ไม่อยากจะรักเธอ

"เจ็บเหรอ หึ เจ็บเป็นด้วยเหรอ แต่ก็ดีจะได้รู้ว่าคนอื่นเขาก็เจ็บเป็นไง!"เธอเจ็บแค่แขนแต่เขานี่สิเจ็บหัวใจ เจ็บเหี้ยๆ มันเพราะใคร 

"พี่ปุณ อ๊ะ!" 

"เจ็บแค่นี้มันเทียบไม่ได้หรอก ไม่เท่ากับที่พี่กับเจนเจ็บด้วยซ้ำ เพราะเธอ!"เพราะปุณเจ็บและโกรธ จึงพาลโกรธใบหลิวไปด้วยเขาโยนความผิดความเกลียดแค้นไปที่ใบหลิว จนเขาอย่างจะระบายความแค้นให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เข้าได้รับมา 

"พี่ปุณคะ หลิวขอโทษปล่อยหลิวก่อนนะคะ"ใบหลิวรู้สึกผิดเธอเข้าใจเขาทุกอย่าง แต่เธอไม่รู้จะชดใช้ยังไงได้แต่เอ่ยคำขอโทษซ้ำๆ  

"คนที่พี่รัก ผู้หญิงที่พี่รักมาห้าปี เธอไม่เชื่อใจพี่ไม่ให้โอกาสพี่อีกแล้ว เธอทิ้งพี่ไปแล้วได้ยินไหม เธอกำลังจะไปหมั้นกับผู้ชายคนอื่นที่เป็นเพื่อนพี่ คนที่พ่อของเธอเลือกให้ พี่เจ็บ อึก เจ็บมากๆ"ปุณพร่ำพรรณนาไปเรื่อยเหมือนกับระบายความอัดอั้น 

"พี่ปุณ หลิวไปบอกเธอแล้วว่าเราไม่ได้มีอะไรกัน ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่คุณเจนไม่เชื่อ เธอไม่เชื่อหลิว หลิวขอโทษ" 

ปุณณวีย์แสยะยิ้มก่อนจะยกลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม แววตาสะท้อนความเสียใจ ราวกับคนที่แตกสลาย ซึ่งใบหลิวก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังเจ็บปวดและทรมานมากๆ 

"หลิวขอโทษ..."ใบหลิวเอ่ยขอโทษซ้ำด้วยความรู้สึกผิดจุกแน่นในหัวใจ น้ำเสียงของเธอสั่งเครือ แววตาวูบไหว 

"ขอโทษ?"คิ้วเข้มขมวด น้ำเสียงของปุณที่เปล่งออกมาแสดงถึงความเย้ยหยัน 

"คำขอโทษมันไม่ช่วยอะไรได้เลยใบหลิว เธอขอโทษกี่พันครั้งมันก็ไม่ทำให้เจนกลับมาหาพี่ได้หรอก เก็บคำขอโทษของเธอเอาไว้เถอะ มันน่าสมเพช!"พูดพร้อมกระชากตัวเธอเข้ามาจนชิดแผ่งอกแกร่ง แววตาวาวโรจน์ ยิ่งคิดปุณยิ่งโกรธแค้น เขาเคยเอ็นดูใบหลิวเหมือนน้องสาวแท้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ยิ่งมองดูท่าทางที่อีกฝ่ายสงสารเขา เขายิ่งเกลียดสายตาแบบนี้ มันทำให้เขาดูแพ้ดูน่าสมเพชมากกว่าเดิม ใบหลิวทำไมต้องเป็นเธอทำไม 

"พี่ปุณ..." 

"ปากเธอนี่ใช้พูดเป็นคำเดียวหรือไง เลิกขอโทษโง่ๆ สักที เลิกเสแสร้งทำตัวไร้เดียงสา ถ้าอยากได้พี่เป็นผัวมากก็บอกดิ ไม่ใช่ใช้วิธีทุเรศๆ แบบนี้"ปุณณวีย์ตะคอกเสียงดังใส่ด้วยความกรุ่นโกรธ 

"พี่ปุณหลิวไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะ หลิวไม่ได้ทำ อื้อ.."