เจ้าสาวไม่ได้เลือก

ทอดไข่เจียวฟู ๆ เผื่อว่าเขาจะหิวมาก ข้าวสวยร้อน ๆ  

ต้มชาอ่อน ๆ รสหอมหวานแบบที่เธอเคยได้กลิ่นจากมือเขาในวันแรกที่มาอยู่ที่นี่ 

แค่คิดถึงสีหน้าเมฆาตอนเห็นอาหารฝีมือเธอ ใบบัวก็ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาที่ใต้ถุนบ้าน ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะโผล่ขึ้นบันไดมา 

“คุณเมฆ...” ใบบัวหันไปเรียก แล้วรีบจัดถาดอาหารลงบนโต๊ะ 

เมฆาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นกับข้าวร้อน ๆ ควันฉุยพร้อมน้ำชาหอม ๆ วางรออยู่ 

“ทำอะไรของเธอ?” เขาถามเสียงแหบเล็กน้อย ราวกับตกใจที่เห็นใบบัวเตรียมอาหารให้ หลังจากที่เขาทิ้งเธอให้เงียบเหงาอยู่ที่ไร่นี้มาตลอดหนึ่งสัปดาห์ 

ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่ไร่ เขาก็ไม่ได้สนใจเธอเลย ไม่เคยแม้แต่จะหันมามอง สภาพของเธอในความเงียบที่โดดเดี่ยวราวกับเป็นสิ่งของที่เขาทิ้งไว้ให้เป็นแค่ฉากหลัง ไม่ใส่ใจ ไม่ดูแล 

เขาทำราวกับหล่อนเป็นแค่สิ่งของที่เขาวางทิ้งไว้ บางครั้งเมฆาเองก็ไม่รู้ว่าเขาหลงลืมไปหรือเพราะอะไร เขากลับมาหลายวันแล้วแต่ก็ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง 

ใบบัวยืนนิ่ง นัยน์ตาเงียบงัน สายตาที่มองไปที่ข้าวที่เตรียมมาให้เขากลับรู้สึกเจ็บปวดในใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ 

“ก็ทำอาหารให้สามีไงคะ” ใบบัวยิ้มหวาน พูดหน้าตาเฉย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในโลก 

เมฆาเลิกคิ้ว ขณะมองเธอด้วยสายตาที่คงยังไม่เข้าใจ “สามี?” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น และดูเย็นชาเหมือนเคย 

เขามองไปที่ข้าวต้มและน้ำชา หยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนจะหันมามองเธออีกครั้ง 

“เอาใจฉันไปทำไม? เมื่อก่อนยังไม่เคยเห็นเธอทำแบบนี้เลย” เขาพูดเสียงแข็งเหมือนจะหมายถึงบางสิ่งบางอย่างที่เขาคิดในใจ แต่ไม่พูดออกมา 

ใบบัวยิ้มบาง ๆ พยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่สะสมมา 

“ก็คงถึงเวลาที่ต้องทำให้คุณเห็นบ้างค่ะ... ว่ายังมีฉันอยู่ตรงนี้” “เดี๋ยวนี้กล้าพูดนะ” 

“ก็มันจริงนี่คะ...” ใบบัวพูดเสียงเรียบ ทำหน้าตาเฉย ทั้งที่หัวใจเต้นแรงเหมือนกลองรัว เธอตักข้าวให้เขาด้วยท่าทีสบาย ๆ ทั้งที่ฝ่ามือชื้นเหงื่อ 

“อยากเป็นเมียฉันเหรอ”เขาถามใบหน้าเรียบเฉย 

“ฉันแค่อยากดูแลคุณอย่างเช่นภรรยาทั่วไปที่เขาทำกันก็เท่านั้นเอง” เขากัดฟันกรอด 

“เธอก็เหมือนพี่สาวเธอ ที่ทำดีกับฉันเพื่อหวังผลตอบแทน เธออย่าคิดว่าฉันจะหลงกลเธอเหรอ กมลดา” 

”ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะค่ะ ฉันแค่อยากจะดูแลคุณจริง ๆคุณเมฆ” พยายามขมอารมณ์พูดเสียงเรียบ  

“ใครจะเชื่อพี่น้องกันก็คงจะหน้าไหว้หลังหลอกกันทั้งคู่ สันดานคงจะเหมือนกันไม่มีผิด” 

กมลดาสุดจะทนกับคำพูดที่เขากล่าวหา เธอวางช้อนที่ตักข้าว แล้วมองหน้าพ่อคนปากดี  

“คุณจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะคุณเมฆ แล้วคุณคิดเหรอว่าฉันอยากเป็นเมียคุณ แล้วคุณคิดเหรอว่าฉันอยากอยู่ตรงนี้ คุณคิดว่าคุณตกอยู่สถานการณ์นี้คนเดียวหรือยังไง ที่ฉันลุกขึ้นมาทำอะไรอย่างนี้ ก็เพื่ออยากจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ฉันแค่อยากทำหน้าที่ของฉันก็เท่านั้น ถ้าคุณไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร” 

จังหวะที่ใบบัวจะก้าวเดินพ่านเขาไป มือหนาใหญ่กลับคว้าแขนเธอไว้แน่น แล้วกระซากร่างบางลงมานังบนตักอย่างแรง ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ย 

“ปากดีนักใช่มั้ย? อยากทำหน้าที่เมียนักเหรอ? อยากเป็นเมียฉันมากขนาดนั้นใช่มั้ย? ได้... เดี๋ยวฉันจะให้เธอรู้ ว่า ‘เมียตัวจริง’ เขาทำหน้าที่กันยังไง—กมลดา” 

“คุณจะทำอะไรคุณเมฆ! ปล่อยฉันนะ!” กมลดาพยายามดิ้นสุดแรง แต่ยิ่งดิ้น ร่างสูงใหญ่ของเขาก็ยิ่งรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก 

“ดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์ กมลดา...” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดใบหู ลมหายใจร้อนผ่าวทำให้เธอสะท้านวาบ “อยากเป็นเมียฉันไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ทำใจไว้ซะ ว่าคืนนี้...เธอจะได้สมใจ” 

“ไม่! ฉันไม่เคยพูดแบบนั้น! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณเมฆ! ได้ยินมั้ย!?” กมลดาร้องลั่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทั้งตกใจ ทั้งกลัวกับสีหน้าเอาจริงของเขา 

แต่แทนที่เขาจะใจอ่อนลง เมฆากลับยกตัวเธอขึ้นแนบอก ก่อนจะก้าวพรวด ๆ พาเธอเข้าไปในห้องนอนอย่างง่ายดายเหมือนอุ้มตุ๊กตาตัวหนึ่ง 

“กรี๊ด! อย่าทำบ้า ๆ นะคุณเมฆ! ฉันจะฟ้อง! ฉันจะ...” เสียงตวาดขาดห้วง เมื่อหลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ๆ และร่างสูงใหญ่โถมตามลงมา กักเธอเอาไว้ใต้ร่างอย่างไร้ทางหนี 

“จะฟ้องใครล่ะ กมลดา...” เขากระซิบชิดริมฝีปากบางที่กำลังสั่นระริก ดวงตาคมเข้มกดมองเธอแน่วแน่ “ฟ้องฉันคนนี้น่ะเหรอ...ในฐานะอะไร? ในเมื่ออีกไม่กี่นาที เธอก็จะกลายเป็นเมียฉันเต็มตัวอยู่แล้ว...” 

“คุณเมฆ...อย่าค่ะ...อย่าทำแบบนี้...” ใบบัวเอ่ยเสียงสั่น แต่แรงต่อต้านของเธอมันเบาบางเกินไปในยามที่หัวใจเต้นระส่ำรัวเหมือนจะทะลุอก 

ดวงตาคมเข้มของเมฆาแดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยวและปรารถนา เขาโน้มลงมา กักเธอไว้ใต้ร่างแน่นหนา ริมฝีปากหยักกดจูบซับน้ำตาบนแก้มเนียนอย่างแน่วแน่และหนักแน่น  ก่อนจะเลื่อนต่ำลงเรื่อย ๆ 

“เก่งนักใช่ไหม..เธอจะต้องเป็นเมียของฉัน...ทั้งตัวทั้งใจ จำไว้” 

ใบบัวสะดุ้งเฮือก รู้สึกได้ถึงไออุ่นร้อนแรงที่ถาโถมมาพร้อมกับสัมผัสที่แข็งกร้าวกระด้างของเขา ไล้ผ่านผิวกายเธอด้วยความดุดัน แม้จะไม่อ่อนโยน แต่กลับเต็มไปด้วยความห่วงหาและอารมณ์ร้อนแรงที่เขาไม่คิดจะปิดบัง 

กมลดาหลับตาแน่น ร่างบางสั่นเทาอยู่ใต้ร่างเขาอย่างหมดหนทางต่อต้าน ไม่มีทางหนี ไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อต้าน เมื่อเมฆาค่อย ๆ ละเมียดละไมพิสูจน์ด้วยกายและใจ ว่าเธอเป็นของเขาอย่างแท้จริง 

สัมผัสของเขาร้อนแรง ดุเดือด แต่แฝงความทะนุถนอมในทุกการเคลื่อนไหว...ดั่งสิงโตที่ครอบครองดอกไม้ของตนเองด้วยทั้งความหวงแหนและหลงใหล 

ร่างบอบบางใต้ร่างใหญ่บิดเร่าอย่างไร้เรี่ยวแรง เสียงครางหวานเผลอหลุดออกจากริมฝีปาก แม้จะพยายามกลั้นแต่ก็ไม่อาจต้านทานความเสียวซ่านที่เขาปลุกเร้าให้พวยพุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกสุดของหัวใจ 

"เมฆา...ฮึก...ฉัน..." เธอครางเสียงแผ่ว ร่างกายบอบบางสั่นสะท้านไปหมด 

“ชู่ว์...ไม่ต้องพูดอะไร” เขากระซิบแผ่ว ริมฝีปากแตะข้างขมับเธออย่างอ่อนโยน 

ครั้งแรกของเธอในฐานะเมียของเมฆา ถูกจารึกไว้ด้วยความเร่าร้อนที่ไม่มีวันลืมเลือน...