ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นนางบำเรอไปเสียแล้ว

เมิ่งเหยาตายแล้วเหตุใดสวรรค์ยังกลั้นแกล้งให้นางมาอยู่ในร่างของอาเหยาสาวใช้อุ่นเตียง 

ของอวี้ซินหรงคุณชายเจ้าสำราญหน้าไม่อายที่เคยเกี้ยวหญิงมีสามีเช่นนางผู้นั้นด้วยเล่า 

นางเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ต้องลดฐานะเป็นสาวใช้ชาติกำเนิดต่ำต้อย 

“เห็นเจ้าทำน้ำเสียงเช่นนี้แล้ว…ชวนให้นึกถึงคนผู้หนึ่ง” 

พูดจบเขาก็จับเรียวขางามแยกออกจากกัน “ท่าน…!” 

นางหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย แม้จะไม่ใช่เรือนร่างที่แท้จริง แต่นางก็เข้ามาอยู่ในร่างสาวใช้ผู้นี้แล้ว 

“อาเหยาคนดี ให้ข้าเอาเจ้าอีกทีเถอะนะ” 

************* 

'ข้ามีสามีแล้ว รับของจากท่านคงไม่เหมาะ' 

อวี้ซินหรงหัวเราะด้วยน้ำเสียงเมามาย แต่ดวงตาเป็นประกายดุดัน ร่างสูงโปร่งโน้มตัวมาใกล้ 

'ไม่เห็นเป็นไร ข้าไม่ถือ ยินดีคบชู้กับท่าน' 

เพี๊ยะ!นางสะบัดมือตบหน้าเขาเต็มแรง จนมือเรียวบางแสบชา เมิ่งเหยาขบเม้มริมฝีปาก 

เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาดูอึ้งนิ่งงันไป 

'ระวังคำพูดของท่านด้วย!' 

เสียงหัวเราะข่มขื่นดังลั่น เขาลูบแก้มบริเวณที่ถูกนางตบ ดวงตาเป็นประกายกล้า 'แต่ข้าพูดจริง 

คำเตือน 

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น 

มีการบรรยายฉากร่วมเพศอย่างชัดเจน 

เหมาะสำหรับผู้มีอายุ18ขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 

 พล็อตเล็กน้อย ไม่ดราม่า เบาสมอง เน้นความแซ่บ

กดหัวใจ กดเข้าชั้นให้ด้วยน้าาา  

พล็อต 20% ฉากแซ่บ 80%