บทที่ – 1 จุดเริ่มต้น
“ อ๊า!!! “ เสียงร้องดังสนั่นจากความเจ็บปวด “ อึก ........” เสียงสะอื้นที่อิดโรย ความรู้สึกที่เจ็บปวดจนเกินจะทนไหว
“ฉันบอกให้แกอยู่เฉยๆ ไง ..... คนอย่างแกมันไม่มีใครอยากอยู่ด้วยหรอก คนที่สิ้นหวัง แกมันตัวคนเดียว” เสียงจากผู้หญิงอีกคน สวมชุดยูนิโฟรมโรงพยาบาลจิตเวชที่ตอนนี้กำลังคร่อมร่างฉันอยู่ด้านบน
“เอือกกกก!! อึกกก!!” เสียงจากความเจ็บปวดที่อยากจะร้องขอชีวิตจากผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่มีแม้แต่เสียงจะร้องออกมา มือสองข้างของฉันกุมไว้ที่หน้าท้องในขณะที่มีเลือดใหลออกมาจากหน้าท้องไม่หยุด
“แกมันทนนิ ตายยากน่ะใช่ไหม ฉันแทงแกอีกสักแผลคงไม่เป็นไรหรอกน่ะ หึ” สิ้นเสียงของผู้หญิงด้านบน เขาก็แทงเข้าท้องฉัน
“อ๊า !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องลั่นจากความเจ็บปวด สติที่กำลังจะลดเลือนหายไป ในใจฉันหวังแค่ให้ความเจ็บปวดนี้มันจบลงสักที ภาพที่ค่อยๆ มืดลง............ และแล้วววว “เฮ้ยยยยยยยย!!!” ฉันในตอนนี้ที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เหงื่อท่วมตัว... “เฮือก ฮ๊า ฮ๊า” เสียงหายใจหอบถี่ๆ มันคือฝันร้ายที่ฉันไม่อาจลืมเลือนมันออกไปจากความทรงจำได้ มันคือภาพความทรงจำในอดีตที่โหดร้ายของฉัน
ติ่ง ๆ ๆ .... เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเอือมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความ
// พรุ่งนี้อย่าลืมไปทัศนศึกษากับเพื่อนๆ น่ะ ไปเปิดหู เปิดตาบ้าง อย่าลืมไปน่ะ ป้าโทรหาเราเป็น 10 สายแล้ว แต่เราไม่รับ//
“ฟู้วววววว” เสียงถอนหายใจยาวๆ ...หลังจากพ่อแม่ฉันเสีย ป้าก็รับฉันมาเลี้ยงไว้ นี่ก็ผานมา 1 ปีแล้ว ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปี ฉันดร๊อปเรียนไป1 ปี เนื่องจากภาวะซึมเศร้าจากการเสียพ่อแม่จากอุบัติเหตุไปพร้อมๆ กันทั้งสองคน เรียกได้ว่าฉันตัวคนเดียว หลังจากพ่อแม่ของฉันเสีย ฉันก็เอาแต่เก็บตัวเงียบ ไม่พูดกับใครเป็นเดือนๆ ไม่ไปเรียน ไม่กิน จนป้าต้องพาฉันไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช และมันคือจุดเริ่มต้นความเจ็บปวดทุกอย่างของฉัน
--อาจารย์แบม---
กริ่ง ๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “หวัดดีค่ะอาจารย์” ฉันรับโทรศัพท์กล่าวทักทายปลายสาย
“แบมได้ติดต่อ ซันหรือยัง”
“อ่อ ฟู้ว..... ติดต่อแล้วค่ะ แต่ซันเขาไม่รับโทรศัพท์แบมเลย”
“อ่อ งั้นหรอ” เสียงปลายสายดูเหมือนจะตัดพ้อกับคำตอบที่ได้ยินจากฉัน “ซันเขาก็ดร๊อปเรียนไป 1 ปีแล้ว หายไป ไม่ติดต่อ ไม่รู้ว่ากลับมารอบนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่าซันต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช”
“อื้มม... แบมว่าเขาก็น่าจะดีขึ้นแล้วนะคะ ปกติซันเป็นเด็กน่ารัก ยิ้มแย้มตลอด แต่พอเจอเหตุการณ์ที่ต้องเสียพ่อแม่ไปในเวลาเดียวกัน เขาคงจะรู้สึกไม่เหลือใคร เหมือน...ไม่รู้จะเดินไปทางไหน” ฉันตอบปลายสายกลับไป
“อื้มม นั้นสิน่ะ ยังไงเรารอดูพรุ่งนี้ก็ได้ แบมก็ช่วยดูแลซันด้วยน่ะพรุ่งนี้”
“ได้ค่ะ อาจารย์กิ่ง”
“โอเคร บายๆ จ๊ะ”
“บายจ๊ะ” สิ้นเสียงปลายสาย ฉันก็กดวางทันที “ฟู้วววว” ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูภาพๆ หนึ่ง เป็นภาพที่ฉันถ่ายรูปกับซัน รอยยิ้มของซันในภาพเป็นรอยยิ้มที่สดใส่เสมอ
//เห้อ....พรุ่งนี้ซันจะเป็นยังไงน่ะ จะยังเป็นคนที่ฉันรู้จักอยู่หรือเปล่า
เช้าของอีกวัน
“นักศึกษาค่ะ ตอนนี้เราถึงที่หมายแล้ว เดียวอาจารย์ขอเช็คจำนวนสมาชิกหน่อยนะคะ โฟกัส!!” อาจารย์แบมเรียกโฟกัส
“ค้า อาจารย์แบม”
“ช่วยเช็คสมาชิกให้อาจารย์หน่อยน่ะ”
วันนี้เป็นวันทัศนศึกษาของสาขาดนตรี มหาลัยเทพศิลป์ วันนี้พวกเราได้เดินทางมาทัศนศึกษา ณ มหาลัยเทพพิทักษ์ เช้าวันนี้ฉันตั้งตารอการกลับมาของใครคนหนึ่งที่หายไปนาน หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่น ฉันหวังว่าฉันยังจะได้เห็นรอยยิ้มที่สดใส่นั้นอยู่
“เฮ้ยยย!! นั้นมัน........ พี่ซันนี่หว่า” เสียงนักศึกษาคนหนึ่ง ทำให้ฉันต้องหันไปมองอย่างรวดเร็ว “มาได้ไงว่ะ พี่เขาออกไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“นี่!!! ระวังปากหน่อย ชอบปล่อยข่าวเสียๆ น่ะแก พี่เขาแค่ดร๊อปเรียนย่ะ!!”
“เออๆ โทษๆ”
ภาพที่ฉันเห็น คือใบหน้าที่คมกริบ ดวงตาโตเป็นประกาย ผู้หญิงตรงหน้าคือคนสวยคนหนึ่ง แต่สีหน้าเขากลับโศกเศร้า เรียบนิ่ง จนมันทำให้ฉันรับรู้ถึงความเจ็บปวดข้างในนั้น เธอคงเจ็บปวดมากสิน่ะ เธอไปเจออะไรมาซัน ทำไมจากคนที่มีรอยยิ้มสดใส่ถึงกลับกลายเป็นคนที่มีแต่ความโศกเศร้าอยู่ในดวงตาคู่นั้น..........
Guest
