เเวมไพร์ไม่ชอบเเสงแดด
____________
ทิวากร × เเวมไพร์
"สัญญากับเราได้ไหม...ว่านายจะลืมเรื่องในคืนนี้ไป"
"ทำไมอ่ะ?"
นั่นสิ ทำไมฉันถึงได้ทำแบบนี้ลงไปกันนะ? เพราะอยากชดใช้ให้ เพราะรู้สึกผิด หรือฉันเเค่อยากได้รับการยอมรับว่าตัวเองก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถอยู่ท่ามกลางเเสงแดดได้
"เธอเป็นได้มากสุดเเค่เงาของเจ้าจอม อย่าได้เสนอหน้ามาทำตัวเป็นผู้หญิงของฉัน เข้าใจไหม"
สายตาเเข็งกราวกับน้ำเสียงเย้ยหยันตอกย้ำซ้ำ ๆ ว่าฉันเป็นเเค่ตัวประกอบของพระเอกนางเอก โดยที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้เเต่จะเอ่ยขอชีวิตของตัวเอง
"ถ้าคุณอยากลืม ผมก็ไม่ว่าครับ เเต่สำหรับผมคุณคือดอกทานตะวันเเรกเเย้มอันสดใสนะครับ"
"....."
เขาคือคนเเรกที่ยอมรับการมีอยู่ของฉัน เเละเป็นคนเเรกที่ฉันยอมมอบหัวใจให้โดยที่ไม่รู้เลยว่า...พอเช้าวันต่อมาคนที่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจะอันตรธานหายไป
"หวังอะไรเยอะเนอะ เเค่เขามาทำดีด้วยนิดหน่อยเอง..."
ทั้งที่ไม่ได้หวังเเต่หัวใจกลับเรียกร้องหาเเต่เขา
เพราะดอกทานตะวันสีเหลืองทอง คือสัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์และมั่นคงกับดวงอาทิตย์เพียงดวงเดียว
เช่นเดียวกับความรักของฉันที่มันยังคงรอคอยเเสงอาทิตย์ในยามเช้า ให้ความอบอุ่นโอบล้อมหัวใจดวงน้อย ๆ ให้มันยังมีความหวังเพื่อรอเขาคนนั้น
รักแรกของฉัน
นายพระอาทิตย์ดวงเดียวในใจของฉัน
Guest
