“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะครับ”
“เรื่องของกู อื้อ” บอมส่งเสียงอื้ออึงออกมาอย่างขัดใจ เมื่อโดนมือหนาของคนตัวโตอย่างเดลบีบปากเขา แถมยังส่งสายตาดุ ๆ ให้ด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังขัดขืนด้วยการปัดมืออีกฝ่ายออกแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
“กูจะกลับบ้านแล้ว”
“ยังกลับไม่ได้”
“ทำไมถึงยังกลับไม่ได้ เมื่อวานมึงบอกเองนี่ว่าทำแล้วมึงจะปล่อยให้กูกลับบ้าน” บอมรีบทวงสัญญาจากเดล เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดเล่นตุกติกอะไร เนื่องจากเมื่อวานพวกเขาตกลงกันแล้วนี่ว่าถ้าหากเขายอมนอนกับมัน มันจะปล่อยเขาไป
“ปล่อยไปน่ะกูปล่อยแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“อะไรกัน มึงคิดจะเบี้ยวงั้นหรอ”
“คนที่เบี้ยวน่ะ ใครกันแน่” เดลถามทั้งยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เป็นเชิงบอกให้บอมคิดดี ๆ ว่าคนที่คิดจะเบี้ยวสัญญาคือใคร
“อะไรกัน ถามอย่างนี้หมายความว่ายังไง จะมาหาว่าคนที่เบี้ยวคือกูงั้นหรอแล้วกูเบี้ยวอะไรทั้งที่เมื่อวานมึงก็ทำไปแล้วนี่…” บอมพูดเสียงแผ่วลงในท้ายประโยคเมื่อจู่ ๆ เขาก็คิดอะไรบางอย่างออก แต่ทว่าไม่ต้องให้เขาพูดออกมา คนตัวโตก็ทวนความทรงจำให้เขาขึ้นเดี๋ยวนั้น
“คนที่เสนอว่าให้กูทำจนกว่ากูจะพอใจไม่ใช่มึงหรอกหรอ”
*เรื่องหลงรักหมาบ้าเป็นนิยายชายรักชาย เรื่องราวต่อจากเรื่องเรียกพ่อสิต้น พฤติกรรมของตัวละครภายในเรื่องอาจจะไม่เหมาะสม มีการบังคับ แต่เกิดขึ้นภายใต้ข้อตกลงของตัวละครทั้ง 2 ตัว โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
(หวังว่าทุกคนจะชอบและเปิดใจให้นิยายเรื่องนี้นะคะ)
Guest
