คืนร้างแรมภพรัก (ย้อนเวลา)

แรมร้างคืนภพรัก 

เจ้าหญิงมนต์ทรา พระราชนัดดาแห่ง เจ้าสุริยะวรมันต์ ผู้ครองนครชัยบวร ทรงเป็นที่เลื่องลือด้วยสิริโฉมอันงดงาม กำพร้าพระราชบิดาและพระชนนีตั้งแต่ทรงพระเยาว์ พระชายาแห่งเจ้าสุริยะวรมันต์ ได้เลี้ยงดูพระนางเสมือนพระธิดา เติบใหญ่เคียงข้าง เจ้าชายสุริยะ พระราชโอรสผู้มีพระชันษามากกว่าสองพรรษา 

กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน นำพาความรู้สึกต้องห้ามให้ก่อตัวขึ้น มิใช่เพียงสายใยแห่งพี่น้อง หากแต่เป็นความรักอันลึกซึ้ง เกินกว่าถ้อยคำใดจะเอื้อนเอ่ย แม้ต่างรู้ว่าต่างมีหน้าที่อันยิ่งใหญ่และคู่หมายอยู่แล้วแต่ความรักที่ไม่อาจเปิดเผยนี้ ก็ยังคงเบ่งบานอยู่ในส่วนลึกของพระทัย ดุจดอกไม้งามที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เงาไม้แม้ถูกแรงลมโหมพัด ก็ยังมิอาจร่วงโรย 

"เจ้ารู้หรือไม่… ไยพี่จึงมิอยากอยู่ใกล้เจ้า" 

สุรเสียงทุ้มแผ่วเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา ทว่ากลับหนักแน่นในความรู้สึก ฝ่าพระหัตถ์แข็งแกร่งของเจ้าชายโอบกระชับรอบเอวองค์หญิงน้อย ดึงร่างบางเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ 

"มะ...มิทราบเพคะ" 

สุรเสียงหวานสั่นไหว องค์หญิงเล็ก มีอาการร้อนวูบวาม พระทัยเต้นแรง พระพักตร์แดงก่ำราวผลตำลึงสุก บัดนี้พระองค์มิได้ต่างอันใดกับลูกกวางตัวน้อย ที่ตกอยู่ในเงื้อมเล็บของพญาเสืออันน่าเกรงขาม 

“ก็พี่กลัวว่าจะอดห้ามใจตัวเองมิได้ พี่นั้นต้องเสน่หาในตัวเจ้ามานานแล้วหนา เจ้าหารู้ตัวไม่”  

 คำหวานรัญจวนดวงพระเนตรทอดมานั้นเต็มไปด้วยความเสน่หา อย่างมิเคยพบ พาให้พระทัยล่องลอยอยากลิ้มลองรสชาติ ถึงแม้จะรู้ดีว่า เจ้าชายสุริยะนั้นทรงมีคู่หมายอยู่แล้ว แลคู่หมายก็คือพระพี่นางแท้ ๆ ขององค์เอง แต่เวลานี้ความยับยั้งชั่งใจก็สุดเกินจะห้าม