ยามดอกหลีฮวาต้องลมวสัตน์

“แม่เสียใจที่แม่อยู่กับเจ้าต่อไปไม่ได้แล้ว แต่แม่ก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าเจ้า ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของแม่นางน้อยผู้มีพระคุณ อึก! หากเจ้าได้พบเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ แม่ฝากเจ้าตอบแทนพระคุณของนางแทนแม่ด้วยนะ” ยิ่งเห็นท่าทางของมารดาของเขานั้นหายใจหอบเหนื่อยก็ยิ่งบีบหัวใจของเขาให้ทรมาน 

“ท่านแม่ ข้าขอโทษ” 

“ไม่ได้เป็นความผิดของเจ้าฮุ่ยหลิงเจ้าอย่าได้โทษตัวเอง แม่นางน้อยผู้นั้นใบหน้าสะสวยผิวพรรณขาวผ่อง ริมฝีปากของนางแดงเหมือนผลอิงถาว ส่วนเจ้าก็เป็นบุรุษองอาจ ถ้าจะให้ดีข้าก็อยากให้เจ้าแต่งงานกับนาง” สิ้นประโยคนั้นเรี่ยวแรงของนางก็หมดลงไปพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มหยาดสุดท้าย 

“ท่านแม่” ฮุ่ยหลิงตะโกนร้องเรียกผู้เป็นมารดา เขารู้ว่าไม่สามารถดึงรั้งวิญญาณของมารดาที่ร่องรอยไปกับสายลงที่ผัดพานางไปยังที่ไกลแสนไกลได้อีกแล้ว 

นานสองนานที่เขานั่งกอดศพของมารดาอยู่เหมือนคนบ้าจนสุดท้าย เขาจึงตัดสินใจฝังศพของมารดาอันเป็นที่รักไว้ด้านหลังของถ้ำแห่งนั้นเพราะนางจะได้มองเห็นเมืองต้าเจิ้งทั้งยามกลางวันและกลางคืนนางจะได้ไม่รู้สึกเหงา ฮุ่ยหลิงหักกิ่งหลีฮวาวางไว้หน้าหลุมศพของมารดาด้วยความเศร้าเสียใจ 

“ข้าจะเชื่อฟังคำของท่าน ต่อไปนี้ข้าจะใช้ชีวิตให้ดีและตามหาผู้มีพระคุณให้เจอ ข้าจะแต่งงานกับนางตามคำขอของท่าน”