หนึ่งคนวิ่งหนี = หนึ่งคนวิ่งตาม
พออีกคนหยุดรอ = อีกคนกลับขีดเส้นกั้น
นางฟ้า นลินลิดา กิตติพรกุล
สาวน้อยที่พึ่งก้าวขาเข้ารั้วมหาลัยมาได้วันแรก แต่ไม่รู้ว่าสวรรค์แกล้งหรือเพราะอะไร ที่ทำให้เธอบังเอิญได้โคจรมาพบเจอกับรักแรก พร้อมกับความทรงจำแสนน่าอายที่เธออุตส่าห์ลืมมันไปแล้ว
“นายเคยมองฉันในฐานะผู้หญิงคนนึงบ้างไหม”
.
.
.
“ฉันรักษาของฉันมา คิดว่าจะยอมให้ใครได้มันไปง่าย ๆ หรอ”
เพทาย พัชร กะรัตเดชา
หนึ่งในหนุ่มฮอตของแก๊งสามทหารเสือที่ผู้คนต่างพร้อมใจกันตั้งชื่อให้เพราะออร่าความหลัว ในวันรับน้องแม้จะมีผู้คนเข้าหามากมายแต่เขากลับสะดุดตาอยู่ที่ผู้หญิงคนนึง หญิงสาวที่เขาจำได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบตา…คือคนเดียวกันกับสาวน้อยข้างบ้านที่เคยมาสารภาพรักกับเขาในครั้งเยาว์วัย
♡♡♡
สปอยล์
“ชอบฉัน…แล้วไปมีคนอื่นทำไม”
คนอื่น…คิ้วบางขมวดอย่างไม่เข้าใจ คำถามเหล่านี้มันไม่ควรจะถูกเอ่ยออกมาจากเขาด้วยซ้ำ กับการกระทำที่ทำเหมือนว่าเธอเป็นคนผิด ทั้งที่เธอกำลังจะเดินไปในทางที่ถูกที่ควร
‘เขาไม่มีสิทธิมาตั้งคำถามแบบนี้ด้วยซ้ำ’
เพราะเขาเองไม่ใช่หรอที่เป็นฝ่ายปฎิเสธความรู้สึกของเธอ เขาเองไม่ใช่หรอที่ย้ำบอกว่าเราเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกัน…แต่แล้วในวันที่เธอยอมรับความจริงและเลือกที่จะเดินไปข้างหน้า กลับมามีทีท่าหวงก้างแล้วมีปฎิกิริยาไม่สมกับเป็นคนที่เอ่ยปากบอกว่าคิดกับเธอได้แค่เพื่อนเลย
“มันไม่มีคนอื่นเพทาย มีแค่คนของฉัน…แฟนของฉัน”
“งั้นหรอ…”
“…”
“งั้นมาดูกัน ว่าถ้ามีผัวแล้ว…ยังจะกระเสือกกระสนอยากมีแฟนอยู่ไหม
Guest
