ปฐพีของฟ้าคราม

  ปฐพีถึงสนามบินได้สักพักแล้วนั่งรอผู้เป็นแม่อยู่ที่รถปฐพีก้มหน้ามองโทรศัพท์ตลอดเวลา ปกติเวลานี้ฟ้าครามจะทักหาค่อยเตือนให้กินข้าวอยู่ทุกวันแต่พอคุยกันเมื่อเช้าที่ผ่านมาฟ้าครามก็หายไปเลยไม่มีแชทกวนเหมือนก่อนทำให้ปฐพีรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่างยิ่งห่างยิ่งหายไปของฟ้าครามทำให้ปฐพีเริ่มรู้ใจตัวเองชัดขึ้นว่าฟ้าครามไม่ได้รู้สึกแค่ฝ่ายเดียวปฐพีหมั่นใจขึ้นมาว่าตัวเองรู้สึกและคิดอะไรกับคนที่หายไป แต่ไม่รู้ว่าจะแสดงออกมายังไง ไม่นานมากนักผู้เป็นแม่ของแฝดสี่ได้เดินขึ้นมาที่รถ อภิญญาเห็นลูกชายคนโตของตนเองที่กำลังนั่งคิดอะไรบ้างอย่างจนสีหน้าแสดงออกจัดเจนเกินไป

             “ดินเป็นอะไรไปลูก..คิดอะไรอยู่” อภิญญาได้ถามลูกชายแต่ลูกชายยังไม่ได้สนใจอะไรเพราะปฐพีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้เป็นแม่ได้นั่งอยู่บนรถแล้ว อภิญญาได้สกิจลูกชายของตัวเองที่กำลังนั่งเมออยู่แบบนั้น

             “ม๊าขึ้นรถมาตอนไหนครับ” ปฐพีได้ถามอภิญญาที่นั่งอยู่ข้างๆของตัวเอง

             “ขึ้นมาตั้งนานแล้ว ดินนั้นแหละเป็นไรลูกเมออะไร” อภิญญาถามลูกชายของตนเองอีกครั้ง

             “ป่าวครับ..ม๊ารับกาแฟไหมครับผมจะแวะซื้อกาแฟสักหน่อย” ปฐพีถามผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนรถ

             “ได้สิม๊าอยากกินอยู่พอดีเลย” พูดจบปฐพีก็ขับรถไปที่ร้านกาแฟที่ฟ้าครามอยู่ผู้เป็นเดินลงไปสั่งกาแฟก่อน ปฐพีค่อยเดินตามทีหลัง