ข้าย้อนเวลาไปเป็นแม่ครัวจวนอ๋อง

"อาหารข้าต้องถูกปากท่านอ๋องแน่ หากข้าจะได้เป็นพ่อครัวก่อนเจ้าก็อย่าโกรธเคืองกันเลยนะ" 

อะไรกัน ท่าทางมั่นอกมั่นใจนั้นคืออะไรกัน ท่านอ๋องยังไม่ได้เอ่ยปากว่าจะเลื่อนขั้นใคร แถมตอนนี้ที่นี่ยังมีพ่อครัวฝีมือดีถึงสองคนแล้ว 

อี้เฟยทำได้เพียงแค่คิด แล้วหยิบจานอาหารที่ตั้งใจทำออกไปด้านนอก กลิ่นหอมของอาหารที่เธอทำลอยฟุ้งจนคนที่เคยได้กินมาแล้วภูมิอกภูมิใจ 

"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ" 

เป็นนางเองสินะ สายตาคู่คมมองจานอาหารตรงหน้า กลิ่นหอมที่กระตุ้นความอยากอาหาร พอรู้ตัวอีกทีกับข้าวตรงหน้าก็หมดพร้อมกับความอิ่มท้องที่รู้สึกได้ชัดเจน 

อี้เฟยระบายยิ้มกว้างที่ได้เห็นคนกินกับข้าวฝีมือเธอจนหมด ทั้งยังภูมิใจมากที่ได้ทำอาหารให้ท่านอ๋องกิน บ่อยครั้งที่เธอได้ยินพ่อครัวบ่นว่ากับข้าวที่ตนทำไม่ถูกปากท่านอ๋อง แต่ตอนนี้เขากลับเจริญอาหารจนหัวใจดวงน้อยพองโต 

"ต่อไปให้เจ้าทำอาหารหนึ่งอย่างให้ข้าทุกมื้อ" 

"เจ้าค่ะ" 

เซี่ยงคงสั่งแล้วลุกขึ้นเดินออกจากตรงนั้น คนอื่น ๆ เดินมารุมล้อมแสดงความยินดี เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นท่านอ๋องเจริญอาหารเช่นนี้ 

"เจ้าใส่อะไรในอาหาร" วาจาแข็งกร้าวถามห้วนพร้อมสายตาไม่พอใจมองนาง