หลี่รั่วอิง องค์หญิงปลายแถวจากแคว้นฉีที่พ่ายแพ้แก่สงคราม จำต้องยอมเป็นเพียงเครื่องบรรณการที่ถูกส่งมาเพื่อสวามิภักดิ์แด่แคว้นศัตรู ครั้นเมื่อมาถึงฮ่องเต้กลับยกนางให้แต่งงานกับ ชินอ๋องหยางเฟยหรง บุรุษผู้นำชัยชนะมาสู่ต้าหยางที่แสนจะชิงชังสตรีแคว้นฉีเป็นที่สุด
ยิ่งไปกว่านั้น เขาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากสงครามจนขาพิการ มีหรือจะไม่แค้นใจศัตรูจนอยากเอาคืนด้วยการฉีกนางเป็นชิ้นๆ การส่งนางแต่งเข้าจวนอ๋องย่อมไม่ต่างจากส่งเนื้อเข้าปากเสือ เช่นนี้ก็ไม่เท่ากับจงใจส่งนางไปให้เขาทรมานจนตายมิใช่หรือ
------------------------------
“เมื่อครู่ตอนที่หม่อมฉันกลับห้องเห็นว่าข้าวของถูกขนออกไปจนหมด ไม่ทราบว่าหากท่านอ๋องไม่ให้หม่อมฉันอยู่ห้องนั้นแล้วจะให้ไปอยู่ที่ใดเพคะ”
บุรุษที่หลี่รั่วอิงเห็นว่าคล้ายกับปีศาจละสายตาจากตำราในมือ เงยหน้าขึ้นปรายตามองสตรีร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเยือกเย็นจนหลี่รั่วอิงรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ ริมฝีปากข้างหนึ่งถูกยกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับแค่นเสียงในคอ
“เรือนหลัง”
“เรือนหลัง?” เมื่อเช้านางไปเดินสำรวจมา มิใช่ว่าถูกทิ้งร้างไปแล้วหรอกหรือ
“แล้วอย่างไร...หากอยู่ไม่ได้ก็ไสหัวออกไปจากที่นี่เสีย”
หยางเฟยหรงบอกเสียงเยียบเย็น ปรายตามองสตรีตรงหน้าด้วยแววตารังเกียจ
“ถึงเจ้าจะเป็นองค์หญิงของแคว้นฉีแล้วอย่างไร ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะสูงส่งมาจากไหน แต่ตอนนี้แต่งเข้าจวนอ๋องมาแล้ว เจ้าก็เป็นคนของข้า ข้าสั่งอะไรเจ้าก็ต้องทำ”
หากนางหวังว่าจะใช้ชีวิตเสพสุขในตำแหน่งพระชายาชินอ๋องละก็คิดผิดเสียแล้ว เขาจะทำให้นางได้รู้ซึ้งเองว่าการแต่งงานครั้งนี้มันเลวร้ายต่อนางเพียงใด
----------------------------
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับชื่อ บุคคล สถานที่ ยุคสมัย หรือเหตุการณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น
กดติดตามและกดเข้าชั้นนิยายเรื่องนี้ เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ
Guest
