เสียงกระซิบ ตอน เงาแห่งคำสาป

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังก้องในความมืด ราวกับใครบางคนกำลังพร่ำบอกความลับที่ถูกปิดซ่อนไว้มานาน—กระซิบแผ่วเบาแต่ทิ่มแทงเข้าไปถึงหัวใจ

แพรวาสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นในความมืด ร่างกายเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นรัวราวกับเพิ่งวิ่งหนีจากบางสิ่งที่เธอจำไม่ได้ เธอหายใจหอบหนัก ฝ่ามือกำผ้าห่มแน่นขณะที่พยายามเรียกสติกลับคืนมา

มันเป็นแค่ฝัน... ใช่ไหม?

เธอฝันถึงบ้านเก่า... บ้านที่เธอไม่ได้กลับไปเยือนมาเป็นสิบปี บ้านที่เต็มไปด้วยเงาแห่งอดีตและความทรงจำที่เธออยากลืม

ในฝันนั้น เธอเห็นตัวเองยืนอยู่หน้าบ้านที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่ พื้นดินชื้นแฉะราวกับเพิ่งมีฝนตก ทั้งที่ท้องฟ้ายังคงไร้เมฆ ใบไม้ไหวกระเพื่อมแม้ไม่มีสายลมพัดผ่าน และที่สำคัญที่สุด—เธอได้ยินเสียงกระซิบ... กระซิบเบาๆ ข้างหูราวกับมีใครสักคนยืนอยู่ข้างหลัง

"อย่ากลับไป..."

เสียงนั้นเย็นเยียบและแฝงไปด้วยความเศร้าโศก มันทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ และแม้จะพยายามหันไปมอง เธอกลับไม่เห็นอะไรนอกจากเงาดำเลือนรางที่ยืนอยู่ในม่านหมอก

แพรวากลืนน้ำลายลงคอ ฝันแบบนี้มันเกิดขึ้นซ้ำๆ มาหลายคืนแล้ว และทุกครั้งเธอจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งในอก ราวกับมีบางอย่างกำลังเรียกหาเธอ

แต่เธอไม่ได้ต้องการกลับไป...

หรือจริงๆ แล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่นเลยกันแน่?

---

เริ่มต้นเสียงกระซิบแรก...