ท่านอ๋องเย็นชา ข้าจึงหนีไปปลูกผัก

แนะนำเรื่อง 

王爷请回吧，吾欲躬耕矣 : ท่าอ๋องกลับไปเถอะ ข้าจะปลูกผัก 

เย่ซูหลิง...นามนี้เพียงเอ่ย ก็เหมือนเสียงพิณบรรเลงขับขานถึงความงามล้ำเลิศ ดุจเทพเซียนจุติลงมาโปรดโลกมนุษย์ ทั่วทั้งแคว้นเมิ่งตูต่างรู้จักชายผู้นี้ ผู้มีรูปโฉมงดงามราวกับภาพวาดที่รังสรรค์ขึ้นจากปลายพู่กันของจิตรกรเอก ใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณผุดผ่องราวหิมะแรก ดวงตากลมโตดุจหยาดน้ำค้างบนกลีบดอกเหมย ริมฝีปากแดงระเรื่อดุจผลอิงเถาแรกแย้ม เมื่อเย่ซูหลิงเคลื่อนไหว ร่างกายบอบบางก็พลิ้วไหวอ่อนช้อยราวกับกิ่งหลิวต้องลม แม้บุปผางามสวรรค์ก็มิอาจเทียบเคียง 

ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกกับเขา บันดาลให้ต้องเข้าพิธีวิวาห์กับท่านอ๋องเหยียนหลงแห่งแคว้นเมิ่งตู ชายผู้เลื่องชื่อลือนามในทุกศาสตร์และศิลป์ ทั้งบุ๋นบู๊หาผู้ใดเทียม แต่กลับไร้ซึ่งความอ่อนโยนและความเอาใจใส่ในเรื่องของความรัก เย่ซูหลิงจึงเป็นเพียงดังภรรยาบนหิ้งบูชา มีเพียงรูปโฉมงดงามไว้ประดับบารมี แต่ไร้ซึ่งความรักความผูกพัน 

ภายในจวนอ๋องอันใหญ่โตโอฬาร เย่ซูหลิงใช้ชีวิตดุจดั่งนกน้อยในกรงทอง ทุกค่ำคืนเงียบเหงา ท่านอ๋องเหยียนหลงมักหมกมุ่นอยู่กับงานราชกิจ ไม่เคยเหลียวแลชายาผู้งดงาม ปล่อยให้เย่ซูหลิงต้องทนเดียวดายอยู่เพียงลำพัง 

"เหตุใดโชคชะตาจึงเล่นตลกกับข้าเช่นนี้" 

หยาง (อัลฟ่า) : เป็นเพศที่แข็งแกร่งและทรงอำนาจ มักมีความสามารถพิเศษเฉพาะตัวและมีบทบาทสำคัญในสังคม เช่น การเป็นผู้นำทางการเมืองหรือการทหาร 

หยิน (โอเมก้า) : เป็นเพศที่อ่อนโยนและบอบบาง มีกลิ่นกายหอมหวานที่ดึงดูดใจหยาง มักถูกมองว่าเป็นเพศที่ต้องพึ่งพาหยาง และมีบทบาทหลักในการให้กำเนิดบุตร 

มนุษย์ธรรมดา: เป็นเพศที่พบได้ทั่วไป ไม่มีกลิ่นกายเฉพาะตัวหรือความสามารถพิเศษเหมือนหยางและหยิน 

ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในคลังด้วยนะครับ ฝากกดใจด้วยน๊าและอย่าลืมกดติดตามไรท์เพื่อไม่ให้พลาดผลงานต่อๆไป