อีกมือกดบานไม้แน่น 

“หนูก็แค่จะกินน้ำเองน้า…” กระถินเอ่ยเสียงหวาน ไม่ยอมถอยง่าย ๆ มือเล็กทุบเบา ๆ ที่ประตู “นะ ๆ ลุง… หนูหิวน้ำจริง ๆ” 

“ไปกินที่บ้านเธอสิ ใกล้แค่นี้เอง” เขาพยายามตัดบท น้ำเสียงเข้มขึ้น 

“แต่… หนูไม่ไหวแล้ว ปวดฉี่ด้วย!” เด็กสาวตีหน้าเศร้า ท่าทางจะจริงจังขึ้นมา 

เขากัดฟันกรอด เงยหน้ามองเพดานราวกับจะขอความช่วยเหลือจากสวรรค์ จะให้ยัยเด็กนี่เข้ามายังไงดี... ตอนนี้ตัวเขาแทบจะล่อนจ้อน ใส่แค่กางเกงในตัวเดียว! 

“ไปเข้าบ้านเธอเถอะ! จะราดก็ราดบ้านเธอไปเลย!” เขาตะโกนตอบ พยายามปิดประตูแน่นกว่าเดิม 

“ไม่เอ๊าาา จะไม่ทันแล้วนะ!” กระถินทั้งเขย่าทั้งทุบประตูเหมือนจะปีนเข้ามาให้ได้ 

เขาเริ่มเหงื่อซึม ให้เข้าไม่ได้เด็ดขาด! ถ้าเข้าแล้วเธอเห็นเขาสภาพนี้...จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! 

“อย่า! หยุด! กระถิน!” เขาตะโกนสุดเสียง แต่เหมือนเสียงจะลอยหายไปในสายลม 

ทันใดนั้น… เสียงลูกบิดประตูหมุนกริ๊ก! 

“เฮ้ย! กระถิน! อย่าเปิดนะ!”