"พลิกล็อกกามเทพ" เป็นนิยายที่มีตัวละครเกี่ยวโยงกับเรื่อง "รักทั้งใจนายตัวราย และ หวนรักนายตัวร้าย" โดยเรื่องนี้ก็จะเป็นเพื่อนสนิทของปภาวี (ปราย) ที่ชื่อว่าพชิรา (ฟ้าใส) ซึ่งเรื่องนี้จะสนุกเข้มข้น เหมือนกับทั้งสองเรื่องหรือเปล่า เรามาติดตามไปพร้อมกัน รับรองว่าสนุกครบรสอย่างแน่นอน (แต่เรื่องนี่ไม่มาม่านะจะบอกให้) แต่จะมาขำกับความเปิ่น ความโก๊ะของนางเอกได้เลย รับรองปวดหัว กับความป่วนของนาง555
สุดท้ายนี้ก็ขอให้ทุกคนอ่านให้สนุกนะคะ หากไรท์ผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ
บทนำเรื่อง
"เพื่อนๆ ทุกคนฉานนน! มาแล้ว" พชิราสาวแว่นที่ทั้งเปิ่น ทั้งโก๊ะ แถมยังเป็นคนที่มองโลกสวยเหมือนวิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ แม้มีความทุกข์มากแค่ไหน เธอก็ยังสดใสได้ทุกเวลา ไม่ว่าใครที่อยู่ใกล้ก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย "ทุกคนฉันดีใจจังที่เราสอบติดที่มหาลัยเดียวกัน ถึงแม้เราจะเรียนกันคนละคณะก็ตาม”
"นี่ฟ้าใสพวกฉันเรียนที่เดียวกับแกมาตั้งแต่ประถมเนี่ยแกยังไม่เบื่อพวกฉันอีกหรือไง" เขมจิราเห็นท่าทางดีอกดีใจของพชิรา กับการเปิดภาคเรียนใหม่ ในสถานที่ใหม่ แต่เพื่อนกับเป็นกลุ่มเดิมๆ ก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้
"ไม่เบื่อหรอกเพราะไม่มีใครแสนดีเท่าพวกแกอีกแล้วแหละ” พชิราตอบด้วยใบหน้าระรื่น “เออ! แล้วยัยอ้อมใจไปไหนเนี่ยไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้าแหละ"
"ใครจะไปรู้จ๊ะว่ายัยอ้อมใจเพื่อนสุดที่รักของแกไปไหน เห็นพวกแกสองคนไปไหนมาไหนตัวติดกันตลอด" กรพินธ์ตอบไปอย่างงอนๆ ที่เห็นพชิราคอยแต่ถามหาแต่เพื่อนอีกคนไม่หยุด
"พวกแกก็เพื่อนสุดที่รักของฉันเหมือนกันนั่นแหละ” พชิรากระโดดกอดคอเพื่อนทั้งสองคนอย่างมันเขี้ยว ยิ่งเห็นท่าทางงอนๆ ของกรพินธ์ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหมั่นไส้
ตื้ด! ตื๊ด!
ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังหยอกล้อกันอยู่ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋า พชิรารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เผื่อว่าจะเป็นนันทิชา เพื่อนสนิทของเธออีกคน
"ฉันคิดว่ายัยอ้อมใจโทรมาแน่ๆ เลยมีอะไรหรือเปล่านะยิ่งเปิดภาคเรียนวันแรกอยู่ด้วย บอกให้ย้ายเข้าคอนโดเลยก็ไม่เชื่อ"
ตุบ!!!!
พชิราที่กำลังก้มหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าอยู่นั้น ก็มีผู้ชายร่างสูงโปร่งวิ่งเข้ามาชนเธออย่างแรง โดยไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากทิศทางใด
"โอ๊ยใครเนี่ยยยย เดินไม่มองทางหรือไง" พชิราร้องโวยวาย ก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าคนที่เดินมาชนว่าเป็นใคร แต่พอเห็นหน้าผู้ชายที่เดินมาชน ก็ถึงกับอ้าปากค้าง โลกทั้งโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ท้องฟ้ากับดูสดใสเปล่งประกายไปหมด
"ขอโทษครับ"
"มะ-ม่ะ-ไม่เป็นออ-อะ-ไรค่ะ" พชิราตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ไม่เป็นภาษา รู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด เหมือนว่าความหล่อของผู้ชายตรงหน้าสาดส่องเข้าตา
"ฟ้าใส ฟ้าใส"
อุ๊ย!!
พชิราที่เหมือนหลุดไปอีกโลกในชั่วขนาด สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากนันทิชา
"แกเป็นอะไรของแกทำไมไม่รับโทรศัพท์ ฉันโทรหาแกไม่รู้กี่สายต่อกี่สายแล้วเนี่ย ถ้าฉันไม่โทรหาไอ้เขมนะ คงหาพวกแกไม่เจอแน่ๆ” นันทิชาบ่นอุบอิบเมื่อโทรหาเพื่อนแต่ไม่รับสาย “จะว่าไปมหาลัยนี้ก็ใหญ่ชะมัด สมแล้วที่เป็นมหาวิทยาลัยดังระดับประเทศ” นันทิชาบ่นไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่พึ่งเดินออกจากกลุ่มพวกเธอไป “แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอ หล่อชะมัดเลย"
"สงสัยจะเป็นเทพบุตรอะแก คนอะไรไม่รู้หน้าตาหล่ออย่างกับซุปตาร์โครงหน้าได้รูปปากโค้งมนจมูกเป็นสัน กล้ามเป็นมัดๆ น่าฟัดเป็นที่สุด" พชิราตอบนันทิชาเหมือนกำลังติดอยู่ในภวังค์
"แกเพ้อบ้าอะไรของแกฮะ" เพื่อนทั้งสามพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
พชิราที่ได้ยินเพื่อนทั้งสามคนพูดประสานเสียงกัน เธอก็ตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติที่หลุดลอยไปกลับคืนมา
"สายแล้วเนี่ย แยกย้ายกันเข้าคณะใครคณะมันได้แล้ว" เขมจิราก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนที่จะหันไปบอกทุกคน "อ้อมใจแกดูแลฟ้าใสมันดีๆ ด้วยนะ เผื่อว่ามันจะยังแอบฝันหวานอยู่"
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะดูแลมันให้เป็นอย่างดีเลย” นันทิชาตอบรับเขมจิราด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่จะหลุดขำออกมา
“ขำอะไรกันมิทราบ ไม่เคยถูกความหล่อเข้าตาบ้างหรือไง”
“ไม่เคยจ๊ะ เพราะสเปคของฉัน ต้องหนุ่มหล่อมาดเซอร์เท่านั้น” เขมจิราตอบอย่างขำๆ ก่อนที่จะแยกตัวไปยังคณะที่พวกเธอสอบติด “แล้วเจอกันตอนเย็นนะ”
“เออ! แล้วเจอกัน” พชิราตอบรับเขมจิราอย่างงอนๆ แต่ก็ยังไม่ลืมโบกมือลำลาเพื่อนทั้งสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
Guest
