ท่านเสนาฯ อย่าถือสาข้าเลย

“เพื่อช่วยครอบครัว ข้าไม่มีทางเลือกอื่น หวังว่าท่านจะไม่โกรธข้า อ่าส์” เพราะฤทธิ์กำยานที่เธอดมเข้าไปเริ่มกล่อมประสาทลืมสิ้นสตรีไร้เดียงสา ขยับสะโพกรูดรัดแท่งกายเข้าสู่แอ่งลึกเป็นจังหวะ

“อ่าส์”

ลี่อิงเม้มปากเน้นยามแท่งรักสอดเข้าลึก เสียวซ่านไปทั่วร่าง สองมือยันแผ่นอกไว้

แรงตอดรัดรอบลำกายทำให้ซิงเยว่บดกรามแน่นจับเอวคอดไว้พร้อมเป็นฝ่ายขยับสะโพกสอบเอง พร้อมลุกขึ้นจูบตามเรื่อนร่างเนียนละเอียดกลิ่นหอมจากกายยิ่งสูดยิ่งสดชื่น ทำให้ลุ่มหลงไปวังวนสวาท ฝ่ามือใหญ่บีบเฟ้นก้นงอน ขณะริมฝีปากเม้มจูบตามผิวละเอียด

ก้มดูดเม้มเต้านมอวบอิ่มเลียชิมอย่างหิวกระหายสลับทั้งสองข้างไม่ให้น้อยหน้าสะโพกสอบเคลื่อนถี่เร็วก่อนจะกอดรัดร่างนางไว้แนบแน่น ปิดริมฝีปากด้วยจูบ

“อื้อ!”

ปลดปล่อยธาราแห่งเชื้อพันธุ์สู่กายนาง กายสาวกระตุกเกร็งสั่นสะท้านในอ้อมแขนแข็งแรง ไม่คิดเลยว่าเขามีพละกำลังมากเช่นนี้

“เชิญท่านปลดปล่อยได้เลยข้าจะรับไว้เอง อ่าส์ แต่ท่านต้องให้สัญญาจะพิจารณาคดีใหม่” ลี่อิงสอดแขนคล้องรอบลำคอแกร่งซุกซบใบหน้าชุ่มเหงื่อไว้กับบ่ากว้างอย่างอ่อนแรง

“เสิ่นลี่อิง”

“หากท่านสัญญา ข้าจะช่วยท่านคลายความกำหนัดนี้ทั้งคืน” เธอรับปาก

ซิงเยว่ยกยิ้ม นางทำปากกล้ารับปากในเรื่องที่ต้องทำ

“ได้ ข้าให้สัญญา แต่เจ้าจะมาเสียใจภายหลังไม่ได้อีกแล้ว” ซิงเยว่กระซิบชิดใบหู

“ข้าไม่เสียใจแน่นอน”

แม้ฤทธิ์กำยานจะอยู่แค่ครึ่งชั่วยาม แต่ฤทธิ์เสน่หายากจะดับมอดได้ ลี่อิงถูกจับพลิกให้เป็นฝ่ายนอนลงบ้าง และเริ่มบรรเลงบทรักอีกครั้ง ทุกครั้งที่สองกายสอดประสานเชื่อมเสน่หาเขามักปลดปล่อยธารารักสู่กายนางจนหมด

มอบจูบดูดดื่มให้นางแม้แต่หลับใหลลี่อิงก็ไม่หยุดพร่ำเพ้อถึงคดีความครอบครัว จนคนฟังยอมรับจิตใจเก่งกล้าของนาง

ซิงเยว่ลุกเปิดโถกำยานแค่เล็กน้อย ก่อนพาร่างนอนสลบไปล้างตัวก่อนจะพามานอน สายตาคู่คมมองเรือนร่างเนียนละเอียดที่ตอนนี้มีรอยแดงจ้ำประปราย

“อะ ท่าน” ปลายเล็บจิกลงบนหน้าอกระบายความเสียวซ่าน ยามนี้ไม่รู้ว่าใครกันแน่เป็นคนคุมเกม

“ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” ซิงเยว่ยกสะโพกชมพูขึ้นพร้อมสอดแท่งรักสุดทาง

“อ๊า ซิงเยว่ ท่านเบาหน่อย ช้าลงหน่อย ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว” ลี่อิงห้ามปรามแต่เขาไม่ผ่อนปรนให้เธอจับพลิกเปลี่ยนท่วงท่าทรมานนานหลายต่อหลายนาที

สองเสียงครวญครางดังระงม โรมรันกันไม่หยุดสัมผัสร้อนวูบวาบ รอยจูบดูดดื่ม สองกายแนบสนิทไม่ว่างเว้นให้หยุดพัก หยาดเหงื่อท่วมตัวกลับส่งกลิ่นหอมอย่างน่าประหลาด

นางเปราะบางขนาดที่จับเบา ๆ ยังเป็นรอย แต่เมื่อครู่ถูกทำตั้งขนาดนั้นยังรับไหวอยู่อีก...