โซ่เสน่หาภรรยาชั่วคราว

“เลือกเอาว่าจะย้ายที่ทำงานหรือออกจากงาน”

“คุณทำแบบนี้ทำไม?” เธอไม่เข้าใจเลยจริง ๆ คนที่อยากเข้าไปทำงานที่นั่นออกจะมากมาย แล้วทำไมต้องมาบังคับเธอด้วย

“ฉันอยากให้เธอไปอยู่ใกล้ ๆ” เขากระซิบพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม

“คุณไม่มีสิทธิ์บังคับใครแบบนี้นะคะ ออกก็ออกสิ ดีกว่าไปทำงานกับคนอย่างคุณ” อันนากานต์ดันร่างสูงออกก่อนจะลุกขึ้นเดินหนี คนอันตรายปากว่ามือถึงอย่างนี้เธอไม่ควรอยู่ใกล้แม้สักวินาทีเดียว

แต่โจนาธานกลับตามมาคว้าเธอเอาไว้แล้วดันร่างบางไปชิดกำแพงห้อง ใช้ตัวเองเป็นปราการกันเธอไว้ไม่ให้หนี “เรื่องคืนนั้นของเรา ฉันต้องการจะรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำลงไป” ท่อนแขนกำยำตวัดรอบเอวบางรั้งให้เธอเข้ามาแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง

แก้มสาวร้อนผ่าวทันทีที่เขากล่าวถึง “ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอกค่ะ ฉันลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ”

“ไม่จริง ถ้าเธอลืมมันไปแล้วจะหน้าแดงทำไม”

“กะ...ก็คุณกอดฉันแบบนี้มันร้อนจะตาย” เธอหาข้ออ้าง

“ร้อนแล้วทำไมตัวสั่นล่ะ ไม่ใช่หนาวหรอกหรือถึงตัวสั่นได้”

“นี่คุณ เลิกจับผิดฉัน แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักที ปล่อยได้แล้ว”

“คงจะเลิกยุ่งไม่ได้เพราะเธอทำให้ฉันติดใจ รู้รึเปล่าว่าตั้งแต่ฉันเจอเธอคืนนั้น ในหัวของฉันมันก็จินตนาการถึงเธอตลอด อยากทำแบบนั้นกับเธออีกจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เขาแกล้งหยอกเย้า