รักครั้งใหม่ของเขม​วรรณ​

#ลูกขวัญของเฮียเฆม

ลูกขวัญมานั่งที่บาร์ทุกเย็นวันศุกร์จะมานั่งเล่นที่นี้ เพราะเป็นร้านประจำของเขากับแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันไปไม่นาน ไม่สินานแล้วนี่ก็ผ่านมา 2 ปีแล้วที่เราทั้งสองเลิกกันมานานแล้ว มีแต่เขาคนเดียวที่ยังจมอยู่กับความรักที่ไม่มีวันเป็นไปได้นั้นคนเดียว ทำไมถึงบอกว่ารักเป็นไปไม่ได้ก็คงจะเพราะว่าเป็นผมที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียวเขาไม่กล้าเปิดเผยว่าเราสองคนรักกัน ไม่มีใครรู้ว่าเรารักกันและวันนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้วเขาขอเลิกผมด้วยเหตุผลที่ว่า

"พี่อยากแต่งงานมีลูก มีครอบครัว"

และความพยายามของผมที่พยายามประคบประคองหวังว่าวันหนึ่งพี่เขาจะมีความกล้าที่จะเปิดเผยว่าชอบผู้ชายด้วยกันแต่ดูเหมือนความพยายามของเขานั้นมันจะไม่เป็นผลเขาได้แต่ทุ่มเทแต่อีกคนเลือกที่จะทุ่มทิ้ง 

และปัจจุปันเขาคนนั้นก็แต่งงานมีลูกมีครอบครัวอบอุ่นเป็นที่เรียบร้อย เหลือแต่ผมที่ได้แต่ยืนมองเขาอยู่ที่เดิมในขณะที่อีกคนมีอนาคตมีครอบครัวที่ดีไปแล้ว

"คุณลูกค้าครับ พี่คนนั้นเขาชอบคุณครับ"

พนักงานบาร์เทนเดอร์ที่ชงเครื่องดื่มวางเครื่องดื่มไว้ตรงหน้าเขาและพยักพเยิดหน้าไปทางมุมร้านที่มีผู้ชายร่างหนาบึกบึนผิวสีไหม้แดดกลืนไปกับสีเสื้อที่เจ้าตัวนั้นใส่อยู่ ใบหน้านั้นเขามองไม่ค่อยชัดเพราะมีหนวดที่ยาวและผมที่ยาวถูกมัดอย่างลวก ๆ ในสายตาของเขาผู้ชายคนนี้เหมือนโจรไม่สิยิ่งกว่าโจรอีก เขาจ้องเขาไปที่ดวงตาสีเขียวอัญมณีคู่สวยและดูเหมือนจะโดดเด่นที่สุดประมาณหนึ่งนาทีก็ละสายตากลับมาโฟกัสแก้วบรั่นดีตรงหน้า

"เขาแค่มองครับไม่ได้ชอบ"

ลูกขวัญพูดกับบาร์เทนเดอร์ตรงหน้าที่กำลังชงเครื่องดื่มให้ลูกค้าคนอื่น

"คุณลูกขวัญรู้ได้ไงครับว่าเขาไม่ชอบ ผมผู้ชายด้วยกันมองออกครับ"

บาร์เทนเดอร์พูดแล้วก็ขยิบตาและส่งรอยยิ้มมาให้เขา

"อ้อ ผมมีความลับจะบอกด้วยครับผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้าของร้านนี้ครับ"

ลูกขวัญที่ได้ยินแบบนั้นก็ตาโตและหันกลับไปมองอีกครั้งก็ไม่เห็นผู้ชายคนนัันอีกแล้ว ไปไหนแล้วทำไมเร็วจังลูกขวัญพูดพึมพำกับตัวเอง

"เจ้านายผมก็แบบนี้แหละครับไปเร็วมาแล้ว เหมือนหายตัวได้"

ฝากด้วยนะคะนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 7 ของไรท์แล้วขอโทษนักอ่านที่หลายไปนานพอดีช่วงสองเดือนมานี้ยุ่งหัวหมุนบวกกับหมดไฟด้วยและคิดพล็อตไม่ออกทัั้งปัญหาครอบครัวที่ค่อนข้างหนัก ยังไงก็ฝากกดใจ ฝากคอมเมนท์ และติดตามเป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะคะรักนักอ่านทุกท่าน