“ฮั่นแน่ เขินรัลหรือเปล่า ปิดอะไรรัลหรือเปล่า” เท้าเล็กก้าวเข้าใกล้ชายหนุ่ม หวังเค้นหาคำตอบให้ได้
“รัลพูดเพราะๆ กับพี่มั้ง พี่ยังไม่ชิน” อคินหาเหตุผลบอกไปส่งๆ ให้รอดพ้นการจับผิด ทว่าก็อยากเอามือเขกหัวตัวเองแรงๆ สักที
“ไม่ชินได้ไงกันคะ ก็ใครล่ะ บอกรัลให้พูดเพราะๆ คนจะได้รักเยอะๆ ต้องคอยฝึกให้ชินไว้ก่อนเดบิวต์ ห้าหกปีก่อนมั้ง ที่บอกกับรัล” วิรัลยาเดินออกห่างอคิน พลางคิดเรื่องที่อคินบอกให้ทำในอดีต หล่อหลอมจนเป็นวิรัลยาในปัจจุบันที่ผู้คนต่างรักใคร่เอ็นดูที่สุดในวง
ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงบนที่นอนอีกครั้ง ไม่ได้หันกลับไปมองชายหนุ่มกำลังยืนถอนหายใจโล่งอกอยู่เงียบๆ แม้จะเป็นข้ออ้างที่พูดออกไป แต่ข้ออ้างนี้คือสิ่งที่อคินไม่ชินจริงเสียด้วย วิรัลยาในวันที่อคินไม่ได้มองเป็นน้องสาวข้างบ้าน ในวันที่มีน้ำเสียงหวานใสกับคำพูดไพเราะ ทำให้อคินได้ยินครั้งใดต้องคอยระวังหัวใจไม่ให้สั่นไหวอยู่ร่ำไป
‘คนจะได้รักเยอะๆ อย่างงั้นเหรอ พี่คงเป็นหนึ่งในนั้นแล้วมั้งรัล’
Guest
