ตอน Civil Engineering
แค่วันไนต์สแตนด์จะคิดอะไรมากไม่ใช่ว่าไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ โดยปกติมีความสัมพันธ์กับใครก็แค่ครั้งเดียวอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ...ผมได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ ทำไมผมถึงรู้สึกผิด รู้สึกเสียหน้าอย่างไรไม่รู้ ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวนะเพื่อนในกลุ่มก็มีความสัมพันธ์กันข้ามคืน ตื่นมาก็แยกย้ายจบไปเพราะพวกเราไม่เคยมีแฟน ไม่อยากผูกมัดกับใครและไม่เคยสานต่อความสัมพันธ์กับใครเป็นครั้งที่สอง
จนเมื่อคืนก่อนผมเมาเนื่องจากไปกินเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนในสาขาเดียวกันมาในงานนั้นมีเบลล์มาร่วมงานวันเกิดด้วย ผมก็ไม่แน่ใจว่าเธอรู้จักใครในงานนี้หรือเปล่า เมื่อรู้ว่าตัวเองเมาจนยืนไม่ไหวผมให้การ์ดของร้านมาช่วยพาขึ้นไปนอนพักด้านบน เพราะสถานที่จัดงานปาร์ตี้นี้เป็นร้านของพี่ชายไอ้ฌอนเพื่อนสนิทผมเอง ด้านบนของร้านจะมีห้องนอนและไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่ขึ้นไปด้านบน เพราะบอดี้การ์ดของร้านดันหิ้วปีกผู้หญิงอีกคนขึ้นมาพร้อมกัน แต่ผมยังประคองสติได้อยู่ไม่ได้เมาถึงขั้นหลับกลางอากาศเลยรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร...
“คุณณนนครับ ผู้หญิงคนนี้ให้พักห้องไหนดีครับ”
“เอาไว้บนเตียงฉันเลย...”
เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาจำได้ว่าเมื่อคืนคนที่นอนบนเตียงด้วยกันกับผมคือเบลล์ ถึงจะเมาแต่ยังจำความรู้สึกทุกอย่างได้แม่นยำ มือหนาของผมควานหาร่างบางกลับไม่เจอ สายตาไปปะทะกับผ้าปูที่นอนที่เปื้อนไปด้วยรอยเลือดสีแดง ยิ่งทำให้มั่นใจว่าเมื่อคืนผมกับเบลล์เราได้เสียกันแล้ว...
“ได้ฉันแล้วคิดจะหนีกันไปดื้อๆ แบบนี้เหรอเบลล์ ฉันไม่ยอมให้เธอฟันฉันฟรีๆ หรอกนะ”
ผมลุกเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายเตรียมพร้อมไปมหาวิทยาลัย เพื่อชำระแค้น ไม่เคยเสียหน้าขนาดนี้ ปกติผมต้องเป็นคนลุกออกจากเตียงก่อนไม่ใช่ผู้หญิง มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนฟันแล้วทิ้ง อารมณ์คนถูกทิ้งเป็นแบบนี้สินะ
“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน เบลล์”
Guest
