“ข้าก็แค่สงสัยว่าเสนาบดีไป๋ไม่เคยอบรมเรื่องการตรงต่อเวลาเลยหรือไร ฮูหยินจึงมาร่วมโต๊ะกับข้าสาย ตัวข้านั้นมีหน้าที่มากมายที่ต้องไปทำ มีเอกสารกองทัพที่ต้องสะสางอยู่มาก หากต้องไปสาย เกรงว่า…”
“แล้วใครสั่งให้ท่านรอล่ะ ท่านเป็นถึงโหวแดนเหนือ เป็นเจ้าของจวนแห่งนี้ ท่านย่อมทานข้าวเวลาไหนก็ได้หนิ จะมารอข้าให้เสียเวลางานอยู่ทำไม ใช่ว่าข้าอยากจะร่วมโต๊ะกับท่านเสียหน่อย”
“นี่เจ้า!”
“ขนาดเข้าหอเสร็จท่านยังออกไปจากจวนทันทีเลยมิใช่หรือ แสดงว่าปกติแล้วตัวท่านก็ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง แล้วจะสนใจร่วมโต๊ะกับข้าทำไมกัน หากทำตามหัวใจตัวเองอีกสักครั้งข้าก็ไม่ได้ว่าท่านใจร้ายหรอก เพราะในสายตาของข้านั้น ท่านก็เป็นคนใจคอโหดร้ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ไป๋ลู่!”
“หากวันหลังท่านโหวรู้สึกหิวหรืออยากรับสำรับอาหาร ท่านสามารถแจ้งให้บ่าวจัดเตรียมได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องรอข้าอีก ข้าคงไม่มีมารยาทดีพอที่จะร่วมโต๊ะกับท่าน และเกรงว่าคงไม่เหมาะที่จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเช่นนี้ต่อไป”
ไป๋ลู่กล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะสะบัดหน้าหันหลังเดินจากไป ทิ้งท่านโหวแดนเหนือผู้ยิ่งใหญ่ให้ยืนนิ่งอึ้งอยู่ที่ศาลาโดยที่ไม่สนว่าเขาจะทำอย่างไรกับนางต่อไป
Guest
