จอมใจ

"พี่รู้ไหมว่าดอกดาหลาเป็นดอกไม้อาภัพรัก...จากแดนไกล" 

"พี่ไม่ชอบดอกไม้ ไม่ชอบเอาอะไรมาเเทนความรู้สึกด้วย ถ้าชอบพี่ก็จะบอกตรงๆเลยว่าชอบ" 

"หนูชอบพี่นะ" 

"....." 

ไม่คิดว่าเพราะคำพูดเเค่นั้น...ความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงนี้จึงก่อเกิดความเจ็บปวดเเสนสาหัสที่มอบให้กับทุกคนที่เคยได้เห็นดอกไม้สีแดงนี้ 

"เธอช่วยหายไปเหมือนที่เคยทำได้ไหม?" 

การถูกทอดทิ้งที่ไม่มีใครเหลียวเเล 

"ไปแล้วก็ช่วยไปลับอย่ากลับมาอีก" 

เพราะเคยทอดทิ้งจึงถูกทิ้งขวางบ้าง...มันก็สมควรเเล้วนี่ 

ความรักของฉันก็เหมือนดอกไม้สีแดงที่ไร้คนสนใจนั่นแหละ ต่อให้พยายามซักเเค่ไหนคนในใจของเขาก็ไม่ใช่ฉัน 

"...ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้?" 

นิยายเรื่องนี้เป็นพียงจินตนาการของผู้เเต่งเท่านั้น ไม่ได้อ้างอิงตัวละคร สถานที่ หรือพฤติกรรมที่ส่อถึงความรุนเเรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 

ขอบคุณครับ(≧▽≦)