“เรื่องโปรเจ็คเขาใหญ่ เพลงอยากทราบเหตุผลที่บอสเลือกให้เพลงมาคุมโปรเจ็คนี้”
“ก็เพราะว่าคุณเก่งไงคะ พี่ชมคุณจนไม่รู้จะชมยังไงแล้ว” ว่าพลางลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินไปหาอีกฝ่าย ซึ่งทำหน้าเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด
“แล้วบอสรู้ได้ยังไงคะว่าเพลงเก่ง ทั้งๆที่ตอนนั้นเพลงเข้ามาเหยียบบริษัทนี้ยังไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ”
“เพลงคะ เรื่องนี้พี่สามารถอธิบายได้นะคะ แต่เพลงต้องใจเย็นๆแล้วฟังพี่ก่อน พี่พอจะรู้ว่าเพลงไปได้ยินได้เห็นอะไรมา เพลงถึงได้เป็นแบบนี้” เอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่พยายามจะใจเย็นที่สุด เพราะเธอเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายดี
“ถ้าบอสรู้ แล้วบอสปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทำไมคะ ให้เพลงได้ทำงานไปสักพักเพื่อพิสูจน์ตัวเองก่อนก็ได้ แต่นี่บอส…….”
“เพลง ฟังพี่ก่อน”
“บอสช่วยยืนยันให้เพลงได้แน่ใจอีกครั้งได้มั้ยคะ ว่าการที่เพลงได้เข้ามาทำงานที่นี่ มันเป็นเพราะความสามารถของเพลงจริงๆ”
“เรื่องทุกอย่างพี่อธิบายได้นะเพลง”
“พอแล้วค่ะ เพลงยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรตอนนี้ ขอเพลงอยู่คนเดียวนะคะ” ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรตอบกลับมา ปุณณิชาก็เดินออกจากห้องไปทันที ด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไง
Guest
