จิรัฐิติกาลบันดาล

อสุรพีค่อย ๆ ยกมือหนาของตนเข้ามาลูบสัมผัสใบหน้าของหญิงสาวอย่างเบามือ เขากล่าวเสียงแผ่วเบาต่อเธอ

“ลืมข้าไปเถิด หากไร้ข้าไป... อย่างไรเรื่องราวใดก็ไม่ด่างพล้อย”

เกจแก้วส่ายหน้าไปมาตอบกลับอย่างไม่อาจจะทนทานความรู้สึกเจ็บปวดนี้เอาไว้ได้

“ท่านต้องอยู่นะอสุรพี ท่านต้องอยู่”

“ยั้งอารมณ์ไว้เถิด ข้าตายไปในภพนี้แต่ก็ไม่ได้หนีหาย”

อสุรพีกล่าวให้เกจแก้วสงบสติอารมณ์เอาไว้อย่าเสียใจมากไปจนเกินควร เขายังคงเอามือหนาลูบหัวเกจแก้วเบา ๆ ด้วยความปลอบโยนอยู่อย่างนั้น

“ใครจะลืมข้าก็ช่างปะไร แต่ข้ารู้ดีว่าเจ้าจะไม่ลืมข้าแน่”

เสียงแหบพร่ากล่าว พร้อมทั้งกระแอมเสียงหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ

“ข้ายังอยู่ในตัวเจ้าเกจแก้ว เจ้ารู้ว่าข้ามีอยู่จริง”

ร่างบางยกมือน้อย ๆ ขึ้นมาลูบประกบเอาไว้อยู่เหนือหัวของตน ทบซ้อนทับกับมือของอสุรพี เกจแก้วพยักหน้าตอบกลับหงึกหงัก ทั้งน้ำตาที่ไหลคลอจนล้นเอ่อ หญิงสาวกล่าวเสียงสั่นต่อชายตรงหน้า

“ใช่ ข้ารู้... ข้ารู้ว่าท่านมีอยู่จริง อสุรพี”

แววตาของเขาที่แม้จะเจ็บปวดทุกข์ทรมานไปปานใด แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งแววตาของความรู้สึกรักอยู่ไม่คลาย ห้วงเวลาแห่งความทุกข์ระทมยังคงดำเนินต่อไปอยู่นั้น ก่อนที่ดวงตาของอสุรพีจะค่อย ๆ เคลิ้มหลับลงไปในห้วงภวังค์แห่งความสงบ ความเงียบสงัดของลมหายใจที่ดับสิ้น พร้อมกับสำเนียงเสียงร่ำไห้ของหญิงสาวตรงหน้า