“หากหม่อมฉันมิได้อยากอยู่บนแผ่นดินนี้แล้ว หม่อมฉันก็ขอสิ้นชีพไปเองเสียดีกว่า แต่ก่อนที่จะจบชีวิตลง หม่อมฉันขอสาปแช่งราชวงศ์นี้ และขอให้แผ่นดินฉางอันลุกเป็นไฟ! เพราะฮ่องเต้ทรงไร้ความยุติธรรม เพราะพระองค์ทรงหูเบา และเข้าข้างคนชั่วช้าอย่าง เม่ยจือลั่ว!! เขาคนนั้นต่างหากที่คิดล้มล้างราชวงศ์ เขาเป็นกบฏ หาใช่บิดาของข้า!! บิดาของข้ามิได้ผิดอันใดเพคะ!!”
“องค์ชายหลงเทียน ช่วยข้าด้วย!!”
แต่อีกฝ่ายกลับปฎิเสธเยื่อใยกับนางโดยสิ้นเชิง เขาสะบัดชายผ้า พร้อมกับเดินหันหลังออกไปจากบริเวณนั้น รวมถึง เหม่ยเจียงฉี ที่ป้องปากยิ้มเยาะใส่หานซูหลิน ก่อนจะเดินตามองค์ชายหลงเทียนออกไปด้วยอีกคน
“ทะ…ท่าน องค์ชายหลงเทียน ทำไมทำกับข้าเช่นนี้ ข้ารักท่านจนสุดหัวใจ เหตุใดท่านถึงได้ทำร้ายจิตใจของข้า”
นางมิอาจทนอยู่ด้วยความปราชัยได้อีกแล้ว...
หานซูหลินกรอกยาพิษใส่ปากตนเอง มันคือพิษร้ายจากแมงมุมแม่หม้ายดำ แค่เพียงหยดเล็ก ๆ ก็สามารถคร่าชีวิตผู้คนได้นับร้อย
นางดึ่มมันเข้าไปครึ่งอึก หวังจบชีวิตลงกลางท้องพระโรงแห่งนี้ ชีวิตที่ย่ำแย่ของตนจะได้จบสิ้นลงเสียที
“หานซูหลิน!! ทำไม่เจ้าถึงเป็นเช่นนี้ ทำไม่ไม่รอข้า!!”
ในขณะที่สายตาหญิงสาวพร่ามัว เพราะฤทธิ์เดชจากพิษร้าย หานซูหลินได้ยินเสียงเพรีกหาตนจากความว่าบเปล่าตรงหน้า นางเห็นเงาเลือนรางจากบุรุษคนหนึ่ง ซึ่งไม่สามารถเห็นหน้าค่าตาได้ จะมีก็แค่เพียงเสียงที่เปล่งออกมาเท่านั้น
“คะ…ใคร ใครกันที่ยังคงห่วงหาข้า เจ้าเป็นใคร…”
Guest
